komşunun verdiği ikram tabağını boş verememek

sevdiğim gelenek. bana boş gelip gelmemesi çok önemli değil, zaten hiç boş getirilen de olmadı. canım komşularım. ben de boş götürmem. hatta şimdi bir komşunun tabağı var götürülecek. totomu yaymayı bırakır da, tatlı tuzlu bir şeyler yaparsam, ona götüreceğim. kadın çok güzel bir tatlı getirmişti. ilk defa yedim, değişik ve guzeldi. birkaç gün sonra ıslak kek yaptım ben de. ama götürmedim. o tatlının üstüne ıslak kek nedir dedim kendime. baklava felan açmam lazım da bakalım, umarım süre uzayınca sade kek götürüyor olmam. onun böyle bir ayrım yapacağını düşünmüyorum fakat ne biliyim gereksiz gurur yaptım olayı.

çok ayıptır. yapanı esefle kınıyorum. benim tabak göndermedeki maksadım ordan bir şey gelsin, sofralar bereketli olsun. ben komşuma komşum bana, amaç bu.

ev hanımları arasında adı konulmamış kodlardan biri. bekarları ve öğrencileri kapsamaz.

güzel bir geleneğimizdir. erkek egemen öğrenci evlerinden içinde bir şeyle dönmesini geçtim , sağlam bir şekilde dönerse öpüp başına koyulasıdır.

alt kattaki yaşlı teyzenin yaptığı yemekleri hep bir karton tabakla getirmesi sonucunda bu denkleme giremiyorum. kadıncağız çok düşünceli, çalışan insanmışım beni zahmete sokmamalıymış; gençmişiz, gezip tozma zamanımızmış. ama tabii ne yapıyoruz annemizden aldığımız geleneği aksatmamak adına biz de ara ara karton tabakla bir şeyler götürüyoruz. karşılıklı nezaketi de geleneği de elden bırakmamış oluyoruz böylelikle.

sevdiğim bir görgü kuralıdır. yapılmadığı taktirde ayıp teşkil etmez.

güzel ilişkilere vesile olabilir. şuan oturduğum apartmanda üst katımda akedemisyen bir çift tarafından tasindigim ilk gün plastik tabak ile su böreği almıştım. sonradan anladım ki karşılık beklemediklerini göstermek için plastik tabak ile vermişler. bende bu iyiliğin intikamını almak için doğru zamanı beklemeye karar verdim. yok öyle iyilik yapıp kaçmak.

bir hafta sonra evde yoğun bir tadilat oldu. bir buçuk gün apartmanı inletmek zorunda kaldık. işte fırsatını bulmuştum. hemen gittim mini bir yaş pasta aldım en iyisinden. kapılarına dayandım. "kusura bakmayın dünden beri size büyük rahatsızlık verdik. bunu özür olarak kabul edin" diyerekten verdim.

aradan bir hafta geçmeden kapımda ellerinde bir kavun ile karsımdalar. bildiğimiz kavun. adam pazara gitmiş kavun çok iyiymiş bana da bir tane alivermis*

artık iyice gözümü kan bürüdü. öyle bir şey bulmaliydimki daha üstüne cikamasınlar. en son iyiliği ben yapayım. hırsımdan uykularım kaçıyordu. yani öyle yemek yapayım falan kesmez artık. en son memleket kozumu kullandım ve çok zor bulunan bir ceviz getirdim. parayla alamazsın o mevsimde. gittim yarım saat cevizin değerini anlattım * sonrada verdim.

artık arkadaş olduk. şimdi iki tane 65 yaşında arkadaşım var. ne zaman süper yemek yapsalar telefonum çalar. bende onların bilgisayarını falan tamir ediyorum. öyle bir ilişkimiz oldu.

galiba bu dertten muzdarip olmuş annemin bunun için geliştirdiği bir yöntem var. iki dakikada tabaktakileri bizim tabaklarımızdan birine aktarıp, suya tutup komşu gitmeden iade ediyor.

komşudan bir tabak daha gelsin diyedir.

minik havlular aldım, baktım verecek bir şey yok, tabağa bir tane koyuyorum.

insanın içine dert olur.
halbuse boş ver gitsin, değil mi?
yok, olmuyor.
içine bir şey tıkıştırmadan rahat edemiyoruz.

sayılı güzel gelenekten biridir

ofise gelen bir ikrama ait tabağı boş çevirmeyim diye 3 yıl unutup sonra da tabağı çöpe atmışlığım var.

teşekkür etmek için güzel ve idal bir yoldur. tavsiye ederim.

öğrenciyken başıma gelendir. ev sahibim olan alt kat komşum pazarları kete tarzı bir şey yapardı kullandığı yağdan da yiyemezdim. ancak boş gitmez diye marketten kuru pasta alıp verirdim.

akıllı kilit sistemi sebebiyledir. ikram tabağını boş verdiğinizde mahallede doğa üstü olaylar ile karşılaşabilirsiniz. verdiğiniz selama karşılık alamayabilir, ödünç verdiğiniz eşyaları bir daha göremeyebilirsiniz. dahası ikram tabaklarınız ile sirtaki yapılabilir.

o tabağı doldurup verecen, dolduramayacaksan hiç almıcan. tecrübe ile sabittir. yirmi bir yıldır izlanda'da yaşıyorum. vize vermiyorlar.

klasik türk gelenği.

bu olay yüzünden komşuyla paradoksa girdiğimiz sözlü türk geleneği.

genel komşuculuk kanunudur olmazsa ayıplanır o komşuda bir art niyet aranır hemen

benim sevdiğim ve yabancı arkadaşlarımı buga sokan geleneğimiz. adamlar daha komşunun neden bize bir şey verdiğini ya da komşunun neden bize geldiğini anlamakta sıkıntı yaşıyor. anladıklarında da türkiye’ye taşınmak falan istiyorlar özellikle avrupalılar.

üstteki bazı yorumları okuyunca aklıma geldi. en üst katta 4 öğrenci yaşıyordu. ben de aşure yapmışım, büyük kaselere bolca koydum, götürdüm. aşurem de iyidir yani. kendi beğenmediğimi asla başkasına götürmem. keşke de herkes önce bi kendi yese birilerine götürmeden. neyse, kapıyı çaldım. çocuklar açtı. bi sevindiler. kaseleri de süsü bozulmasın diye istemedim. geri getirdiklerin de meyve koymuşlar canlar.
ben de boş vermem. bekletirim, bir şeyler yaptığımda veririm. ama kendim beklemem hele yapamayacak durumda olanlardan