köylerdeki komik lakaplar

cücük ali. boyunun kısalığından ötürü.

çocukluğunda çok gaz çıkardığı için bırtlı denilen dede ve bırtlılar ailesini tek geçiyorum.

bizim köyle pek ilgim yok ama eşimin köyünde şeytan lakaplı iki kişi var. hatta şeytan da demiyorlar şiitan ahmet diyorlar.. komik olansa adamın yüzüne demeleri

ahırları yolun kenarında olduğu için bokatanlar isminin koca bir sülaleyi betimlemek için kullanılmasına yol açmıştır.

cüccülü. duymuştum birisinde.

"köy" olarak atfettiğim yerde türklerin aksine genel olarak erkeğe değil, kadınlara lakap takılır. ayrıca isim söylemek inanılmaz ayıp karşılanır. benzer sebeple büyüklerin isimleri torunlara kesinlikle verilmez. verilen lakaplar da asla küçük düşürücü olmaz. * hal böyle olunca lakaplar da çeşitleniyor. örneğin komşulardan biri "kaymakam". kadın elbette kaymakam falan değil, ancak tuttuğunu koparan, çok baskın karaktere sahip olduğu için rahmetli anneannem bildiği en yüksek kamu görevlisini lakap olarak takmış. tüm köy ahalisi de buna uymuş. kadının adını bilen yok. bazılarının mezar taşında bile kimlikteki isimleri yazmıyor.

iki elti vardı mesela, ikisi de rahmetli oldu. birinin lakabının anlamı dağ, diğerinin lakabı minik. gerçekten de biri dağ gibi yapılı, diğeri minicik sevimli bir kadındı.

öz dayımın kimlikteki adını öğrendiğimde ilkokulu bitirmek üzereydim. annemin adına yakın oluşu bir yana kendisinin bir isminin oluşu çok ilginç gelmişti. bir hafta boyunca evin içinde dayımın adını söyleyerek gezmiştim.

bartın'da annemlerin arkadaşı vardı domal ayşe diye. köy ismi vermeyelim şimdi ne olur ne olmaz.*

şeremet, eski muhtar, muhtar, molli, tırtat, nünük, halilin oğlu, dişli hasan, çöte, vs. daha önce de söylendiği gibi herkesin bir lakabı var. aklıma bunlar geldi.

sınger duydum lan sınger ...sıngerin oğlu dediler ; sınger ney lan diyorum. adamın babası dikiş makinesi tamircisiymiş....

bizim köyde bi sülalenin lakabı, "torbagötler" imiş. (bu küfür değil tabii, umarım silinmez.)

bi teyzem bi gün bunlardan bi grubu görünce, "sizin bir lakabınız vardı ama aklıma gelmiyor şimdi. neydi?" demiş. annem kaş göz yapmış, sus falan diye fısıldamış ama teyzem ısrar etmiş: "neydi ya sizin lakabınız?" diye. öyle rezil bi lakap olduğunu hatırlasa bunu yapmazdı elbette. hahahaha.

çıtkırıldım recep
antin kuntin memo
tiki muhittin
mayonez şükrü
fenomen naciye
rüküş huriye

gıgıli dursun.

gıgıli şey gibi, böyle her şeye gülen, kıkırdayan gibi. bir şeye fazladan gülüp kahkaha atıp tabiri caizse gevşek davranırsak direkt bu beyefendiye benzetilirdik.

gülmek de suç olmuş….

dedemin lakabı olan patron lakabı. ben de sanıyorum ki bir sürü tarlası toprağı evi var diye böyle diyolar. yok efendim oturduğu koltuktanmış. zamanında berberde gördüğü döner koltuklardan esinlenip bir tane makam koltuğu gibi bir koltuk alıp evin içine sokup orada oturduğu için öyle kalmış. önüne bir de kocaman masa koymuş ki üstüne tüy dikmiş. e bunu gören ahali durur mu yapıştırmış hemen lakabı.

dana kafalar, kel fatmalar, ince bacaklar, kıl dolak, yarım gavur, uydurduğumu sanıyorsunuz ama bunların hepsi gerçek arkadaşlar

çikolata diye bi adam var. karısına çikolatam diye hitap ettiği için adama çikolata diyorlarmış

domalanın kocası

lakaplar komik değil ya aksine çok acımasız oluyorlar özellikle köydekiler

'kör memo, tezek ayşe..'

cine 5 mehmet
showroom bahattin

şıkıdık
tikveşli
fort hasan
akbaş
kör sami.

köpekçi.