mutsuz bir ailede büyümek

berbat, tarifsiz bir hal. kimsenin kimseyi düşünmediği, kimsenin kimseyi sevmediği ve asla ilgilenmediği, herkesin mutsuz olduğu, üstelik herkesin birbirine rağmen ve birbirinin yüzünden mutsuz olduğu uğraştıkça daha karmaşık bir hal alan ve çözülmesi mümkün olmayan bir kördüğümden başka bir şey değil. kahreden, zehirleyen, insanı geberircesine mutsuz yapan ve başka da bir şey yapmayan bir büyüme...

iyi olanı görememe hastalığına sebebiyet veren bir şeydir. mutsuz ve sevgi eksikliği yaşayan bireylerin hayatlarında en önemli eksiklik kendilerini bilmemeleridir. bu tip insanların sorunu sizinle değil daima kendileriyle alakalıdır. karşılarındaki en ufak bir hata yaptığında travmaları tetiklenir ve kötülüğün etkisiyle oluşturdukları tüm şablonlar devreye girer. hiçbir şey iyi değilmişcesine ilk önce sizi sonra da kendilerini suçlarlar. sürekli bir yeniliğe ihtiyaç duyan bu bireyler, hafızalarındaki kopukluk sebebiyle inşa ettikleri her şeyi bir çırpıda yıkarlar. arınabilmek için uzaklaşmayı ve yeni şeyler bulmayı iyileşmenin tek anahtarı zannedip, tüm benliklerini bir eksiklik üzerine inşa ettiklerini fark etmezler. sevgiyi tükettikçe gözlerinin açılacağını ve çok mutlu olacakları tasavvurunda bulunurlar ancak nafile. mutsuz bir ailede büyümek onların suçu olmasa bile, ruhlarındaki cevheri anlamlı şeylerle bütünleştirebilmek onların elindedir.

zaman geçtikçe katmer katmer acısı hissedilir.

sınavım.. hayattaki en büyük şanssızlığım.. hâlâ arkadaşlarla evlere dağılınca bile aralarında sadece ben yolda iner, dışarıda bir kaç saat daha fazla durmaya çalışırım. millet evine gidip dinlenir, keyif yapar, ben ise dışarda bayılana kadar alkol devam. hayatta en çok imrendiğim şeydir mutlu aileler. o muhabbetler, şakalaşmalar.
hiç yaşayamadım..
insanın kendi evi cehennem olmamalı.

önüne gelene sataşan, herkesle kavga etmeye hevesli, hayatsız, özgüvensiz, nemrut bir birey yetiştirir.

rabbimden tüm küçük kalplerin sıcak güzel yuvalarda dallanıp budaklanmasini niyaz ederim (⁠✿⁠ ⁠♡⁠‿⁠♡⁠)

şimdi yine linçleneceğim ama burdaki birçok insanın da mutsuz bir ailede büyüdükleri için böyle olduklarını düşünüyorum. o ailelerin çocukları kendilerini her yerde belli ediyorlar çünkü.

bütün mutlu aileler birbirine benzer, her mutsuz ailenin mutsuzluğu kendine özgüdür.

arkadaşlar şu muhabbeti yapmak zorlamaymış gibi geliyor ama mutluluk da gelip geçici. her insanın mutlu anı olur, mutsuz anı olur. hiçbir insan hayatı boyunca mutlu ya da mutsuz olamaz. kastettiğiniz huzursuz bir ortam, sürekli maraz çıkaran anne/baba/kardeş ise orasını bilemem. belki de çaresizseniz, çare sizsiniz durumu olabilir. zaten belli yaştan sonra eğer böyle bir ortamda büyümüşseniz kendi eşinize, çocuğunuza yansıtmamak için uğraşın böyle bir durumu, ders çıkarın.

aile mi o da ne yeniyor mu?

bu konuda çok şanslıyım. aşk evliliği yapmış seneler sonra bile flörtleşebilen ebeveynlere sahibim ama mutlu ailelerde yaşayan çocuklar mutsuz ve travmalı insanlara karşı hazırlıklı olamıyorlar çünkü gerçek hayat evdeki o koruma kalkanından ve sevgiden çok daha farklı işliyor.
mutsuz bir ailede yaşayan insanlar sevilmeyi bilmeden büyüyor ve sevilmeyi bilmeyen birinin sevmeyi öğrenebilmesi çok zor oluyor. imkansız demiyorum ama o travmalarla baş etmek için yarattığı dikenleriyle çevresindeki herkesi yaralıyor.

ben nerede küçücük olaylara büyük tepkiler veren, ağzından salyalar aka aka küfürler eden ya da takıntılı biri görsem hikayesinde muhakkak mutsuz bir aile tablosu, kötü bir ebeveyn hikayesi oluyor.

yaşamadığım için birinci ağızdan ahkam kesemem ama tek bildiğim mutlu bir evliliğiniz yoksa sırf annesi-babası olsun diye bir arada kalmayın. mutsuz bir anne ya da babadansa mutlu ama ayrı sevdikleri olunca çocuklar daha mutlu oluyor. herkes çocuk yapmak zorunda değil ve çocuklarınız sizin bedava psikoloğunuz hiç değil.

mutlu bir ailede mutsuz biri olarak büyümek. bu zordur işte.

sonucunda sende mutsuz bi aile kurarsın. (ülkece mutlu, huzurlu yıllar geçirmek dileğiyle)

önce gözünün önünde gerçekleşen durumlardan ötürü asla evlenmeyeceğini söylersin.sonra hayatın boyunca karşı cinsten tiksinirsin.sonra olgunlaşırsın ve yuva kurman gerektiğini düşünürsün ama aynı şeylerin başına gelmesinden korkarsın.tartışan çift modeline büyürken yeterince şahit olduğun için kavgayı gürültüyü kaldıramazsın.evleneceğin kişiyi seçme konusunda ince eleyip sık dokursun.daha sonra kimseyle evlenmeye cesaret edemezsin.mutsuz aileye doğup,yalnız kalan benliğinle ölürsün.

başlığın adı "seni mutsuz eden bir ailede büyümek" olsa daha doğru olacak başlık olabilir. mutsuz insanlar, mutsuz çocuklar doğuruyor ve bunu hiç bilmiyormuşçasına çocuklarının mutluluk saçmasını bekliyor. sizi mutsuz bir dünyaya getiren aileden ,manyak da olabilirsiniz dahi de ,işte o aradaki çizgi...kişiyi deli eder.

mutlu ailede büyümüş şımarık veletlerin kahrını çekmektir.

evden uzaklaşıp, sokağa ve sokaktakilere yaklaşmaktır kanımca. "bak bunlar sokak çocuğu, anneleri bunları doğurmuş, babaları da bakmamış. sokakta büyüyorlar." diye işaret parmağıyla gösterilen çocuğa dönüşmeniz uzun sürmüyor. uzun süren, bu dönüşümü fark etmeniz oluyor aslına bakarsanız. sokağa yaklaştıkça da her türlü duruma karşı korumasız, aciz ve açık hedef haline geliyorsunuz zaten. gelen geçen bir tokat atıyor, gelen geçen sizi bir şeye veya yere çekmeye çalışıyor. hala mutsuz bir çocuk olmasına rağmen bununla mücadele edenlere selam olsun. kayra'nın dediği "mutsuz ailelerde mutlu kardeşler" olabiliriz belki birgün.