mutsuz bir ailede büyümek

sakyopatların nereden çıktığı sanılıyor ki.

veledi nüshalar copy paste yaparak büyük cemaati kafa; önce buna açıklık getirelim.

elbet kendisine yönlendirilen hareketi ve kötü enerjiyi normal sanacak, mutsuzluğu sıradanlaştırıp olması gerekenmiş gibi görecek; sonrasında da vay efendim kadın ulu orta kahkaha attı ne hakkı var, yok yılbaşı bizim düğünümüz değil, nevizade kapatılsın; reel dünyanın ruh emicileri bunlar işte.

hayata küsmektir. insanlığın tamamının ailen gibi sana mutsuzluk vereceğini hissettiğin için güvenemezsin kimseye. mutsuz ailede büyüdüysen çocuklupun küçük bir bedende bulunan yetişkin bir ruha göre şekillenir. yaşıtların çizgi film izlerken sen bir köşede ağlarsın. yaşıtların gece anne babasından masal dinleyerek uyuyorken sen uyuyormuş gibi yapıp tartışmayı dinlersin.

içinden hep geçirirsin biyiyünce geçecek kurtulacağım diye. ama geçmez. büyüyünce gerçekleri daha iyi görürsün. çocukken dinlediğin o tartışmalar en mutlu anında bile aklına gelir anı mahveder. hani böyle herkesle eğlenirken aniden tansiyonun düşerde fenalaşırsın ya öyle olur genellikle. mutlu anında aklına bir kelime bir cümle gelir kalakalırsın öyle.

yetişkin olduğunda seni hep mutlu edecek birilerini bulmak istersin. çocuklarına her zaman mutluluk verecek bir ortam hayal edersin. ama çocuklupunda o insanlığa karşı sarsılan güvenin burda kapı gibi çıkar karşına öyle kalskalırsın. tüm fırsatlara sırtını dönersin.

ve yalnız ölürsün o çocukluğunda bozulan psikolojin ve berbat anılarınla beraber.

hayatta mutlu olduğun anlarda bile içinde bir karanlık tarafını yansıtır. çocukken doğum günlerinde oyuncak yerine mutlu olmayı huzurlu olmayı dilersin. ailenle zaman geçirmek istersin ama uzak durarak onlara olan sevgini azaltmak istemezsin. mutsuz bir aile gelecekteki birçok kişinin de hayatını mutsuz etmektedir. o evden çıkan insanlar evden aldığı negatif duyguları diğer insanlara maalesef pozitif olarak değil içindeki negatifi yansıtırlar. aile kurmak zor iştir.

yazar olmanın sebeplerindendir.

hiç gerçekten mutluluğu yakalayamamaktır. yanlış seçimler yapılır, o bataklığın içinde çırpınır durursunuz.

depresyonlar, anksiyeteler vs vs sebeplerinden bir tanesidir. ve hayatınız boyunca o eksiklikle yaşarsınız. insanlar bu eksikliğinizi göremez, her küçük incinmenize 'bondo ozolocok no vor' derler. ağızlarının üstüne kürekle vurmak istersiniz ama sonra ne gerek var ben bu andavala neden açıklama yapıyorum ki der umursamamayı öğrenirsiniz.

"ya benim çocuklarım da benim gibi mutsuz olursa?" düşüncesi yüzünden aile kurmaktan kaçınmaktır.

hiç oyuncağı bile olmayan biri olarak söylüyorum çok şey götürür aile sizden .diğer çocuklar bambaşka şeylerle oyalanırken sen bambaşka şeyler düşünürsün hep.bana bıraktığı en büyük miras büyük bi kızgınlık herşeye ve herkese karşı en çok da onlara karşı içimde oluşan bu nefrettir.

hayat mahveder. 1-0 yenik başlarsınız geleceğe.

kimileri için de mutluluğun gırtlağına deli gibi sarılıp hayatını kotarma alt yapısı. yani yazar orda oturup ağlamamış, kendi kafasındaki dünyayı ihtişamla inşa etmiş. var böyleleri de tanıdım ben çok.

kırık camdan bir yoldur yürümeniz gereken, ve sizi koruması gerekenler o kırık camların ta kendisidir.
ayağınıza battığını farkettiğiniz kırıntıları, yaşınız kaç olursa olsun çıkartmaya çabalarken bir daha batar. bir daha batar. belkide bu yüzden kendimizden doğanları kucağımızdan hiç indirmeyişimiz.

her duygunun eksikliğini dibine kadar yaşarsınız. tutunacak bir dal aradığınızda sadece kendinize sıkı sıkı sarılırsınız. yolda veya çevrenizde, mutlu bir aile gördüğünüzde hep sorgularsınız... neden benim böyle bir ailem yok...

önemli sayıda insanın durumu.

yazar olmanın en önemli şartlarından biridir.
mutsuz bir ailede büyüyen her insan sanatçı olur. sanattan uzak kalamaz. mutlu büyüyenler de doktor, ekonomist, falan...

büyüdüğün zaman geriye baktığında, nefes alamama sebebin olur. mutsuz bir ailede büyüyen her insan, çocukken kurtulabilmek için, bir an önce büyümeyi ister. büyüdüğünde, geçmişi aklına her geldiğinde kalbi sıkışacak gibi olur. şimdiyi sağlıklı yaşayamaz bazısı. illaki o günlerden bişeyler yapışıp kalmıştır, kronikleşmiştir. yani anlayacağınız o ki; mutsuz bir ailede büyümek, yıllarca sırtınızda taşıyacağınız bir kamburunuzun olduğu demektir. taşıyabilen düşe kalka yaşar. güçsüz olan altında ezilir, güçlü olan ise, derin bir nefes alıp, "ya allah!" der ve kamburu sırtından çıkarıp atar.

rezalet bir şeydir. rezalet. ne geçmişin bir halta benzer, ne bugünün dolayısıyla yarınında bir halta benzemeyeceğini bile bile yaşamak demektir. böyle keşke bir şekilde şu kafamdan büsbütün kurtulabilsem dedirtir. tabi hayatın akışında bunlar aklınıza gelmez. ama durup düşündüğünüzde, lanet edersiniz. sonra bazen bu unutulur ve insan kendini muazzam mutluluklar ve başarılar yaşarken bulabilir. ama her tökezlenildiğinde akla ilk gelen ve dilden dökülen ben iyi bile olmuşum, geldiğin yeri, büyüdüğün aileyi unutma gibi laflar olur. hiçbir zaman normal bir insan olunamaz. belki sırtta bir kambur değildir bu ama bir kan çıbanıdır. ve arada kendini hatırlatarak onu taşıyana haddini bildirir. ve işte böyle ne hayatlar yaşayanlar ve yaşayamayanlar var. sırf bu mutsuz huzursuz kavgalı aile ortamında büyüdüğü için potansiyelinin zerresini gösteremeyen, ona da sirayet etmiş mutsuzlukla bir ömür yaşayan bu da yetmezmiş gibi böyle bir geçmişe sahip oluşunun getirdiği davranış bozukluklarından ötürü kısmen toplumdan dışlanarak yaşayan nice insanlar var. gerçekten çok çok acı bir durum.

minicik bir ilgi kırıntısı veren herkesin peşinden gitmene sebep olur.(bir süre)

aile huzurdur, mutluluk yoksa orası zaten ailen değildir. öyle travmalarım olmadı şükür ama sabahları aynada kendime bakınca babamı görmekten korkuyorum. kötü adam diyemem haşa ama sert mizaçlıydı. artık biz de çocuk büyütüyoruz bakalım biz nasıl olacağız?

bu hikayede herkes haklı.

iyi bir edebiyatçı veya kötü bir diktatör olmanın koşullarındandır.