ne istediğini bilmek

bilene kadar zor, bildikten sonra biraz kolay, sonra daha da zor olan durum.

ne istediğini bilmezken ne istediğini bulmak için aranır durursun, kalıpları tek tek denersin, bazen bazı kalıplar rahat sanıp birkaç kere dener ayağını vuran ayakkabı gibi acıtınca anlarsın. zaman sonra bir yolla öğrenirsin, aslında hiçbir kalıp değilmişsin, kendi kalıbınmışsın meğersem, o kalıbı da sen oluşturursun, sınırlarını çizer içini dizayn edersin. o noktada ne istiyor olduğunu şekillendirmiş olursun işte.

sonra dersin ki aa, ne rahatlık. artık her konuda, her şeyi eleyebilirim, sadece isteyebileceklerimi kümelere toplar aralarından seçerim.

ama olmaz öyle. çünkü artık ne istediğini bildiğin için aradığın bir şey vardır. eskiden ne aradığını bilmezken rahatça kalıptan kalıba girmeye çalışır, denerdin, anda kalır, orada yaşardın. şimdi çizgileri, içeriği, başı, sonu, sınırı, sınırsızlığı belli olanı arayıp duruyorsun, bulamadıkça umutsuzluğa kapılıyorsun. eskiden umutsuzluğa kapılsan bile neyi bulamadığını bilmediğin için kalbin kırılmazdı, üzülmezdin. şimdi ise neyi bulamadığını, ve zaman acımasız kalemiyle yüzüne çizgiler çizerken neyden mahrum kaldığını çok iyi biliyorsun.

demem o ki, ne istediğini bilmeyenlere ne kadar kızsak da, belki bilmek onlar için en kötüsüdür. belki asıl akıllı onlardır.

benim tam tersim olan insan. kendini en kısa şekilde tanıt deseler ne istediğini bilmeyen biri diye tanımlarım. restoranta gidip 86 çeşit şeyi önümde görünce bile aklım şaşıyor. siparişi verdikten sonra bile 3 sefer değiştiririm.

mesela geçen kola söyledim. sonra ayrana döndüm. en son cacık geldi masama.

her zaman kazın ayağı öyle olmayabiliyor. duruma kişiye göre değişir.

eğer ne istediğini bilmezsen, bir bakarsın istemediğin bir sürü şeyin olmuş.
chuck palahniuk

ne istemediğini bilmek kadar önemlidir.
kendini bilmektir.

belli aşamalardan geçtikten sonra elde edilen harikulade netlik.

ama buna ulaşmak için önce istemediğin şeylerle bayağı haşır neşir olmamız gerekiyor, neyi gerçekten istemediğimizi anladığımızda neye ihtiyacımız olduğunu da anlıyoruz.

keşke acısız sıkıntısız olsaydı bu ama insan hep atalet halinde, tokat yemedikçe hakikatı kavrayamıyor.

sahip olduğuma sevindiğim özellik. aslında karar verme ve ne istediğimi anlama aşamam uzun sürer, sonrasındaysa çok rahat oluyorum. evetim evet, hayırım hayır.