normal sözlük yazarlarının okuduğunda ağladığı kitaplar

masumiyet müzesi, uçurtma avcısı, şeker portakalı... sayamayacağım kadar çok var. hemen hemen her kitapta ağlıyorum ama en çok şükrü erbaş'ın eşine yazdığı şiirler ağlatır beni. işte bu en başkası.

edit: bir de en çok ahmed arif'in leylim leylim kitabında ağlamıştım. leyla... zalim leyla... ilk sen mağlûp ettin beni.

#2098826
bitiremedim. ağlayarak bıraktım.
ya ben şeyi unutmuşum.
beni asla bırakma - kazuo ishiguro
bu kitapta biraz gözüm dolmuştu. şimdi aynı yazarın klara ile güneş kitabını okuyorum. muhtemelen aynı şey olacak. gidişat o çünkü.

aslı erdoğan/ kabuk adam.

ayşegül tatilde.

ilk okul birinci sınıftayım.
okumayı yeni söküyorum.
babam ''ayşegül tatilde'' kitabını almış. getirmiş.
o gece...
hem çat, pat okumaya uğraşıyorum.
hem okuyamadığım yerde dayak yiyorum.
hem ağlıyorum.

o ayşegülü ve ayşegül kitaplarını hiç bir zaman sevmedim, sevemedim.

şaşırdınız değil mi...

sefiller

fareler ve insanlar. bitirdiğimde ağlamıştım ve hâlâ ne zaman okusam ağlarım. george bir yüreğin yapabileceği en büyük fedakârlığı yaptı ve geçen onca seneden sonra bile daha ağrına rastlamadım. george tanıdığım en iyi dosttu.

kürk mantolu madonna

rüzgar gibi geçti. ve bir cok kitap. okurken çok içinde hissediyorum kitapların. bazen heyecanlanıp nefesim filan daralıyor ara vermek zorunda kalıyorum.

ağlamıyorum ama gözlerim ara ara yaşardı.
şu an okuduğum kitap. anawliz yapıyoruz burda.
eh bazı yerleri duygusal olarak zorluyor hepsi bu.
daha öncesinde hatırlıyorum 1-2 kitap'ta ağlamış olduğumu ama neydi hiç hatırlayamıyorum ya. küçüktüm ama. deli gibi kitap okurdum her gün ya.

angelanın külleri

yazar: mehtap soyuduru çiçek
kitap: yolcu

sefiller- jan valjan’ın ölümü

kürk mantolu madonna

şeker portakalı.sekiz yaşımda okumuştum ve beni kelimenin tam anlamıyla allak bullak etmişti.son sayfalarını ne kadar acı çekerek okuduğumu hala hatırlıyorum,resmen içim parcalana parçalana ve durup ağlayip ağlayıp sonra okumaya devam ederek bitirmiştim o son sayfaları.hala daha o gün içimde biraktigi o iç sizlamasını hissediyorum sonunu düşündükçe.şeker portakalı aşırı değerli bir kitap;şu hayatta belki de en sevdiğim kitap.ama cidden çocuk kitabı değil yahu!çocuk kitabıyla hiçbir ilgisi yok.resmen travma yasatmisti bana o gün ve hala her şeker portakalı dendiğinde hem kitabın guzelligini hatırlarım hem de içim milyonuncu kez sızlar.bence şeker portakalı'nı herkes okumalı,çok şey öğretecek bir kitap ama çocukken değil.ayıptır söylemesi;kitap boyunca pek çok sahne ve hatta sırf son sayfaları bile insanın ağzına etmeye yetiyor çünkü.yetişkin insanın bu arada.çocuklara bildiğim travma.

çok var onları yazamam. en son ağladığımı yazayım.
küçük şeylerin tanrısı

"canım arkadaşım" beni çok üzmüştü

gülünün solduğu akşam.

kötü çocuk

ve dağlar yankılandı, yaban muzu