normal sözlük yazarlarının yazdığı şiirler

şiir sevmeyenler varmış
olabilir canım sıkıntı yok
sıkıntı yoksa sıkıntıymış
bu şiir de oldu bombok*

bira sevişmesi mi şarap sevişmesi mi?
yoksa sapla samanın karışması mı?
evlerinin önü badem ağacı,
e- hiçbiri , derdim uyku kaçması.

sevgilim bu kerbela değil
kaç cuma geçti içimden, kaç söz verdim kendime
yalanladım her sesi,sana gelmeyen her sözü
biliyorum o geçmiş değişmez
ama bak ellerim elinde

bir cumartesiye uyanmak çok zor değil
sana koşmak zor

notlar kisminda buldum kim bilir kime ne icin karaladim

ondan başka kimseye yazmadım ondan sonra da yazmayı bıraktım zaten.

bazı sessizliklerin de acısı vardır,
duymasan da onlar ilim ilim inliyorlar.
ve benim ne hayallerim vardı.
ulaşılamayacak kadar nadide,
mütevazı olacak kadar kâfi,
renkleriyse biraz benzin mavisi,
az biraz da haki.
ama çoğunlukla;
gün batımını kıskandıracak kadar izmarit sarısı.
çocuklara emanet bıraktığım gülüşler,
en çok onlara yakışıyor.
ciğerlerim ise her gün,
dumandan ibaret bir zehri soluyor.
soluk borularım komada!
yine de umrumda değil.
isterim ki ismim geçsin bir duada,
tanrım; beni hatırlayana mutluluklar ver.

21:24.

şu koskoca dünyada herkesin en nihai telaşı,
son nefesinden birkaç an evvel,
sonsuza dek unutulmamak olacaktır,
suya bırakın kendinizi ey faniler!
sessiz sessiz bağırarak yakalayın ölümsüzlüğü,
suya bırakın kendinizi bir kağıda yazıp,
bırakın suya,
balık bilmiyor ama onun haberi geldi,
halık da maalesef yüzme bilmiyor,
çocuk tanrıların yüzme kursuna yazdırmışlar şimdi halığı,
öğrenince kulaç atacakmış dünyanın denizlerine doğru,
aç insan bırakmayacakmış kara diyarlarda o zaman,
ağlayan çocuklar, hayvanlar da kalmayacakmış acı çeken,
ince çığlıklarla,
adı da imtihan olmayacakmış o zaman.
çiçekler daha bir güzel açacak,
ev hanımları çok mutlu olacak,
işsiz adamlar bile güleceklermiş,
gelen havadisler bunlar bugün.
ha bir de,
saçı toplu, ince boyunlu, zayıfça kadınlar,
gülmekten imtina etmeyeceklermiş,
umarım tanrımız yüzmeyi öğrenir,
halık bilirse her şeyi,
tüm dünya sevmeyi öğrenir!

ben bu kıza aşığım
nasıl oldu şaşkınım
derdi başından aşkınım
gel beni üzme buradan kaçalım

vurur ruhuma o güzel bakışın
içine ettik sözlükteki akışın
gel bana gül be sarışın , soldurma güllerimi
tut artık ellerimi

ey içim susma..
sen sustun mu cihan susuyor
gözlerim uzaklarda
bir dağ başında,
rüzgarlara bırakıyorum kendimi
susma..

masamda mezesin,
kalbimde ökse..
öpsen beni bi kere
yaparsın beynimde zelzele

kalplerimizin ortak bölümlerinde
senin için ayırdım bi odayı
tütsüleri yakıp
rüyalarıma girmeni bekleyecegım..

sen içime attığımsın
gülüşünü aklıma kazıdığım
adını haykırmak isterken
kendimden bile sakladığımsın...
saklı bahçemin gülü
dağların reyhan'ısın
umutsuzluğa kapıldığımda
içimde sakladığım umudumsun
herkesten sakındığım
kavuşamadığım sevdiğimsin..

zapata.....

ne severdim beşiktaş maçında kafa sallamayı,
yeniyıl taksimde turist ellemeyi
tutsun biri silksin şu dallamayı
dayıysan bileceksin yiğenini kollamayı

sanırım 2012'de yazmıştım. eşimin bir sözü kalbimi kırmıştı. içime atıp mısralara dökmüştüm. hâlâ bilmez bu şiiri. 2006'da da başka bir sebeple bir tane yazmıştım ama onu bulamadım
-gül yaralar-
bize kem bir söz söylersin,
çocuk gibi mahsunlaşırız,
usul usul ağlarız tenhada.
gözyaşlarımızı gizleriz,
inciten incinmesin diye.

rahmana arz ederiz halimizi.
kırmak istemeyiz kimseyi.
affetmek için bahane ararız.
affetmeye muhtacız çünkü biliriz.

sonra ağızdan zorla alınmış,
önümüze atılmış da olsa,
isteksiz iki kelimeyi kefaret kılarız herşeye.

çocuk misali şenlenir gülücükler dağıtırız.

tekrar kırılacağımızı bilsek de...

bu akşam bir şiir yazmak istedim.
hep duygumu gerekli şiir yazmak için.
boş yere yazılamaz mı?
dümdük bir şiir
''sen ''diye yazdı kalem
sildim hemen.
sen diye başlamamalı
sen yoksun artık
tekrar denedim
''seni çok'' yazdı bu sefer kalem.
buruşturup çöpe attım kağıdı
bu şiir yazma işi bana göre değil
daha önemli işlerim var benim
şiir ne ki zaten boş adam işi
çocuklar ekmek bekler evde
köpek mama kuşlar yem
bir daha denemem asla
belki resim çizerim
onun kimseye zararı yok bak
kimse üstüne alınmaz hem
iyi de ben sadece avanak abdi'yi çizebiliyorum
bir de taş devri fred'î
belki bir kaç çocuk güler görünce
mutlu olurlar
ben de onlara bakar mutlu olurum
mutluluk bu olması çok kolay
sadece mutlu olmak iste yeter...

çok uyduruk oldu
ama anlık oldu
bu kadar oldu
olsa da oldu
olmasa da oldu

devâ

sesine bir gizem oturmuş, buğulu…
uzak sahraları aşıp gelmiş, yorgun
serinlik veren bakışları, gözleri ahû
derdime bin derman, hepsine bir devâ..

finarfin