öfke günlükleri

içimizdeki kızılın beyaz sayfayı kapladığı günceliktir.
içimdeki narları dökerken etrafa çok sıçratmam inşallah.

karadenizli olmanın standart paketinde bulunan özelliktir. hayatımın dörtte üçlük bölümünü geçirdiğim karadeniz'de genelde böyle yaşarız hayatımızı.

herhangi bir durum için kafamın içinde başka insanlarla ettiğim kavgalardan çok yara bere içinde ayrıldığım olmuştur.

eve gelmediği halde gelip evde bulamadığını iddia eden kargocularla, devlet dairelerinde yüzüme bakmadan cevap veren memurlarla, tostumun içine yeterli kaşarı koymayan büfeciyle. herkesle kavga ederim zihnimde.

uzun bir müddet yürümem gerekirse hayali bir insanla mutlaka kavga ederim. gidip bir kafede oturacaksam mutlaka garson ters bir hareket yapacaktır bana. genelde yapmaz ama ben hayalimi kurar, gidene kadar kavgamı ederim efendi gibi.

yolda mutlaka yaya geçidinden geçerken durmayan bir şoför hayal ederim. kafasını kaputa soktuğumu düşünür rahatlarım. genelde bunu da yaşamam ama kavgamı ederim.

gece yatağa uzanınca uyku tutmazsa eğer hemen bir kavga kurgularım kafamda. bir iki saat süren kavgadan sonra da huzurla uyurum.

zihnindeki öfke zorlar insanı çünkü dışavurumu bile içeride kalır.

saman alevi gibiyim.
anında büyük bir tartışmaya girebilirim.

yine de bir süredir öfkelenmiyorum,
bir karadenizli için şov bence. *