okunur korkusuyla günlük tutamayanlar

okuma yazma öğrendiğimden beri en büyük tutkularımdan biridir yazmak. o an farkında olmadığım birçok duyguyu yazarken fark ederim. yazarken çözüm bulurum sıkıntılarıma. arada okunan defterlerim de oldu, pes etmedim yine de. bu yaşa geldim hala yazıyorum. ama hayatımda ilk defa bir günlüğümün okunma ihtimali deli gibi korkutuyor beni. okunursa biterim, o yüzden çok yakın bir arkadaşıma defterin fotoğrafını ve yerini söyledim, bana bir şey olursa imha etmesi için (swh)

neyse ben gidip yazayım en iyisi, bu kadar önemli bir gün kayıtlara geçmeli

burayı tuttuk iyi etmedik ama valla zamanında okunur korkusuyla tutmadık günlük. bugün cümle aleme aha da bunu yaptım şunu düşündüm şöyleyim de böyleyim diyoruz. allah vermeye de sözlük daha fazla gelişmeye *

bugün tam da başkasının günlüğünü okumak gibi bir durum aklımdan geçmişken görmemin güzel bir tesadüf olduğu başlık.

bu günlük ben öldükten sonra yayınlanırsa, lütfen 'o aslında çok derin düşünürdü' falan yazmayın. 'hayatı boyunca yataktan düşen çorapları toplamayı reddetti' yazın. dürüst olun.

zamanında annem günlüğümü bulup babama okumuştu hepsini. o günden beri tövbeliyim.

okur korkusuyla bırak günlüğü hiç bir yere yazmıyorum
bazen düşüncelerimden utanıyorum
seni düşününce kendimle kavga ediyorum

arkadaşlar allahın arap islam bilimcisi bile günlük tutmuş, bütün seks maceralarını yüzyıllardır okumuşlar.
üç günlük dünya azizim. olmadı word'e yazın dosyayı şifreleyin. olmadı şifreli yazın.

tanım: farklı farklı çekincelerle değil, spesifik bir korkuyla tutamayanlardır efenim.

günlük olarak tutulunca insan bir önem atfediyor. saklamak falan içinden geliyor da sözlük gibi ortamlar düşünülünce onlar da bir nevi günlük oluyor. kendi adıma diyebileceğim şey ekşi benim için bir nevi günlük olmuş. ilk yazarlığım 2001 yılındaydı sanırım. sıçtım batırdım onu da, ikinci sefer tutturdum. nereden bakarsan bak 23 sene hayatımda ne oldu yazdım ben oraya istemsizce. minnak bir astronomi öğrencisiyken başladım, sonra hayatıma düşünmeye kıyamadığım bir sevgili girdi, yazdım. hacettepe girdi, yazdım. ayrılık girdi, iş girdi, yetişkinlik girdi. yazdım. yazdım da yazdım.

insana tuhaf gelen şey ne biliyor musunuz. kendi entrylerimi okumaya korkuyorum. onlara o kadar yabancılaşmışım ki ben okurken "yav kim ki bu" deyip sonunda kendi mahlasımı görünce ürküyorum şakasız. 10 sene öncesinin ben'i şimdiki ben ile kıyasla o kadar farklı, o kadar yabancı ki... bazen düşünüyorum o insan hakikaten ben miydim, ya da şimdiki ben o insan mıyım diye.

fazla kişisel bilgi oldu belki ama yapacak bir şey yok. özetle korkumuz bizden başkalarının o günlüğü okuması. ama esas korkulması gereken o günlüğü bizzat kendimizin okuması. o daha korkulasıymış. o daha çekinilesiymiş. hayatın beni hangi umutların hayalkırıklığına sürüklediğini görmektense başkalarının gani gani okumasını sanıyorum tercih ederdim.

depresif geldiyse de özür dilerim. bugün öyle bir gün.

nerdeyse 18 yıllık tuttuğum bir günlüğüm vardı. okundu. ve itinayla göz kırpılmadan yakıldı. tekrar tutulmadı.

korksaydık burada niye yazarlık yapardık. *

tanımların %20'si hissettiklerimi kelimelere dökmek üzerinedir herhalde,onun için çok da çekince olmuyor.

diğer türlü günlük tutmaya gelince, onların da çoğu aklımda dolaşıyor ayrıyetten yazma eylemine geçiremedim ilkokul zamanı ufak çaplı denemelerim olmuştu ama sadece niyette kaldı diyebilirim. *

okunsun diye tutuyorum. ona göre yazıyorum