okunur korkusuyla günlük tutamayanlar

bugün tam da başkasının günlüğünü okumak gibi bir durum aklımdan geçmişken görmemin güzel bir tesadüf olduğu başlık.

bu günlük ben öldükten sonra yayınlanırsa, lütfen 'o aslında çok derin düşünürdü' falan yazmayın. 'hayatı boyunca yataktan düşen çorapları toplamayı reddetti' yazın. dürüst olun.

zamanında annem günlüğümü bulup babama okumuştu hepsini. o günden beri tövbeliyim.

okur korkusuyla bırak günlüğü hiç bir yere yazmıyorum
bazen düşüncelerimden utanıyorum
seni düşününce kendimle kavga ediyorum

arkadaşlar allahın arap islam bilimcisi bile günlük tutmuş, bütün seks maceralarını yüzyıllardır okumuşlar.
üç günlük dünya azizim. olmadı word'e yazın dosyayı şifreleyin. olmadı şifreli yazın.

tanım: farklı farklı çekincelerle değil, spesifik bir korkuyla tutamayanlardır efenim.

günlük olarak tutulunca insan bir önem atfediyor. saklamak falan içinden geliyor da sözlük gibi ortamlar düşünülünce onlar da bir nevi günlük oluyor. kendi adıma diyebileceğim şey ekşi benim için bir nevi günlük olmuş. ilk yazarlığım 2001 yılındaydı sanırım. sıçtım batırdım onu da, ikinci sefer tutturdum. nereden bakarsan bak 23 sene hayatımda ne oldu yazdım ben oraya istemsizce. minnak bir astronomi öğrencisiyken başladım, sonra hayatıma düşünmeye kıyamadığım bir sevgili girdi, yazdım. hacettepe girdi, yazdım. ayrılık girdi, iş girdi, yetişkinlik girdi. yazdım. yazdım da yazdım.

insana tuhaf gelen şey ne biliyor musunuz. kendi entrylerimi okumaya korkuyorum. onlara o kadar yabancılaşmışım ki ben okurken "yav kim ki bu" deyip sonunda kendi mahlasımı görünce ürküyorum şakasız. 10 sene öncesinin ben'i şimdiki ben ile kıyasla o kadar farklı, o kadar yabancı ki... bazen düşünüyorum o insan hakikaten ben miydim, ya da şimdiki ben o insan mıyım diye.

fazla kişisel bilgi oldu belki ama yapacak bir şey yok. özetle korkumuz bizden başkalarının o günlüğü okuması. ama esas korkulması gereken o günlüğü bizzat kendimizin okuması. o daha korkulasıymış. o daha çekinilesiymiş. hayatın beni hangi umutların hayalkırıklığına sürüklediğini görmektense başkalarının gani gani okumasını sanıyorum tercih ederdim.

depresif geldiyse de özür dilerim. bugün öyle bir gün.

nerdeyse 18 yıllık tuttuğum bir günlüğüm vardı. okundu. ve itinayla göz kırpılmadan yakıldı. tekrar tutulmadı.

korksaydık burada niye yazarlık yapardık. *

tanımların %20'si hissettiklerimi kelimelere dökmek üzerinedir herhalde,onun için çok da çekince olmuyor.

diğer türlü günlük tutmaya gelince, onların da çoğu aklımda dolaşıyor ayrıyetten yazma eylemine geçiremedim ilkokul zamanı ufak çaplı denemelerim olmuştu ama sadece niyette kaldı diyebilirim. *

okunsun diye tutuyorum. ona göre yazıyorum

ameliyatıma üç gün kalmışken yaşadığım en büyük endişelerden biri de ölürsem günlüklerimin okunacak olması. şimdiden imha etsem mi diye düşüyorum ama sonra ölmezsem yaptığıma çok üzülürüm.

20 seneye yakın günlük tuttum okundu. bir gün sakinlikle tuttum 20 senemi yaktım. artık yazmıyorum. zaten fark ettim ki şu an yazmaya kalksam yazacak bir şey de bulamam. yaşanan herşey gelip geçici. psikolojim bile beni kandırıyor. bir olay yaşıyorum. lan kesin şimdi travma olacak bak psikolojim bozulacak diyorum. yok maşallah. amannnn bu da neymiş yaaa diyip geçiyorum.

insan kendisinden de korkuyor açıkçası okuma konusunda

arada günlüğüme bunu yazan tosun okuyana kosun gibi notlar ve aşırı ağır küfürler ekliyorum hayali bir okuyucuya, yarın öbür gün biri okumaya karar verirse diye benden gizlice