okunur korkusuyla günlük tutamayanlar

herşeyi açık açık yazıp sadece bahsi geçen çocuğun adını..... ile ifade etmem.

ben ilk günlüğümü okuma yazmaya başladığım zaman tutmaya başladım. öğretmenimiz subat tatillerinde hem okuma yazmayı unutmayalım hem de ödev olsun diye günlük tutmamızı isterdi. sonra da o günlükleri sınıfta bize okuturdu. *

ortaokula kadar düzenli günlük tuttum ama bunlar eften püften şeylerdi. "okula gittim, onu yaptım bunu yaptım su geldi bu gitti" gibi şeyler yazıyordu.

sonra liseye geldik efendim. ilk kilitli günlüğümü o zaman aldım. o zamana kadar günlüğüme ne yazdığımı merak etmeyen annem kilit olunca merak etmeye başladı. genç kız olmak bunu gerektirir sonuçta.*ama bunu asla belli etmiyor itiraf edemiyor saygı göstermeye çalışıyor.

peki ben ne yaptım? 2 tane günlük tuttum.* bir günlüğü özel, kimsenin bilmesini istemediğim şeyleri yazmak için kullandım, gittiğim her yere götürdüm. diğer günlüğe de annemin okumak istediklerini yazdım, yanlışlıkla günlüğümü orada burada kilitsiz bıraktım. * annem mutlu tabi, olan biten her şeyden haberi var çünkü. ıkimiz de birbirimize itiraf etmiyoruz bu durumu. o mutlu ben mutlu. az ödüllendirilmedim ha bu günlük sayesinde.
simdi düşünüyorum da ne fena bir çocukmuşum affet beni annecim. *
insan okunmasından korktuğu için değil sırf okunsun diye günlük tutar mı, tutuyor efendim.*

her şeyi açık yazmayıp, sadece kendisinin anlayacağı kısaltma ya da kodlarla çözülebilecek sorun.
bir süre sonra sıkıyor, çok zaman alıyor ve içe kapatıyor ama insanı. gerek yok bu kadar kayda, eğer çok önemli bir pozisyonda değilseniz. yaşayın gitsin hayatı...

yazım kötü olduğu için öyle bir korkum yok. en fazla okunmaya teşebbüs edilir. arada bir kaç kelime belki okunur. devamını kelime bulmaca gibi çözmeye çalışılır.

yazmıyorum çünkü hayatımda günlük yazacak kadar kayda değer şeyler olmuyor olsa da okunur korkusuyla yazmazdım galiba

benim kendi ürettiğim bir alfabe var. yazılarımı genelde o alfabeyle yazdığım için hiç böyle şeyleri dert etmiyorum.

bi sayfa koparıp ona içini döktükten sonra odanda bulunmayacağını düşünüp garip yerlere saklarsın sonra için rahat etmez paramparça edersin ve çöpe atarsın. hiç şaşmaz bu benim için.

böyle bir korkum hiç olmadı, benim yazımı okuyabilecek insan daha anasının karnından doğmadı.

neden günlük tutmadığım konusuna gelirsek kendi yazımı kendim bile okuyamıyorum.

bu korku yüzünden yazdığım şeyleri hemen yırtıp atıyordum ki en son blog açtım. ne tanıyan olur ne de bilen. kendi kendime yazıp rahatlıyorum..
annem okusa kendine kızar, "ben nasıl bu kızın yaşadıklarını fark edememişim" diyerek.. ama iyi rol yapıyorum hihihihihiih

trajedim bana kadar. halihazirda dokuzuncu hariciye koğuşu yazılmış orada duruyor, isteyen alıp okuyabilir. sırf intihal derler diye günlük yazmıyorum.


.

güldük tuttuğumda okuyacak olan insan benimle ilgili pek bir şey öğrenemez ama kendisinin nasıl bir insan olduğuyla ilgili bir hayli fikir sahibi olabilir lol.

bütün çocuklugum boyunca annem sebebiyle yapamadığım bir şeydi ki hala yapmam.annem çok meraklı bir kadındır.hiç bir şeyimi anlatma taraftarı olmadığım için, sürekli kurcalayarak öğrenme güdüsü olduğunu düşünüyorum.

adıma gelen faturayı bile açtığını biliyorum.yani bazen bu boyuta çıkıyor.. bu yüzden insanın en iyi günlüğü kendi zihnidir.her şeyi orada tutun. kimsenin eline geçebilecek yerlere bırakmayın biriktirdiklerinizi.zihninize giremezler ama yazıya dökerseniz, her zaman ele geçirilebilir hale gelir.

çocukken hep günlük tutmak isterdim de birileri okur diye korkardım. kendi alfabemi yapıp birkaç sayfa yazmıştım ama sonra devam etmeye üşenmiştim.
şu yaşımda hala günlük tutmak istiyorum ve hala birileri bulur da okur diye korkuyorum, ondan sadece çok bunaldığımda bir kağıt alıp derdimi döküp bir yerlere saklıyorum. bulurlarsa da anlayamasınlar diye ingilizce yazıyorum, tek iyi yanı geliştiğimi anlamama vesile olması. geçen 2 sene önce yazdığım ingilizce yazıları okuyayım dedim, çok gramer hatası yapıyormuşum. hala yapıyorumdur muhtemelen. ama sorun değil.

28 yaşımda kim okursa okusun banane diyerek başladığım eylem. yine de sinirlenip sadece küfürler düzdügüm sayfaları yırttığım gerçeğini unutmayalım. ha bide bence eşim okuyor ama okumuyom valla diyor. yazın arkadaşlar içinizi dökün n'olacak zaten dolmuşuz şuraya kadar

çocukluk sonundan ergenlik sonuna kadar yaklaşık 4-5 yıl boyunca tuttuğum. bazen yazmayan kalemlerle sadece kalem ucunun bıraktığı izler sayesinde okunabilen 4-5 defter dolusu günlüklerimi getirdi aklıma.

okunmasın diye ne aksiyonlar saklama gizleme planları yaptığımı ve ona rağmen yine de bulunup bazılarının okunduğunu da hatırlıyorum.

korkarak vazgeçmeyin. okunmasın diye mücadele edin tabi ki ama alın ve yazın. yıllar geçince gözattığınızda normalde hatırlayamadığınız birçok anıyı hatırlamanıza yardımcı oluyor.

ancak amacınız. günaydın günlük. elimi yüzümü yıkadım. kahvaltımı yaptım. okula ya da işe gidip geldim. akşam yemeği yedik. tv izleyip yattım tarzı günlük rutinlerinizi yazmaksa hiç yazmasanızda olur.

küçükken kendi alfabemi kurmak gibi bir derde düşüşümü hatırlattı bu bana. her harfi sırayla ele alıp onları değiştirdim ve tadaaa benim kendime has yeni alfabem. tabi yaptığım şey a’yı ters çevirmek, b’nin ayna görüntüsü almak falandı. çocuğuz daha ama sonuçta işime yaramıştı kimse okuyamadı yazdıklarımı. hatta o kadar iyiydiki bir süre sonra ben de okuyamadım.

discord'da kendi kendime grup kurdum. sadece ben yazıyorum, içimi döküyorum, kimselere diyemeyeceklerimi yazıyorum.
yazarken rahatlıyorum, gözlerim sağ olsun yardımcı oluyorlar. kimse de okuyacak diye korkmuyorum. karanlığımı orada yaşıyorum, kimseye görünmeden, kimseye duyurmadan...

ben değilimdir.
zira ben okunur korkusuyla günlüğümü cantamda taşıyorum. benle beraber her yere geliyor. ne korkcam beee!

arada bir bunun kokrusu geliyor. ölürsem o günlükler ne olur, onu düşünüyorum bazen. buradan vasiyetimdir: okumayın lan.

bu yüzden ingilizce yazarım *