okunur korkusuyla günlük tutamayanlar

özel alana saygısı olmayan bir toplum ve ailenin içinde yaşanması sonucu gelişen durum.. söylenecek çok şey var lakin söylemek de anlamsız geliyor..

ps: yazıp yakabilirsiniz sayfaları. en azından mürekkepte akıtırsınız bir parça sıkıntınızı.

okunmasından korktuğum için şifreli alfabe yapmış, günlüğü emek emek o alfabeyle yazmış, şifreyi yazdığım kağıdı kaybedip günlüğü kendim de okuyamamıştım.

çok fazla başlayıp bıraktım ama 4 sene aralıksız tuttum, günlük gazete gibiydi günlüklerim.zevkle takip edilirdi,ben de sansürsüz yazardım. *

farkında değiller ki aslında sözlükte yazıyorlar..

günlüğüm dijital bi kopya halinde daha önce hiç internete giriş yapmamış özelleştirilmiş bir os'ta. üstüne uzun bir şifre ile korunuyor. kısacası okumak isteyen babayiğit varsa kopyasını atabilirim.

yazacağım şeylerin sadece baş harfini yazarım sonra kendim de hatırlayamam. şunun gibi: yşsbhyskhşg (üstteki yazdıklarımın baş harfleri) rahatlattığını söyleyebilirim.

bizim ilk okul öğretmeni günlük tuttururdu yazımız gelişsin diye sonra haftada bir gündü sanırım o günlükleri toplardı ve ''yazım hatası var mı diye'' okurdu ama bize okumuyorum sadece kelimelere bakıyorum derdi. aynı şey ama biz de hep okumuyor sanırdık ve yazardık. o yüzden benimkini zaten iki sene boyunca falan öğretmenim hep okumuştu. benim öyle bir korkum yok.

gözümden okuyamadıklarını günlüğümden okusalar ne olur? tutun. boşverin insanları!

hiç öyle korkum yok çünkü emin yerde tuttuğum günlük rahatım yani

ben yıllarca ablamın günlüğünü okumuş ve okutmuş biri olarak hiç tutmadım.

evlendiğim adamın attığı mesajları tuttuğum bir defterim var ama. (tabi romantik olanlarını. şimdi gelirken bir ihtiyaç var mı diye yazıyor yalnızca)

okunur korkusuyla degil , okurum korkusuyla tutamıyorum o günlüğü.

okuduğunda dehşete kapılan annem sayesinde evde gözetimle tutulduğum gerçeğini sayalım.. hastaneye yatırılma korkusuyla milleti korkutup (kendini deli deli yapmak) evden defolup gitmiştim. şimdi aynı evde farklı günlüklerim ortada takılıyorum. evime misafir gelen ailemin baktıgı da yok. oldukça da huzurlu bir hayatım var gerçi. çok takılmayın. gelip geçici şeyler. ruh hastası diye yaftalamayın kimseleri. zorlu dönemler hiç bitmiyor.

görünür/bilinir korkusuyla hayata tutun(a)mayanların, tut(a)madığı günlüklerdir.

ben daha çok okunmaya değer bulduğum bir hayatım olmadığı için tutmadım.

yıllarca bu korkuyla yazdıklarımı yırtıp atıyorum artık sifreli mobil uygulama kullanıyorum onunda şifresini kırmaya çalışan çıkmaz inşallah.

yeri geliyor burayı günlüğüm gibi benimseyip yazıyorum. belki yüzlerce kişi okuyor yazdıklarımı. sevinçlerime ve dertlerime ortak olan herkesle bir şeyler paylaşmak mutlu ediyor beni.

günlük tutamayacağımı bildiğimden karalamalar yapıyorum... insanlar okusa da benim hislerim olduğunun farkında olmuyorlar.

eskiden ilkokulda günlük tutma zorunluluğu vardı. okunursa korkusuyla hiçbir zaman gerçek düşüncelerimi yazamamıştım. gerçi evdekiler okumasa öğretmen kontrol ediyordu yazıp yazmadığımızı. bir alışkanlık kazandırmaya çalışırken farkında olmadan korku da aşılıyorlardı bize aslında. "sevgili günlük, bugün sabah erkenden uyandıım okula gittiiim ilk ders bedendi çok mutlu olduum..."
yaşım ilerledikçe gerçek duygularımı yazıp saklayabileceğim bir günlük edindim tabii..

ahh okunur korkusuyla lavaboda yaktığım günlükler sizi özlüyorum.

bizzat başıma gelmiştir. çocukken yazmayı pek seven bir insan değildim. değişiklik olsun diye günlük tutayım dedim. o zamanlar da çocukluk hoşlantım var. platonik. platonik sevmekten öleceğim bir gün. neyse konumuz bu değil. ama nasıl yakışıklı nasıl yakışıklı anlatamam. * ismi samet. günlük tuttuğum dönemde bize gelmişlerdi sanırım. ben de kara kaplı deftere bununla ilgili bir şeyler yazmıştım. ismini tam olarak yazdım mı bilmiyorum. yazmış olabilirim. öyle şeyler yaparım. bi yerde de yaşadığı şehrin ismi geçiyor; xli, antepli, urfalı, izmirli vs. gibi.

feleğin döndüğü bir gün abim bu defteri bulmuş. bir güzel de okumuş. ben geldiğimde artık çok geçti. xli’nin kim olduğunu öğrenmişti * bir şey dememişti. ama ben yine de o günden sonra günlük tutmamaya ant içtim. *

şimdi bir şey olduğunda, arkadaş olsa bile söylüyorum. telefonum çalıyor. kim arıyor diyor. y diyorum. hatta benden cevap almadan kendi diyor. günlüğü kamuya açtık. abimle beraber sesli bir şekilde yazıyoruz.

çekinilmemesi gereken bir durumdur. okuyanlar utansın. *