okunur korkusuyla günlük tutamayanlar

pimpirikli ve gizliliği seven insanlar. çoğu duyguyu, düşünceyi, sevinci, hüznü kendilerine saklayıp kendi içlerinde yaşayıp dışarıya da çok azını yansıtırlar hatta bazen farklı bile olabilir bu yansıttıkları. öyle "aman beni kimse anlamaz, yok dinlemez" diye de değildir bu tavırları, sadece kendilerine saklamayı severler, isterler. sanki birileri bulursa, okursa ve bilirse ellerindeki tüm kıymetli varlıkları gidecek, sanki eski kıymeti kalmayacak gibidir. hani yazsa rahatlayacak, hem de çok; ama işte o rahatlama hissine degişemezler bu kıymetli varlıklarını.
zihnimde, kalbimde, ruhumda; bulduğum, barındırdığım, sakladığım, sevdiğim ne varsa hepsi bende ve bende gizli kalması şu hayattaki çok az olan gerçek mutluluklarımdan; çünkü onlar benim gözüm gibi baktığım, kimselere yaklaştırmadığım ve dilinden sadece benim anladığım çiçeklerim gibiler, evet sadece ben anladığım için başka kimsenin bilmesine ve yaklaşmasına gerek yok, hem de hiç.

şu an otuzlu yaşlarımdayim. yazıp çizmek ufaklıktan beri bir uğraştım olmuştur.
bugün bir belgeyi ararken dolaplarda birinin en altında bir kutu buldum.
içi eski defterlerin ile doluydu.
aradığım belgenin orada olamayacağını bilmeme rağmen kurcalamaya başladım sayfaları.
ilk okuldan liseye, üniversiteye kadar yazdığım bir çok şey vardı bu sayfalarda.
birisinde o gün yaşanmış bir olay, bazılarının kenarında köşesinde ufak tefek notlar, tespitler içeren sayfalar, hatta kısa hikaye denemelerim bile vardı. hoş olan ise benim bunları yazdığımı unutup gitmiş olmamdı.
geçmişe bir yolculuk yaptım bugün bir kaç saatliğine. kendimi unutmuşum biraz. hatırlamak iyi geldi.
günlük veya başka birşey. yazmak herkesin yapabileceği ve yapması gereken en güzel dışa vurumdur.
ayrıca ölümsüzlüğünde bilinen tek sırrıdır.

bu korkudan kaldı mı hala dedirtir. bence esas sorun biz duygularımızı artık o kadar yoğun yaşayamıyoruz. 3 dakka önce ağlayan insan 1 dakka sonra halay çekiyor. düğünlerde görüyoruz bunu.
ayrıca günlük tutmak gerçekten bir duygusal ruh ister. kimde duygu kalmış yıl 2021.

annem çocukken günlüğümü okurdu, bir gün yazdıklarım yüzünden annem ve babam boşandılar. sanırım bu yüzdendir herhangi bir kağıda hakkımda bir şey yazmak istemem, okunacak endişesi hala üzerimde. iyiki varsın sözlük

bunlardan biri bendim. günlük tutsam dahi biri okur diye herşeyi yazmıyordum.
allah'tan telefonum var artık, rahat rahat yazıyorum*.

bir haltlar karistiranlar. ben bir edebiyat dergilsinde yıllarca yayınladım. güzel bir deneyimdi. yeter ki düzgün yaşayın.

orta okul döneminde çok hoşlandığım bir çocuk vardı onu yazmıştım günlüğüme annem okuyup dövmüştü. yazmaktan da vaz geçmedim ama düzenli olarak yok ederim günlüklerimi

nasıl bir ailesi varsa? dedirten kisilerdir.

yıllarca yazarken bile kendimi sansürleme sebebim olan durum. kaç günlük yandı bu durum yüzünden. yazık. şimdi fark ediyorum nasılda paranoyak yetiştik.

şimdi böyle bir korkunuz varsa size çok güzel 2 öneride bulunacağım iyi dinleyin;ilk yöntem ingilizce yazmak (veya öğrenmekte olduğunuz herhangi bir dilde) hem dil bilginizi geliştirirsiniz hem o dilde hakimiyetiniz pratikliğiniz artar hemde ingilizce bilme ortalaması en düşük ülkelerdeniz ilk bakışta kimse anlayamaz;ikinci yöntemde buna benzer ama biraz daha farklı türkçe dilini referans alarak çin,kore,kiril,arap alfabelerini kullanarak yazmak bu da hemen anlaşılamayacak bir şey hatta günlük olduğunu söylemezseniz o dili öğrenirken tutulan notlar olarak bile düşünülebilir.

maalesef benimdir. küçükken her günlük tutma girişimimde o kağıdı ne kadar bir yerlere tıkıştırsam saklasam da, annemin eninde sonunda ben uyurken günlüğü bulup okuması ve akabinde ertesi gün okuduğunu belli etmesi sonucu günlük tutmaktan aşırı soğudum. yazmaya/çizmeye, şiire, edebiyata, kitaplara oldukça meraklı ve bol bol kitap okuyan bir çocuktum. dolayısıyla günlük yazmak da oldukça hoşuma giden bir aktiviteydi ancak hal böyle olunca birkaç denemeden sonra soğudum ve yazmayı bıraktım. eğer ki bunu okuyan anne babalar varsa lütfen çocuğunuzun günlüklerini okumayın, okuduysanız da bari belli etmeyin. insanın oldukça şevkini kıran bir durum ne yazık ki.

birileri okur diye, orada bile samimi olamamaktan, daha ozenli ve yapmacik cumleler kurmaktan korkmak benimkisi daha cok.

çocukken tutuyordum ama şu an yapabilmem mümkün değil. beynime yazarım daha iyi.

okunur diye değil okuyana dokunur diyedir.
bum.
ne güzel dedim.
şaka lan şaka, utangaçlıktandır.

biri okur diye zaten korkuyoruz ve günlük tutmaktan imtina ediyoruz evet. ama yazmak, yıllar sonra okuyup o zamanları anmak kadarda güzeli yok. ha gerçi bazen sinirleniyor kendinize kızıyorsunuz da ona yapacak pek bişey yok. ama asıl biz öldüğümüzde günlüklerimizin akıbeti ne olacak sorunsalını akıllara getirendir bu başlık.*

çocukken nefret ettiğim sınıf öğretmenimi yazmak için tutmuştum, sınıf öğretmenim okumuştu. rehberlik servisine gittim, bir daha teşebbüs etmedim.

haklı tavırdır. günlük nasıl oluyorsa birilerinin eline geçiyor.

bu benim.. hep bir annem okuyacak korkusuyla.. yazamadim sozluk..

güftelerim ve denemelerim hariç bireysel olarak yazdığım çoğu şeyi yırtıp çöpe atarak veya yakarak okunmasının önüne geçtiğim olay. (her gün yazmak yerine biriktirip biriktirip bilin akışı tekniği ile bir anda 10 20 sayfa yazmayı tercih ediyorum.)

sait faik in dediği yerde kalıp deli olmayı tercih etmek zorunda kalmaktır.
evet yaşım henüz yirmiyi çok geçmemiş olmasına rağmen onlarca günlük onlarca not defteri onlarca hatıra defteri doldurmuş biriyim .
ta ki en yakınlarım sandığım ailemden birilerinin okumayı geçtim..o defterlerden birinin bi kısmının resimlerinii çekip adeta hayatımı mahvetmek için kendi çapında delil olarak kullandığını öğrendiğim zaman a kadar..
annem babam olmasa bu ailede yaşamakta güçlük çekeceğimi bana hatırlatan bi başlık oldu.
not.. hayatım mahvoldu mu evet. teşekkürler çok sevgili ablacım