öldükten sonra beni unutmasınlar telaşında olan insan

ben böyle olurdum, habire mezarıma gelip ağlasınlar çiçek bıraksınlar konuşup içlerini döksünler beni hep hayatlarının bir köşesinden atamasınlar, hep bir yanlarında eksiklik hissetsinler, benim eksikliğimi hep yaşayıp bir yanları hep mutsuz olsun. acı onları ele geçirmesin ama peşlerini de hiç bırakmasın, beni hiç unutmasınlar isterdim.

yaşarken hatırlamayan insan öldükten sonra mı bırak kalsın ya.

kemal tahir'in bir mülkiyet kalesi romanında dramatik bir sahnede geçen diyaloğu anımsatan başlık. kitabı okumayanlar için spoiler sayılabilir. gerçi şuncağız spoilerden zarar gelmez, fakat gene de siz bilirsiniz.

sakarya meydan muharebesi'nin iyice kızıştığı saatlerde selami çavuş ile mahir efendi'nin diyaloğu:
- yenge için vasiyetin var mı?
- yok. o vazifesini bilir.
- benim var.
- buyur.
- başkasıyla evlenmesin...
selami efendi bir an sustu.
- evlense bile lütfen yeni kocasına ut çalmasın...
gene bir an durdu.
-çalsa da hiç olmazsa, "neyleyim takdire tedbir uymuyor" şarkısını söylemesin...

son söz: insan, hayatta bir kişiyi bile gerçekten sevmişse unutulmak istemez. sadece bunu itiraf etmekten çekinir.

motivasyonlarını merak ettiğim insanlar. benim elimde olsa yaşarken herkes beni unutsun istiyorum. dünyalılardan tiskiniyorum.

200 yıl sonrakiler sizi tanımazlar bile. adınız dahi geçmez.

ay umrumda değil unutsun herkes beni varlığımda da unutuyolar zaten ne fark var

bütün derdim iyi bir insan olabilmek ve o şekilde ölebilmek...
iyi anılmak unutulmaktan daha önemli.

bu benim öldükten sonra bir kişi de bile olsa iz bırakmak istiyorum.

herhangi bir şeyin "telaşında" olan insanın doğru yol tuttuğu görülmedi.

o kişi" yaşarken ne kadar hatırlanıyor ki öldükten sonranın telaşına giriyor?"
insanlar güzel şeyler yaptığında unutulmaz olur benim için. çünkü ben iyi ve güzel şeyleri hatırlamayı veya varlığını sürdürmeyi severim.
hatırlanmak için birinin idolü ya da yüreğinde bir alan sahibi olmanız gerekir. veya aynı yerden yara almanız vs.
ama hayata çok önem vermemişim. yani sonu görmek için yaşıyoruz. hatırlanmak ya da unutulmamaktan daha önemlisi; bu hayatta ne değiştirdim? ne başardım? bir şeyler katabildim mi? gelişimin bir güzel bir anlamı mı oldu yoksa boktan bir anlamı mı? iyi bir insan olabildim mi?
düşenin elinden tuttum mu? geldiğim türü layığıyla yaşayabildim mi? vs. bu sorular ve cevapları diğer insanların ne düşüneceğinden daha önemli.
hatırlanmak için değil unutulmak için yaşıyorum. az insan, az çevre, az eşya, az.
misafirin gittiği yerde çok eşyası olmaz. çok kimse tanımaz etmez ya. bende de öyle. bu dünya'nın misafiriyim. iyi ağırlandığım söylenemez ama bu misafir ve insan olduğum gerçeğini değiştirmez.
4/4'lüğe yakın olmasam kendimden nefret eder insan yerine koyamazdım. benim varlığım buna dayanıyor. insanların ne düşündüğüne ya da onlarda kapladığım yere değil.
mükemmelliyetçiliği olan birinin beğenisi ya da onayı benim için daha önemli. o "biri"de kendim oluyor. ve bu yüzden her şeyim kendime dayanıyor.
siz diğer insanları kendinizden daha önde tutabilirsiniz. ama ben sevdiklerim dışında kimseyi önüme koymam. onlardan önce ölürsem ve unuturlarsa keyifleri bilir. onlara bağlı bir durum için ben bir şey yapamam. sevdiklerim olsalar da kimseyi haddinden fazla memnun etme çabam olmaz. yaranmam.
sıradan insanlar daha hızlı ve kolay unutulur. ee ben de sıradanım zaten. bu telaşa sokmuyor beni. aksine hoşuma gidiyor. çünkü sadelik, rahatlık ve sessizlik seven biriyim. zırt pırt gelip ağlarlarsa, bu ne? öldüm gittim, ceset yerime gelip ağlayacaklar. zırlak insan, özellikle sevdiğim zırlak insanları hiç sevmem. unutsunlar o yüzden çünkü hatırlamak acı verecek. ve ben sevdiklerime kıyamam...
ayrıca mezarımda ağlarlarken saramam, teselli edemem vs. o yüzden gelmesinler bile.

anlaşılır bir kaygı olduğunu düşünüyorum. her insan sevdicekleri için biricik olmayı diler. buradan ben öldükten sonra yapılma ihtimali olan 7’si 40’ı vs gibi saçmalıkları yapmamalarını isterim yakınlarımdan. ha o günleri illa anacaksanız da yediği yemeği “pirinci tam pişmemiş” gibi anüsünden konuşanlara değil, sokak hayvanlarına bu olanağı sağlayarak beni unutmadıklarını gösterebilirler.