öleceğini bilmek rahatlatır mı korkutur mu sorunsalı

ölüm değil de ölümün arkasındaki bilinmezlik korkutur insanı zira bir gün öleceğini bilen herkes rahat rahat yaşıyor hayatını.

neye inandığına göre değişir. daha sonrasında inandığın şeye göre mi yaşadın? buna göre değişir. zaten öleceğiz doğduğumuz gerçeği kadar apaçık ortada bu. benim için korkutucu olacabilecek kısmı nasıl öldüğümdür. rahatlatıcı kısmı ise o güne kadar nasıl yaşadığımdır.

korkutur. ama bir daha ölmeyeceğin için de rahatlatır.

paradoksal biçimde ölümden kurtaran tek şey yine onun kendisidir.

alışınca insana herşey doğal gelir, bu seferde belki o gün ölmem diye düşünürsün.

ölmenin en korkunç yani ölümden sonraki bilinmezlik değil kişinin kendisi öldükten sonra bile başkalarının hayata devam edeceğini biliyor olması.

birine sen şimdi öleceksin ama herkes de senle beraber ölecek de zerre korku olmaz. kralların kendileriyle beraber karılarını , hayvanlarını ve askerlerini de gomdurmesinin temel sebebi bu.

önce köpek gibi korkutur. dünyanın en büyük korkusu zaten budur, uzaya gitsen bile ölümden kaçamazsın.

sonra ise rahatlatır, çünkü ölümden sonrasını görecek olmak bir ödül değil midir?
ölümden sonrası karşılığında hayatını verdiğin bir ödüldür.

beni rahatlatıyor. yaşam sonsuz olmak için fazla saçma çünkü.

açıkçası beni korkutmuyor, sadece sonrası çok korkutucu olacak ona eminim.

hepimiz öleceğimizi biliyoruz zaten. mesele ne zaman, nerede, nasıl olacağı.

hayatının kötü bir dönemindeysen ölüm düşüncesi rahatlatıcı olabiliyor. ama mutlu bir dönemindeysen, sevdiğini sevildiğini hissediyorsan ölüm düşüncesi yarım kalacakmış hissi verdiği için korkutuyor bence.

ölmek, ölüm kaçınılmaz bir gerçek ve gerekliliktir. bunu bilmeniz sizi rahatlatır mı korkutur mu, bu size bağlı bir şey, ölüme bağlı değil. ondan korkmanız ya da rahatlamanız gerektiği anlam ve nedenini siz tanımlıyorsunuz, ölüm bununla ilgilenmiyor.
önümüzdeki hafta çarşamba günü güneş akşam batarak kaybolacak sabaha kadar. bu sizin için rahatlatıcı mı korkutucu bir şey mi diye sorulsa 'bunun nesi rahatlatıcı ya da korkutucu olsun, güneş her gün doğup batıyor' dersiniz değil mi..
ölüm ve yaşam da öyle, içiçe birbirini doğuran bir döngüdür hayat. gitgide yavaşlayan bir süreçle bir yandan yenilenir/doğar, bir yandan ölürsünüz zaten..hani nerde çocukluk dişleriniz, saçlarınız, kaslarınız, o güçlü gözleriniz ve kemikleriniz vs vs.. rahatladınız mı, korktunuz mu bundan.. korksanız ya da rahatlasanız ne değişti.. değişir miydi... o son rötuş mu korkutacak, rahatlatacak sizi, niye.. tarihinin bilinmezliği mi.. saçma.. yaşama başlayışınızı da bilmiyordunuz ki. size sorulmadı, sorulmamıştı..

rahatlatır ama zamanını bilmemek korkutur insanı.

benzerini hissettim.
başka bir kontrol için hastaneye gittim. önemli değildi ve yalnız gittim.
45 dk. sonra kansersin dendi bana ultrason masasında. hahahahah.
vs vs vs. neyse dr olacakları anlattı. çıktım hastaneden.

baktım hastanenin karşısı eczane dolu. onlarcası...
ama elimde bir reçete bile yoktu. bu nasıl iş o kadar mı berbat bir şey ki bir ilaç bile yazmadı bana doktor dedim.
gökyüzüne baktım. hava pırıl pırıldı. kesin görür beni dedim
ve '' hayırdır, beni mi istiyorsun? '' diye sordum.

ne rahatlık, ne korkuydu yaşadığım.
endişe idi.
tanrım kimseye yaşatmasın.
belirsizlik de berbat bir his.