ölüm korkusu

saçma bir korku. eninde sonunda ölecegız.
ya da bir diğer düşüncem,ölümsüzlük bulundu ve biz ulaşamıyoruz.
kısacası korkmaya da cok gerek yok,3 günlük dünya zaten. her an ölebiliriz. yeter ki üzülmeyelim,üzmeyelim.

ölüm korkusu yoktur, hayatta kalma içgüdüsü vardır.

inançlar konusunda pek iyi değilseniz ya da iyi olmamayı tercih ediyorsanız, yok olma meselesi gerçekten de korkutucu bir hal alıyor. bugün sevgilinizden ayrıldığınızda bile yokluğu bizi etkiliyor.

benş korkutan şey sanırım yok olma, bilincimin yok olması düşüncesi. fakat bunu da doğumdan öncesini bilmediğimizi düşünerek keşke daha önce doğsaydım diye bir korku olmadığını varsayarak yenmeye çalışıyorum. ama günlük yaşantınızı çok fazla etkiliyor üstüne yakınlarınız kaybetme korkusu da ekleniyor. nasıl aşacağım bilmiyorum, bu konuda tavsiyesi olanlar varsa yazabilir. (lütfen din konularını açmayın inanmaya çalışıyorum ama olmuyor.)

" ölümden korkmak anlamsızdır; çünkü yaşadığımız sürece ölüm yoktur , ölüm geldiğinde ise artık biz yokuz. "

- epikuros

ölümden korkmuyorum çünkü ölüm görmek hayattayken öldürüyor insanı.

hayatta olan bir insanın vefat etme ve naaşa dönme sürecine tanık olmayı ben ölüm görmek olarak tanımlıyorum.

bir kişi hayattayken görülmeden, yaşam sürecine tanıklık edilmeden yalnızca cesedin görülmesi ile ölüm görmek arasında bence uçurum var. duygusal bağınız olan insanların kadavraya dönüşmesine şahit olmaksa ölüm görmenin en beteri.

ölüm görmek öldürüyor insanı. çok fazla ölüm görmek hissizleştiriyor. kısa süre içerisinde çok fazla ölüm görmekse insanı artık ağlatamıyor bile.

inna lillahi ve inna ilehyi raciun