ölüm korkusu

madem ölüm var bunu biliyoruz ne zaman öleceğimizin bir önemi var mı ? ölüm korkusu çok garip geliyor bana.

1 sn sonrasının belli olmadığı yaşamımızda yaşaması fazla lüks olan korkudur.

denizde olduğum zaman yüzemememe sebep olan korku.

ölümden korkan bir insanım fakat korkmamın sebebi daha görülecek pek çok güzel şeyin ve yaşanacak günlerin olması(ne kadar mümkünse). tabi hayalleri gerçeğe dönüştürme arzusu da var. ayrıca hayata bir kez geliyoruz. bu yüzden yaşama tatmin olmamış duygularla veda etmek istemezdim.

zamanla yerini ölmek isteme isteğine bıraktığını düşündüğüm korku .

hayatımı etkisi ile sürdürmeye çalıştığım her geçen gün yeni bir fobi edinmeme sebep olan korku türüdür.
ölümden sonraki bilinmezlik ve dinleri sorguladığım günlerde bilgi eksikliğinden arafta kaldığımdan ötürü geceleri sık sık uykumdan uyanıp kıyamet koptuğunu zannedebiliyorum.
(bkz: beni sizler delirttiniz evet)

girmiş olduğum mr sonrasında bende oluşan korkudur. şu sıralar bu korkumdan ötürü kadavra olmak ile alakalı araştırmalarımı hız kesmeden sürdürüyorum.

yüzme bilmeden daha
deniz görmeden
hiç güneşte yanmadan
şimdi ölmek istemem
bir kalbi sarmadan

aşkı tatmadan daha
onla sarhoş olmadan
hiç sevişmeden daha
şimdi ölmek istemem
daha hiç gülmeden

şu sıralar yaşadığım bir duygudur aniden batırır ve anı berbat eder. 20li yaşların başında olan kişilerde çok sık rastlanan bir durummuş. yok olmaktan korktuğumdan dolayı şöyle bir çözüm buldum. organlarımı bağışlamak. ben öldükten sonra bir parçam yaşamaya devam edecek . tabii insanlara yardım etmenin verdiği rahatlıkta olacaktır.şimdilik kendimi böyle rahatlattım ama arada yine ağır çöküntüler yaşıyorum. bunu yaşayıp aşan biri varsa anlatsın lütfen !!

herkeste vardır ve korksanız da olacağı kesin olandır, öyle pis bir histir. gerçi bu yaşamak ise ölmek daha iyi olabilir mi lan diye sormadan edemiyoruz her gün.

korkunun sebebi bilinmeyene olduğu için, korkutur.
alışılmış versiyonunda yerini şüpheye bırakır, ''ne olacak lan acaba çok heyecanlı''.

tesadüfen mezar fiyatlarının pahalılığı başlığının üstünde duran, gergin başlık

gereksiz bir korkudur. canlılar doğar yaşar ve ölürler. ölüm , rüyasız bir uyku gibi tamamen bilinçdışı bir durum. doğmadan önce nasıl yoksan öldükten sonra da aynı yokluk.

adını bilmediğin milyonlarca ölen insanlar gibi.
insan kendini fazla önemsiyor , ölmekten değil yok olmaktan hiç yaşamamış olmaktan korkuyor. sanki öncesinde yaşamın başından beri varmış gibi sonsuza kadar var olmak istiyor ve hikayeler uyduruyor kendine masallara inanıyor ölümden sonrasıyla ilgili. ölümden sonrası yok . kocaman bir boşluk hiç var olmamışsın gibi hayat devam edecek sen de önceden var olduğunun da varlığının sonlandığını da hiç bilmeyeceksin.

daha önce bir yıldızın içinde elementler halinde milyarlarca yıl var oldunuz. öldükten sonra da evrende sonsuza dek var olmaya devam edeceksiniz. bu bir yok oluştan ziyade evrenle bir olmadır.

ölüm'sözlük adlı kitabın bir nebze azalttığı korku.

geçenlerde kendi kendimle sohbet ederken laf ölüm korkusundan açıldı, bir süredir bu korkuyu hissetmiyordum halada hissetmiyorum ama kendime geçerli bir cevap bulamamıştım.neyse bir anda kendi çapımda tatmin edici bir cevaba ulaştım, yani aslında korktuğum şeyin ölüm değilde yaşayamamış olmak olduğunu farkettim.ölüm korkusunu hissettiğim zamanlar genelde zamanımı boşa geçirdiğim zamanlardı oysa insanın ölüm döşeğinde ölümden korkmaması için bu hayatı dolu dolu yaşadım ya da daha doğrusu bu hayatı dolu dolu yaşamaya çalıştım diyebilmesi yeterliymiş onu anladım.çünkü hayatı yaşamaya çalışsanız bile istediğiniz gibi yaşayamayabiliyorsunuz ama yaşamaya çalışmak herkesin yapabileceği birşey ve herkesin yaptığı birşey.biraz karışık oldu ama kısaca benim ölümü ve yaşamı anlamlandırmamın yolu bu oldu, öleceğim zaman yaşamaya çalıştım diyebilmek bana yetecek.yaşayabilsemde yaşayamasamda.

bilinmezlik korkusudur.

uykularımı kaçıran, zemini izleyip düşünmeme sebebiyet veren korkudur. henüz bu korkuyu yenmenin bir yolunu bulamadım, sadece düşünüyorum.

çok kere defin işlemine şahit olmuş, bir kaç kere mezarın içine girip naaşı yerleştirmiş bir insan olarak ölümden korkmuyorum ama gömüleceğim her aklıma geldiğinde hafakanlar basıyor. kapalı alan korkusu olan bir insan da değilim halbuki. beni rahatsız eden hem gerçek hem de mecaz anlamıyla eli kolu bağlı bir vaziyette çıkamayacağın bir yere kapatılmak. ölünce ruh bedenden ayrılacak demeyin hiç. benim inancıma göre, kabirde verilecek bir hesap ve umarım olmaz ama sonrasında çekilebilecek bir azap var. yani gömüldükten sonra hiçbir şey hissetmeyeceğin doğru değil bence ve bu çaresizlik düşüncesi beni çıldırtıyor.

genelde korkak ve pısırık insanlarda görülür. ölüm her canlı için kaçınılmaz sondur. kafaya takılmamalıdır hayatı olağan akışına bırakıp yaşamak lazım.