ölüm korkusu

belli bir yaştan sonra eskiye nazaran daha çok mal, mülk, eğlence ve para derdine düşmenin altında yatan en büyük etken bu korkudur. yaşlılar ölüm korkusunu bastırmak için böyle bir psikolojiye bürünürler. bu gerçeğin farkındadırlar ama ikna olmazlar.

ölüm korkusu aşırı dindarlar ve aşırı ateistler için yok gibi bir şeydir. çünkü aşırı dindar öldükten sonra ahiret hayatı olacağından emindir, ateist ise öldükten sonra hiçbir şey olmayacağından emindir. ama o ortada kalmışlar yok mu, işte onların işi zor. hele hele dini inancı olup da görevlerini yerine getirmeyenler için daha daha zor. öldükten sonra cehennem ile yargılanacağını biliyorsun lan bu korkuyla nasıl yaşarsın?

(bkz: stultum est timere quod vitare non potes)
türkçe meali, engellemeye gücünüzün yetmeyeceği şeyden korkmak aptalcadır.

hayattaki en büyük korku olsa gerek.

yüzme bilmeden okyanusa atlamak sanırsın.

ölmekten beterdir. tek bir gün yaşayacağın gerçeklik için ömür boyu korkmaktır.

(bkz: korkunun ecele faydası yok)

ölümden beter bir şey varsa o da ölüm korkusudur.

çocuk yapmayanlarda ya da yapamayanlarda arşa çıkmış korku. dünyaya bir şey bırakma, soyunu ya da mirasını devam ettirme gibi temel ama bir o kadar da nazik ve anlaşılabilir isteklerin etrafı delirtecek kadar arşa çıkmasıyla yıkıcı olabilecek korku. bugünlük bu kadar empati yeter.

kaybedecek şeylerin fazla olursa daha da artan korku. yeni bir elbise aldığınızda, elinize toplu para geçince, yeni bir araba ya da sevgili olunca hayatınızda, korku biraz daha sarar sizi. fakat fazla şeye sahip olmayan, biriktirmeyen, olduğu ile yetinen "farkındalık sahibi" insanlarda bu korku olmaz.

bilgi: bu tanım genelleme içermemektedir.

yeryüzünde yapılmış ve yapılacak her 'şey'in temel motivasyon kaynağı.

birkaç gündür after life , ölüm deneyiminden dönenler üzerine ve paranormalite ile alakalı şeyler izleyip okuyordum da. hemen hemen hepsi ortak ve benzer deneyimlerden bahsediyor. tabii işk ölüm anı farklı yerler anlatılıyor ama onlarında ortaklığı hepsi huzurlu, sıcak ve şefkatli bulmaları bulundukları yerleri.

sanırım bilinç, ölüm adında fiziki kabugundan kurtulunca bütün bilinçlerle frekanslar üzerinden etkileşime geçip birleşiyor. zaman ve mekandan bağımsız salt bilincin moleküler parçası oluyoruz. yani müjdenizi isterim ölünce yitip gitmiyoruz karanlıkta.sadece bedenımızden kurtuluyoruz. ancak ne yazıkı cennet cehennem de yok. sadece enerjı ve frekansa dönüşeceğiz. bu sebeple korkmanıza gerek yok.

canlılık bir moleküler uyumdur.
ölüm bu moleküler uyumun yok olmasıdır.
bilinç bu moleküler uyumla varolduğuna göre: rahimde döllenip çok hücreli organ yapımız oluşup, beyin hücrelerimiz fonksiyona başladıktan sonra farkındalık ve irdeleme, yani bilinç geliştirdik.
böyleyse bu organ fonksiyonlarımız sona erince bilincinde sona ermesi gerekmez mi?

asıl korku yaşamaktır.
1 hafta sonra başına ne geleceğini bilememek acayip zor. ^^

hele bugünden sonra bende zerre kadar olmayandır.

insan bilmediği şeyden korkar, temel sebep budur. gerisi sadece yan etkiler.

çeşitli ölüm şekillerine yönelikse anlayıp empatisini yapabileceğim korkudur. yanarak veya yüksekten aşağı atlayarak mesela, ben de ürkmekteyimdir.

bilmediğimiz, hiç gitmediğimiz bir yere giderken bile bir tedirginlik hissederiz, tek başımıza gidiyorsak bu tedirginlik dozunu biraz daha arttırır. ölüm de işte öyle, bilmediğimiz bir yere tek başımıza gidiyoruz, neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz, biraz korku hakkımız sanırım.

bugünlerde beni saran amansın bir korku. sanki sevdiğim birini kaybedecekmişim gibi bir his var içimde, bu da beni iyice gerginleştirip strese sokuyor.

hep var bu bende.

hatta psikiyatriye gidis sebeplerimden biri de paranoyaydi.

kendi ölümümden zerre kadar korkmuyorum, şuan ölsem mutlu olurum.
ama sevdiğim insanların bir gün ölecek olması düşüncesi beni çok korkutuyor.