ölümden yalnızca günahkârların korkması

olumden sadece pisman olanlar korkar bence

her canli yasamaya programlidir. firmware'inizdeki ilk satirda 'ne olursa olsun hayatta kalmaya calis' yaziyor, bu nedenle olumden korkmamak teknik olarak mumkun degildir. olum rasyonalize edilebilir, olum korkusuyla bas edilebilir hatta yuzlesilebilir ve bir fikir icin belki ustesinden bile gelinebilir, bu ayri bir konu.

bence yazarin hangi ahlaki zemini baz aldigini aciklamasi gerekir, yoksa bu arguman icinden cikilmasi imkansiz bir karmasaya donusur.

ölümde beni korkutan birkaç şeyden biri de yaşamımın bensiz tüketilmiş olduğu yolunda bana getireceği kesinliktir.

katildigim tespit lakin "yalnizca" kismina cok da hak verdigim soylenemez...
bundan yillar yillar evvel turkiye'de oldugum bir donem icerisinde kizimi yuksek ates nedeniyle sisli etfal'e goturmek zorunda kalmistim. hastanede orta yasli bir kadinla tanistim. 17 yaslarinda ciddi zihinsel ve bedensel engeli bulunan bir oglu vardi. belirli donemlerde hastaneye yatisi yapilip testlerden vs. gecirilmekteymis. cocugun yemek yeme yetisi bile yoktu, hortum destegiyle ozel mamayla besleniyormus. annesi durumunu, gecirdigi sureci anlatirken aglayarak şoyle bir cumle kullanmisti; "ölmekten cok korkuyorum biliyor musun? ben oglumdan once ölursem oglum perisan olur. babasi hayatta, ablalari da sagolsunlar hem calisip hem destek oluyorlar ama kim annenin yerini tutabilir? " kadinin sozleri ne bir eksik ne bir fazla tamamiyla boyleydi... demem o ki; ölumden en cok anneler korkar. bilhassa boyle elleri opulesice anneler.