ölümü size çok dokunan insanlar

anneannem. öldüğünü kabul etmem uzun zaman aldı.

ciguli.

mustafa kemal atatürk.

fanatik fenerbahçeliyim ama metin oktay adı geçince gözüm dolmuyor değil. kendisine çok büyük saygım var.

#2014444
aylar önce bunu yazmışım ama bu günden üç ay sonra hayatta en sevdiğim insanı toprağa verdim. ölümü en çok dokunan o oldu. hayat hiçbir zaman beklediğimiz ve istediğimiz gibi gitmiyormuş. kurulan binlerce hayal öyle havada kalıyormuş, ölümü kabullenmek aylar hatta yıllar sürüyormuş. ne mutlu ki öyle bir akrabaya sahiptim... bir gün kavuşacağız ve yine beraber edebiyattan futbola kadar ne varsa konuşacağız. ona anlatacağım çok şey var...

bir de o insanlara özlem duymak vardır. tekrar var olmaları için hayattaki her şeyden belki kendinden bile vazgeçmek istersin ama sonuç, hüsran.

özge can aslan. kaç yıl oldu hala her otobüse bindiğimde aklıma geliyor.

anneciğimin ölümüdür.
bana çok dokunmasına sebep olanlardan davacıyım.
pişman olup kırdıklarını telafi etmeye niyeti olmayanlar sürüm sürüm sürünsün.

annem ve babamdır.

taha duymaz.

rasim öztekin sadece. yakınlarım dışında biri olurse üzülürüm ama dokunmaz. rasim hocam hariç.

insan değil ama ruhumun ölümü bedenime çok koyuyor. en acısı da insanlar bırakmıyor ki bedenim ruhuma kavuşsun.

(bkz: azra duru malaç)

kadın cinayetlerinin hepsi.

(bkz: chester bennington)
ne linkin park fanıyım ne de chester'a hususi bir hayranlık duyuyorum. birkaç şarkı ile biliyorum kendilerini. tuhaflığın farkında olmakla birlikte sanki chester'ın gözündeki hüznü farketmiş ve ölümüne engel olabilecekken bunu yapamamışım gibi bir huzursuzluk duyuyorum. *

sanıyorum 4-5 yaşındaydım. emin olduğum okula başlamamıştım. komşumuz bir kaset getirdi. grup vitaminin ilk kasediydi. taktık kasetçalara ve dinleyeme başladık. o kadar çok dinledim ki o kasedi sözleri yarım yamalak bile olsa aklımdadır. o kasetle birlikte grup vitamin sevdam başladı. yıllar geçti yeni kasetleri çıktı, ben aldım. dinledikçe dinledim. bazen televizyona çıkarlardı, o an ben başka odadaysan aile üyeleri bizimkiler dizindeki cemil'in sevim'i çağırdığı gibi beni tv başına çağırırlardı. okulda bazen hocalar hadi birisi şarkı söylesin dediğinde eğer ihale bana kalırsa hemen bir tane grup vitamin şarkısı patlatırdım, bütün sınıf hem tempo tutar hem sözlere gülerdi.

98 yılında ara tatildeyken, soğuk bir istanbul sabahında gökhan semiz'in trafik kazası sonucu hayatını kaybettiği haberi izledim. ailemden olmayan, hiç tanışmadığım, ömrüm boyunca da tanışamayacağım uzun boylu, uzun saçlı gökhan abinin ölüm haberi beni o kadar sarmıştı ki.

gökhan abi grubun beyniydi. onun vefatıyla grup devam edemedi. aradan 25 sene geçti zaman zaman açıp grup vitamin dinlerim. her zaman da düşünürüm. yaşasaydı nasıl şarkılar yapardı acaba?

huzur içinde uyu güzel insan, huzur içinde..

fictional karakterlerin de buraya dahil olduğunu umarak spike spiegel diyorum.

cowboy bebop mirasıdır. ölümüyle şok etmişti.

barış akarsu. ailemden birini kaybetmiş gibi hissetmiştim.

kalbimde iz bırakan herkesin yok olması bana dokunur; küçük iskender ve atatürk dışında söylemem gerekirse 29 mayıs'da ölen oyuncu gülşah çomoğlu
ölmeyi hiç beklemezdim ondan.

unutma beni dizisini eskiden izlerdim, kendisi orada oynardı, zaman geçti ve ben büyüdüm o hastalandı ve bizler hayattayken bir zamanlar onu izlemişken bir anda yok olup gitti, hâlâ etkisindeyim ve 2 yaşındaki bebeğinin annesini hatırlamayacak olması beni çok üzüyor.

acaba bizim ölmemiz en çok kime dokunur? işte esas soru bu.

başbuğ atatürk. her 10 kasım'da ağlarım.

bir de chester bennington. adam genç yaşında intihar etti ya la.