öz güvensiz çocuklar yetiştirmek

yukarıda bir arkadaş çok güzel özetlemiş aslında “kurda koyun yetiştirmektir” diye. benim çok güzel bir tanımım var bunun için. “aslanı kediye boğdurmaktır” bu hayattaki her şey girişimci olmaya bakar, siz bu çocukların elinden bu motivasyonu alırsanız, yok ders çalışmakmış, yok bir işte başarılı olmakmış, her şeyi mahvedersiniz. hiç hak etmeyen mal mal insanların altında ömürleri boyunca ezilip dururlar. şunu da unutmayın, küçükken ailenin yerleştirdiği şeyler, kırması en zor olan şeylerdir.

büyük terbiyesizliği ve elyaf donu olur bunların.

çok büyük olaylar dönüyor ortamlarda.

sadece sorumluluk vermekle alakalı olduğunu düşünmediğim şey. bizim ülkede çocuk birşey deyince 'sen sus ne bilirsin' olur. haklı olsa ve karşısındaki yetişkin olsa 'o büyük senden saygısızlık etme' olur. çocuklar 'rızkını verir hüda' mantığıyla ego tatmini için yapıldığından dinlenilmez çocuğun lafı, ne istediği de pek sorulmaz. en azından y kuşağı böyle büyüdü genelde. hatta aksine fazle bile sorumluluk verildi bazen. sonuç? kendini ifade etmeye çekinen, haklı olsa hakkını savunamayacak, 'beni dinlemezler ki' alt koduyla yaşayan özgüvensiz bireyler. istediğiniz kadar sorumluluk verin, işlerin üstesinden gelir de bunları kendi becerisiyle yaptığına yine inanamaz özgüvensiz birey.

kültürümüzün olmazsa olmazlarındandır ne yazık ki. aklına esen anne baba olmasın kardeşim. biz mecbur muyuz el kadarken omzuna bunca travma yüklenmeye? hem sebep olurlar hem de geçip sen niye böylesin evladım derler. bi düşün bakalım babalık. ama fazla uzakta arama cevabı.

duygu ve düşüncesini anlatamayan, anlatacak muhatap bulamayan ya da bulsa da öylesine dinlenen çocuk, özgüveni eksik bir çocuk olur.

çocuğun her hareketine müdahale edilir, kendi başına yapması gerekenler aile tarafından yapılır, çocuğun adına kararlar verilir ve çocuğun verdiği kararlara saygı duyulmaz, umursanmaz. bu çocuk napsın şimdi? aileler iyi şeyler yaptıklarını düşünüyor ama çocuklarını mahvediyorlar haberleri yok.

çocuğa bir birey gibi değil kendi malıymışcasına davranan, söz hakkı bile tanımayan, çocuğun hayatını kendi seçimlerine göre yönlendiren, sırf anne baba olduğu için her daim haklı olduğunu düşünen, her fırsatta eleştiren seversem şımarır düşüncesi ile belki de binlerce çocuğun hayatını mahvetmiş ebeveynlerin çocuğun üstünde yarattığı kötü sonuçlardan yalnızca biri...

çocuğu kısıtlamak, seçim alanı bırakmamak, özerk davranışlarını desteklememek, kendi yemek yemek isterken izin vermemek, cezayı yöntem olarak kullanmak gibi artırılabilecek birsürü davranış özgüvensiz çocuk yetiştirmenin bir numaralı kuralıdır. 0-6 yaş bunun için çok önemli hayal meyal hatırlasak da. erikson amca güzelce açıklamış. psikososyal gelişim kuramı.

aşırı korumacı aileler ne yazık ki çocuklarının bağımlı kişilik geliştirmesine neden oluyor ve çocuk dıştan denetimli bir birey olarak büyüyor. bunun olmaması için özellikle 1,5-3 yaş aralığında çocukların yapabilecekleri eylemleri tek başlarına yapmalarının teşvik edilmesi ve ortamda sadece gözlemci olarak yer alınması gerektiğini söylüyor erikson. aman sen dur, sen yapma demek yerine yapmana yardım ederim demek bile işe yarar.

=özgüvensiz toplum yetiştirmek.

aşırı korumacı ebeveynlerin bilerek veya bilmeyerek yaptığıdır.

özgüvenli olmanın "kendini bir bok" sanılmasının, yaşın küçükken fikir belirttiğinde "sen ne anlarsın sus" tavırlarının, kızlar çok gülmez-erkekler ağlamaz safsatalarının, cahil anne babaların "seversem, yüz verirsem şımarır" düşünceleriyle örülü bir aile yapısının buz gibi yetiştirilen çocuklarız biz...

ne toplum içinde gülebilir, fikir belirtebilir, tanımadığın insanlara günaydın diyebiliriz; ne de dans eder, şarkı söyler ve insanların-kalabalığın içinde rahat hissedebiliriz...

doğru düzgün yetiştirilemedik bile şu toplumda/o kutsal sayılan aile çekirdeği içinde.

özgüven sahibi olarak yetişebilmiş insan ne şanslı be sözlük.

maalesef ki türk toplumunda en çok görülen olgudur. bunların temelin de anne babaların çocuk sahibi olmadan önce çocuk yetiştirmek adına eğitim almaları ve kendi çocukluklarında yapılan hataları kendi çocuklarına yapmamaları gerekir. özgüvensiz çocuklar büyüdüklerinde maalesef ya tamamen çekingen kalıyorlar ya da kendilerini güç ile göstermeye çalışıyorlar. iyi bir gelecek için eğitimli ebeveyn olunması şart bence.

aileler çocuklarını yetiştirkenki en önemli yapmaları gereken şeylerden biri.

özgüven insanı insan yapan en önemli unsurlardan. aksi ise yarım insan.

çocuğumuz özgüvenli olsun isteriz ama bizim her dediğimizi de yapmalı ve bizi çok sorgulamamalı. peki ama nasıl yani?

toplumumuzda sıkça karşılaşılan durumdur. ne yazık ki anneler çocuklarının hata yapmasına, yeni şeyler denemesine izin vermiyor. denemeyen çocuk illa ki denemeye korkacaktır, kendine güvenmeyecektir. aynı zamanda aile içinde çocuğun fiziksel özellikleriyle, konuşmasıyla, hareketleriyle dalga geçmek de özgüveni büyük oranda düşürüyor. çocuğumuza kusursuzmuş gibi davranalım demiyorum tabii ki. ancak yeni şeyler denemek konusunda teşvik etmeliyiz. insan kendi başına bir şeyleri başardığını görmedikçe kendine güvenemiyor ne yazık ki.

bilinçsiz ebeveynler ile ilkokul öğretmenlerinin elele yaptıkları şeydir.

ailenin etkisi büyük fakat akran baskısı da çok etkili maalesef özellikle gelişim dönemlerinde itilen kakılan bir çok çocuk ileride başarısız insanlara dönüşüyor.

çocuklarının hayatını kaydırmaktır, ileride kişi bunun üstüne gidip kendini kişisel olarak geliştirebilir ancak bunun farkına varmak üstüne gitmekte zordur.

genel olarak 'çevrenin' oluşturduğu bir durum. bu çevre arkadaşlarınız da olabilir aileniz de olabilir. benim başıma aile içerisinde gelmişti. kimse fark etmiyor özellikle de anneanne ve babaanneler. 'yavrum sen neden bu kadar kısasın'larla komşuların uzun boylu torunlarını görüp 'ne yedirip ne içiriyorsunuz biz de yapalım'larla devam eden, ardı arkası kesilmeyen olaylar silsilesi. üzerine ilkokul ve ortaokuldaki 'acımasız' çocukların 'a neden sivilcelerin var, yüzün neden böyle'leri. bunun tek çözümü önce insanın kendisini sonra da çocuğunu eğitmesi. yapmayın kardeşim. neyse ki ben kendi kendimi geliştirerek lisede bu özgüvensizliği üstümden attım. ama yazıktır.