öz güvensiz çocuklar yetiştirmek

ailede başlayan ve çevreden gelen baskı ile devam eden ileride ise çok büyük sorunlara yol açabilen bir durum. çocukların fikirlerine önem vermediğinizde, onların duygularını ve düşüncelerini önemsemediğinizde çocuklarınız özgüvensiz oluyor. çocuklar yetişkin bireylerin ellerinde oyuncak olurken bir yandan da o kadar mutsuz o kadar hissiz oluyorlar ki kendilerini sevmemeye başlıyorlar. özgüvenin olmaması sevgi açlığına kadar gidiyor ve bu da çocuğu korumasız bir hale getiriyor. özgüvensiz çocuklara birkaç örnek vereyim bir öğrencim yaşı 8 karşıdan karşıya geçemiyor. bir ablam var yaşı 42 dışarı çıkamıyor. çünkü insanlardan korkuyor. insanlar ona bir şey sorduğunda ne cevap verebileceğini kestiremiyor. bu yüzden korktuğunu söylüyor. işte evebeynler "çocuk yapınca saadet" elde ettiğini zannedip çocuğu önemsiz bir oyuncak faktör gibi görürlerse olacağı bu . evebeynlik ve çocuk yetiştirmek bence psikolojik ehliyet ile kazanılması gereken bir şey olmalı. hatta herkes öyle kafasına göre de evlenmemeli mesela. yoksa nesiller boyu psikolojik fiziksel olarak istismar edilmiş çok çocuk görürüz.

bozulan bir oyuncak yada ayak takılması gibi en ufak olayda yardım ederseniz çocuk hep sizi ister.

aileme not. beni bu hale getirdiğiniz için sizden alacaklıyım. biriyle konuşurken bile acaba annem kızar mı babam laf eder mi korkusu yüzünden diyalog kuramıyorum. böyle kafa yapınız batsın lütfen.

eksik bir insan yetiştirmek demek sen eksiksen hiç bir umudun olamaz.

çoğu anne babanın farkında olmadan neden olduğu felaket.
misal, ne zaman pencereyi açsam karşı komşunun çocuklarına sinirlenip bağırış seslerini duyarım. ben kötü olurum dinlerken.
bilmiyor ki ileride kendine tahammülü olmayan, belki etrafını kırıp geçiren, belki de kendisine bile sevgi göstermeyen çocuklar yetiştiriyor.
en kötüsü de bunun farkında olmamak..

ailelerin yaşadıkları korkular yüzünden çocuklarına uyguladıkları baskılar ve yasaklardan oluşur bu durum.

sevmeyi bilmeyen ya da dinine körü körüne bağlı ebeveynlerin bazen farkında olmadan yaptıkları şey.
sevmeyi bilmiyorsa sevemez ve sevgisiz büyüyen çocuk hayatta ciddi sorunlar yaşar. koşulsuz sevgi her insanın ihtiyacı. şunu da ekleyeyim, ebeveynleri tarafından sevilmemiş bir insan umutsuz vaka değildir. kendini severek, geliştirerek hem kendine hem çevresine pırıl pırıl bir birey kazandırabilir.
din konusında ne desem az kalır. kızamıyorum, ama keşke dayatmasalar. tanrı inancı kaygıyı azaltıyor ama dinler apayrı bir olay. inanırsın ya da inanmazsın, aslında bu kadar basit. ama anlamıyorlar. dini kaşık kaşık çoluk çocuğun ağzına burnuna sokmaya çalışıyor çoğu ebeveyn. kendilerince iyilik yapıyorlar ama bildiğiniz taciz bunun adı. çocuk kimsenin malı değil. gelde anlat. tartışmaya kalksan ayılıp bayılacakları için o da olmuyor. sonuç olarak olan çocuklara oluyor.
canınızı sıkmayın yinede. özgüven dediğin damarlarınızda dolaşıyor zaten, fısıldayın uyansın.
(bkz: su akar yolunu bulur)

özgüvensiz yetişen çocuklar, kendilerine güvenmemenin etkisiyle insanlara karşı saldırgan tavırlar sergilerler.

üzücü bir durum olmakla beraber, ebeveynlerin geçmişte yaşayamadıkları duygularının ortaya çıkardığı durumdur.

çocuğu nerede eleştireceğini, nerede övüp teşvik edeceğini ve bütün bunları yaparken nasıl bir tavır takınması gerektiğini bilmeyen, çocuklarına davranışta ölçüyü öğretmeyen, kısaca iyi sınırlar çizemeyen ebeveynlerden kaynaklanır. bu anlamda eleştirel bir tavır takınan ve gereksiz yergide bulunan ebeveynler ile, çocuğu sürekli övüp pohpohlayarak ona herhangi bir sınır koymayan anne babanın durumu çok da farklı değildir aslında. zira iki yetiştirme tarzında da kişinin sağlıklı bir ego geliştirmesi zorlaşır.

bireyin nerede öz eleştiri yapması gerektiğini, nerede içindeki eleştirel sesini bir kenara bırakması gerektiğini öğrenememesi yaşamı boyunca başarıp başaramayacakları hususunda temel bir iç görüye sahip olmasını zorlaştırabilir. dolayısı ile önce çocuklar ayrı bir kişi olarak tanınmalı ve başka sınırlara sahip, kendi potansiyeli, seçim şansı bulunan bir öteki halinde çevreye uyum yapma süreçleri başlatılmalıdır.

tabii ki bu süreç en başta ebeveyn bilinci ve eğitimine dayanır. lakin tüm bu bilinçli yaklaşım ve tavırlara rağmen herkesin yetiştirilme sürecinde ufak tefek hatalar, gözden kaçanlar mutlaka bulunur. bundan dolayı mühim olan çocuğun özgüvenini kalıcı bir biçimde zedeleyebilecek davranışlardan kaçınmak ve ona sorunlarıyla başa çıkabilecek, sağlıklı etkileşim kurabilecek kadar bilişsel beceriyi kazandırabilmektir.

her hareketlerine müdahil olunursa özgüvensiz, serbest bırakırsanız da fazla özgüvenli olabiliyorlar, çocuktan çocuğa da değiştiği göz önünde bulundurularak ayarı tutturmak lazım, önemli bi konu.

hata yapmalarına izin vermezseniz sürekli yargılarsanız o çocuk kendini kötü ve değersiz hissedecektir ve de özgüvensiz olacaktır ve bu ciddi bir durumdur.

şimdi buraya ne yazarsanız yazın; çocuk büyütmek sonuçlarını uzun vadede gördüğümüz uzun bir sorumluluk ve pek çok değişkene bağlı. çocugu gözünüzden sakınırken; cocugun gözünü oymakla da sonuçlanabılır. şahken şahbaz yapmakla da. ama sundan emınım kı; siz ne iseniz çocugunuzda o olacaktır. ınkar edıp sıze kızsa bıle er yada gec donusecegı kişi sizsiniz. sahio oldugunuz erdemlerin cocugunuzunda devam etmesı kacınılmazdır.

türk toplumunda büyüyen her çocuk özgüvensizdir kim ne derse desin. öylesine sindirile sindirile büyütüldük ki.. mesela ben türk olmasaydım büyük ihtimal bu sıkıntıları çekmeyecektim. çünkü coğrafya kader anlatabilmişimdir umarım. kısacası bu ülkede daha fazla üremeyin.

ozguvensizligin altında eleştiri var bence. ee bizde elalem ne der diye bir şey maşallah aile eleştirmese konu komşu akrabanın eleştirisine maruz kalırsın. bu yüzden özgüvenli bireyler geliştiremedik hepimizin bir noktadan eksiği var.

en ufak hatasında dünya yıkılmış gibi davranan ailelerin yetiştirdiği çocukların özgüvenli olmasını bekleyebilir miyiz? eğer bunu başarabilen varsa tüm kalbimle tebrik etmek isterim. ben başaramadım çünkü. bu yaşıma geldim hala en ufak hatamda insanlar başıma kakacak gibi geldiği için ödüm patlıyor hata yapmaktan. sırf bu yüzden çoğu zaman heves ettiğim, yapabileceğimi düşündüğüm şeyleri bile "ya hata yaparsam" fikri yüzünden gerçekleştiremiyorum.

elalem için yaşayan toplumlarda sık görülür. mesela; canım ülkem. elalemin kendine hayrı yoktur ama senin hayatını nasıl yaşaman gerektiğini bilir ve hatta en iyi o bilir. sormadığın halde de sana tavsiye verir, zaten bizim toplumumuzda kaç çocuk elalemin -o her şeyin en iyisini yapan- çocuğuyla kıyaslanmamıştır ki? o yüzden hayatlarımızı başkaları ne der ile yaşarız, şekillendiririz. en umursamaz görünenimizde bile az da olsa vardır.
bana ne ve sana ne gibi kelimeleri söyleyemeyen, bunları hayatımıza uyarlayamamış insanlarız biz. bizi ilgilendirmeyen hayatlar hakkında devamlı yorumlar yaparız. bize karışıldığında da netçe sınırımızı çizemeyiz çünkü öyle yetiştirilmişizdir.

çocuğa küçük yaşlardan itibaren uygulanan davranışların neticesidir. bu davranışlardan bazıları çocuğu bir birey olarak görmekten çok bir nesne gibi görerek hiçbir konuda fikrinin sorulmaması. başka bir davranış türü ise fazla kısıtlama; bu davranış biçiminde ise çocuğun kendi dünyasını keşfetmesine izin verilmemesidir. nasıl mı? mesela çocuğa her ağladığında cep telefonu tablet vb... gibi teknolojik cihazları vererek çocukta iletişim kopukluğunun yaratılmasıdır. başka bir davranış türü ise güvensizlik; çocuğa güvensizlik duymak ta bu davranışların başında gelir. çocuk kendi içinde öyle bir baskı hisseder ki toplumdan da böyle bir güvensizlik tavrı ile karşılaşacağını düşündüğü için iletişiminde kopukluk oluşur.

(bkz: my mom)

bu ben olmayacağım çünkü çocuk falan bana göre değil.

ileriki yaşlarda çocuğun ortamlarda ezik kalmasına ve kendini ifade edememesine yol açacaktır.