öz güvensiz çocuklar yetiştirmek

daha ilkokula, ortaokula çok acayip ama liseye giden çocuğunun çantasını taşıyan ebeveynlerin "aman incinmesin aman yıpranmasın" diyerek küçük çocuklarını bir birey olarak saymamalarının sonucudur.

5-10 yaşlarında dahi olsa ona insan olduğunu, bir birey olarak kendi sorumluluğunu bilmesi gerektiği öğretilmelidir.

özellikle şiddet göstermek, iğneleyici sözlerle "sen yapamazsın, zaten yapamadın, hiçbir işe yaramıyorsun" gibi şevk kıran sözler daha o yaşlarda bile büyük yaralar açar çocuklarda. özgüvensizlik problemi ise kaçınılmaz olur. bilinçli olmak gerek, ebeveynler açısından.

aslında sadece ebeveynler yüzünden ortaya çıkan bir problem değil muhtemelen. akran zorbalığı öyle illet bir şeydir ki izlerini silmek çok çok zordur.

akranlarının zorbalığına uğrayan bir çocuk da özgüvensizlik yaşar. çocuk büyütmek de zor, çocuk olmak da.

öz güvensiz ebeveynlerin işidir..

başarısız bireylerin çocuğum iyi yere gelsin diye sürekli kendi başaramadığı şeyleri yaptırması onları baskılaması ve güya mükemmeliyetçilik adı altında yaptıkları aşağılama sonucu ortaya çıkardıkları bireylerdir

öz güvensiz çocuk yetiştirmenin altın kuralı 'bırak sen yapamazsın diyip o an elinde ne varsa alarak kendi kendine yapmasına izin vermemektir.' siz çocuğu sevdiğinizi sanırsınız ama ömür boyu sürecek kendini yargılama sürecini henüz ömrünün başında yaşamaya başlamasını sağlarsınız.o çocuk çok büyük şeyler başarsa bile her defasında ben bunu yapamam psikolojisiyle işe başlar ve ne zaman yardım edecek birini bulsa asla kendini gerçekleştirme şansını kullanamaz hale gelir.unutmayın sevgili ebeveynler cehennemin yolu iyi niyet taşları ile örülmüştür.

bunun yöntemi sadece yapamazsın demek veya kıyaslama yapmak değildir. aşırı korumacı ve garantici ebeveyn tutumları da çocuğun özgüvenini yerle bir etmektedir. çocuk her seferinde en doğrusunu hedeflemek zorunda hissedeceği için hep bir adım geride olacak, hata yaparak ders çıkarma lüksüne gelişim çağında sahip olamayacaktır-evet bu kimi zaman çok kıymetli bir lükstür.
çocuk artık sadece hata yapmamaya odaklanacak, her sıkıştığında ise gereğinden fazla himaye altına almaya hevesli ebeveynlerine sığınıp onu ilerletecek çoğu durumdan kaçınacaktır.
çocuk şanslıysa bu durumu ergenlikte farkeder fakat genç yetişkinlikte farketmesi daha muhtemeldir çünkü yaşıtları bağımsızlıklarına ilişkin görünür yollar katediyor olacaktır.

anne ve babamın tek başarısı. :))

özgüven dedin mi ben oradayım sjjdjd
özgüvensiz çocuk yetiştirmek, çocuğu hazırlıksız hayatın içine fırlatmaktır.

bilgisiz özgüvenli çocuk yetiştirmekten evladır. ne olur öğrendikten sonra özgüvenli olun yoksa hiç çekilmiyor.

ömrünün sonuna kadar hiç bir şey yapamayacağını, asla bir işe yaramadığını düşündüğün ve bu hayata neden geldiğini sürekli sorgulatan durum.

özgüvensiz çocuk yetiştirmenin 3 basit yolu
siz de özgüvensiz çocuklarınız olsun isterseniz bu iki maddeyi okumadan geçmeyiniz.
1. yaptığı yanlışları, hataları (özellikle başarısızlıklarını) çocuğunuzun yüzüne vurunuz.bu başarısızlığı onun ve çabasının yetersizliğine yorunuz.
2. başarılarını yeterince tebrik etmeyiniz. hatta küçümseyiniz ve beklentinizi yükseltiniz. onu kesinlikle ve kesinlikle ödüllendirmeyiniz. bu yolda en büyük hatanız olur.
3. ilk madde ile benzer olarak şunu da yapabilirsiniz. ona her şeyi başarabilecek kapasiteye sahip olduğuna inandırın. başaramadığı şeylerde yine çabasını eksik görün.
evet sözlük, insanlar çocuk yapar. çocuğun değerleri düşüktür ve yorgundur ancak tembelliğine vururlar. çocuğa sağlıklı bir aile ortamı sunamazlar ve çocuk doğal olarak depresif hisseder. hayatından memnun olmaz. yaşamak istemez. ancak ebeveynler için çocuk sadece şükretmeyi ve yetinmeyi bilmiyordur. ebeveynler normal işlerde çalışan normal insanlardır. çocuklarının hayallerini imkansız görüp çocukları da normalleştirirler. ancak mutlaka kendilerinden daha çok şey başarmalıdır çocukları. kendilerinin daha fazla şeyi başaramamasinin sebebi şartlarıdır. ancak çocukların ise bahaneleri vardır. özellikle de çevre şartlarının bir insana büyük bir engel olduğuna ve çocuğun bu konuda engelleri olmadığını tekrarlarlar ağızlarında. ancak kişinin kendi kendine koyduğu engelleri kaldırmanın daha zor olduğuna akıl erdiremezler. çocuk olmak zordur çünkü onlar gibi büyümeni isterler. ancak daha zoru istedikleri gibi büyümüş olmaktır. insan büyüdükten sonra küçülebilir mi yazar kardeşlerim. bir yolunu bilen varsa söylerse sevinirim.

çok üzücü bir olay çünkü bir süre sonra hem başkalarının ilgisine hemde sevgisine muhtaç kalıyorlar. kendilerini bulundukları ortamda rahat hissedemiyorlar, haklı olduklarını bilseler bile savunamıyorlar. tabi bir süre sonra durum normale dönüyor ama o süreçte yaşanılan her şey travma oluyor.

herkesin üremesi sonrası olandır. eğitimsizlerin(ağzını her açtığında çocuğunu küçük düşürüyor) , uyumsuzların(1 yıl sonra boşanıyor çocuğa nineler dedeler bakıyor) psikopatlar, cahillerin ve yoksulların(aşağılamak için söylemiyorum. yoksul aile 5 çocuk yapıyor. bu yoksulluğun kronikleşmesi demek) amansız üremesinin neticesidir.
kendi ailem de dahildir. bulunduğum şehirde, çevrede özgüvensiz hissederim. çünkü her an beni küçük düşürecek, bana bağ olacak ailem yakınımdadır. üni ve iş nedeniyle memleketim dışında bulunduğum zamanlar herşey normalleşiyor. sizi her an rezil eden alkolik baba, çocuk yetiştirmeyi evde yemek pişirmekten öteye götüremeyen cahil bir anne. ertesi gün yazılıya gireceksin kavga. kitap dahi açamamışsın. başka bir sabah kalkıyorsun baban araçla yine bir dağa taşa çarpmış. eve sevdiğin arkadaşın gelir, onun yanında ağıza alınmayacak küfürler, hakaretler ve yine kavga... yerlerin dibine girersin. tek düşündüğün ölseydim de böylesi rezil olmasaydım, keşke hiç var olmasaydım ve bu arkadaşım bu hallerimi görmeseydi.. hiç bir şey gelmez elinden. sonrasında okulda, sokakta, evde gık demeye çekinirsin.

annem bazen diyor: "ne yoklukla ne zorlukla büyüttük(bunu diyen insanların 2 evi 2 işyeri var ana cadde üzerinde, hatta köyde evi ve tarıma arazileri var. ben 1 kuruş faydasını görmedim... görmeyeceğim de... ) ama yokluk var mıydı? vardı. olmaması gerekirken vardı. çünkü alkolik baba ve darmadağın aile var ortada...

işte özgüvensiz çocuk burada... benim! tek bi farkla. çocukluktan atıldım... eşek kadar adam oldum. ileride bir gün çocuğum olursa
1. bakabileceğim kadar çocuk yaparım (beslenmesi, sosyalleşme, sporu, eğlencesi)
2. vakit ayırabileceğim kadar çocuk yaparım.
3. çocuğuma biyolojik babalık dışında gerçekten babalık yaparım. sağa sola sperm fışkırtmak marifet değil.
4. çocuğumla bağ kurarım.
5. destek olurum, köstek değil.

şu an oturduğum cafede 10 ergen varsa, 9u özgüvensiz.
bakışlarından bile belli.

herhangi bir çocuk yetiştirmek kadar acımasızdır. bence her insan çocuk sahibi olmadan en az 6 ay mavi yakalı bir işte çalışmalı. hala bu amına koyduğumun sirkine kendi etinden/canından bir parça getirmek isteyecek mi bakalım?

"denetim odaklı korku kültürü"

şuraya da okuyasınız diye yazıyı bırakıyorum:

wannart.com/icerik/30485-de...

türk kültürünün altın kuralı olan durumdur .
özgüvensiz kendi kendine yetemeyen bireyler yetiştirip sonra , bu durumdan şikayetçi olurlar .
türk aile yapısı bütünen zehirlidir ,
bu tip ailelerde kuş'un ölmesi , özgür kalmasından daha kabul edilebilir bir durumdur.
insan;. hür doğdum hür yaşarım
türk ailesi : he öylemi knk
uzun lafın kıssası türk ailelerinde yetişen çocuklar ilk önce özgürlüklerini sonrada özgüvenleri ni kaybederler.

beni böyle yetiştirdiler canları sağolsun onlarda böyle görmüş böyle uyguladılar, ama ben böyle çocuk yetiştirmeyeceğim

özgüvensiz anne baba özgüvensiz çocuk yetiştiriyor

(bkz: helikopter anne)

bir çocuğa yapamaz edemez beceremez cümleleri kurulması ile özgüvensiz olması sağlanır. denesin bakalım ne olabilir ki. en fazla yanlış yapar tekrar dener.
bu çocukların yaşlılık halini gördüm ben.
50 yaşında adam. evde hiçbir sözü yok. 3 çocuk babası. ne zaman birşey yapılacak olsa, aman o yapamaz, aman o edemez, o beceremez cümleleri kuruluyor ardı ardına. evin annesi herşeye tek başına karar veriyor, alıyor, satıyor vb.
çocukluğundan beri bu cümle ile yaşamış. bunu öğrendiğimde şaşırmadım tabii. yoksa bir insan yaşarken nasıl bitkisel hayatta gibi davranabilir ki.
herşeyi kabullenmiş adam. şunu şöyle yapabilirsin diyorum ben yapamam diyor. bak bunu burdan halledersin diyorum ben anlamam diyor.
düşünün, 50 yaşında adam, dolmuşla şehir merkezine gidecek. o binerken babası yol parasını veriyor şoföre. tık yok kimsede. herkes her koşulda onu eziklemenin bir yolunu buluyor.
kötü yanı, sorgulama yok. neden, nasıl yok adamda. alışmış. yüksek ihtimal bu kafayla da ölür.