psikoloğa gitmek

eğer imkanınız varsa mutlaka gidin psikoloğa.travmalarınız varsa (çocukluğunuzdan kalma mesela) mutlaka çözüm bulun yoksa siz ölene kadar peşinizi bırakmazlar.

herkes için bir ihtiyaçtır, ama günümüzde bu ihtiyacı verimli bir şekilde giderebilmek bir lükstür. (bkz: çok pahalı olduğu için psikoloğa gidememek)

türkiye şartlarında her bireyin yapması gereken eylemdir. ancak ücretleri ve nedense yediği "deli doktoru" yaftası hasebiyle tercih edilmesi güçleşmektedir.

üç kez gerçekleştirebildiğim eylemdir. son gitmemde sen artık gelme dedi bana, psikolojisi bozuldu kadının..

sanılanın aksine sizi deli yapmaz. bir probleminiz varsa çekinmeden gidin. konuşun, derdinizi anlatın, rahatlayın. kim ne der diye düşünmeyin. unutmayın ki psikolojik rahatsızlıklar da fiziksel rahatsızlıklar kadar tehlikeli olabilir. kendinizi en doğal hakkınız olan psikolojik destek alma hakkınızdan mahrum bırakmayın.

normal bir eylemdir. kişinin anlaşabileceği bir doktor bulması zaman alabilir, bu süreçte pes etmemek lazım.

ağır bir depresyonun içindeyken gittim. iyi ki de gittim. psikoloğum yaşadığım olay yüzünden bu durumda olduğumu biliyordu bir anlamda sürecime destek oldu çünkü çok yalnızdım ve etrafımda konuşacağım kimse yoktu.

bu şekilde bile bana birçok farkındalık kazandırdı ve tanımlayamadığım şeyleri tanımlamama olanak sundu.

şu an o süreci psikologsuz atlatmış olsaydım bugünkü halimin yarısı kadar farkındalık sahibi olurdum.

sözün özü, tek başınıza aşamadığınız problemleriniz varsa gidin. vakit kaybetmeyin.

sizin deli olduğunuz anlamına gelmez ama zengin olduğunuz anlamına gelir. devlet hastanesi'nde psikoloğa gitmek büyük hatadır hatta psikolojinizi iyice bozar. çünkü orada uyuşturucu bağımlısı vs değilseniz asla ciddiye alınmıyorsunuz ve seansta psikolog gözüne "hadi sg olda git" dermiş gibi bakar. ancak özel hastanelerde iyi tavsiye veren ve her şeyden önce dinleyen psikolog bulabilirsiniz. onların da tek seansı 200' den aşağı olmuyor. başka şehirde nasıldır bilmiyorum ama ben burada 200 tl alan bulsam "oha baya ucuzmuş" der giderim.

türkiye şartlarında abartılan bir durum. gayet normal bir eylemdir ve her insanın ihtiyacı vardır. hayat uzun ve zor. neden profesyonel birilerinin desteği ile bu uzun ve zorlu yolu daha verimli hale getirip kolaylaştırmayalım ki? kendimi reklam yapıyormuş gibi hissettim. reklam ve iş birlikleri için..........

bu devirde sağlık ocağına gitmek kadar normal olan eylemdir.

günümüz dünyasında markete gitmek kadar doğal bir eylemdir. terapi bir kendini ve dünyayı keşfetme sürecidir. insanı deli değil mutlu eder.

deprem fobimi aşamayınca karar verdiğim, tam iyi bir psikolog ararken türkiye’de ilk vakanın görülmesi sonucu da benim için askıya alınan eylem. ondan sonra da yalnız kalmayınca gerek de kalmadı sanırım gitmeye. *

sanırım gitmezsem delireceğim.

bizim neslin çocukluğunun efsane dizisi "çocuklar duymasin"dan haluk repliği geldi aklıma başlığı görünce.
"senin yine psikoloğun gelmiş paraları saç da rahatla."

her insanın belirli periyotta yapması gereken, ama ülkemizde çok pahalı olduğu için toplumun büyük kısmının lüks olarak gördüğü eylem.

kim ne derse desin eskisi kadar olmasa da, hala tabudur. bana gelenlerin utana sıkıla lafa "hocam biz deli değiliz " valla ne olur yanlış anlamayın demesinden biliyorum zira.

bunun için insanımızın gözünde "deli" olmak gerekir. o kadar yanlış algı var ki bu konuda her gün daha çok hayret ediyorum. ihtiyacı olan herkesin psikoloğa gittiği bi dünyanın hayaliyle yaşıyorum..

eskiden yan yana gelince futbol konuşurduk, siyaset konuşurduk. şimdiler de yan yana geldiğimiz de kadın, para ve nesneler dışında bir şey yok. aldatılmalar yalan, söylemeler, entrikalar iletişim kurmaya üşeniyorum. insanlar kötülükleriyle övünüyor. benliğimi sorguladığım zamanlar.

insanlar neden iyi olanı dışlar, neden iyi olana düşman olur anlamakta zorlanıyorum. ağız tadıyla bir gülmenin çok görüldüğü zamanlar.

bu konularda bir türlü neden büyüyüp adam olamadım. olayların etkisinde neden bu kadar çok kalıyorum.

bu yaşamda hiç mi güvenemeyeceğiz kimseye biz! hiç mi yanında çocukta olsak yetişkinde olsak birileri sevmeyecek bizi.

bazen burada ki başlıklara bakınca da umutsuzluk kaplıyor.

lanetli bir çağ, dönem, ülke...


konuya gelirsek;

bu günlerde bir iki tanesiyle iletişime geçtim. sanırım biriyle görüşeceğim. içim çok dolu kendi çözümlerim var ama doğru bir yönlendirmeye ihtiyaç için gitmem gerekiyor. müthiş bir değersizlik ve güvensizlik hissiyle kaplıyım. uzun süre maruz kaldığım sevgisizlik, belirsizlik, vurdumduymazlık, tartışmalar, sorunlara karşı hiç yapmadığım şeyler yapmaya başladım. öfke nöbetleri geçirdim.

neden mi değer verdiklerimizin uğruna dünyaları karşımıza alabileceklerimizin rahatlığı. düşmanımın başına vermesin.


yıkılan umutları, düşleri onarabilir mi, yada insanlara karşı olan güvensizliği ortadan kaldırabilecek mi göreceğiz. belki esas kötü benimdir. bunu birilerinden duymaya ihtiyacım var.

günümüzde lüks sayılabilecek bir eylem. millet ekmek alamıyor psikoloğa nasıl gitsin.

bir arkadaşımın bana söylediği cümleyi aynen aktarıyorum.