sabır

insanın dayanaklılığının ölçüsüdür. sabrı da vücuttaki bir kas gibi düşünebiliriz. nasıl kas çalıştıkça güçlenir, sabır da öyledir. sabrede ede, bu konudaki yetinizi geliştitebilirsiniz. tabii ki zor, acılı ve sancılıdır. ama ne kolay ki şu hayatta?

ihtiyacım olan tek şey.

bol miktarla lazım olan şey.

sabrın sonu selamettir diye bir laf var. külliyen yalan çünkü sabrın sonu yoktur, ara durakları vardır. sabır, sabrettikçe azalan bir şey de değildir, giderek artar. sonra bir gün gelir, kefeni yırtar; sabrın kabri kendisidir. sabrın sonu sabırdır.

sanırım beş yıl kadar önceydi. ben bunun tükenebilen bir şey olduğunu, ömrün devamını da düşünerek bol keseden kullanılmaması gerektiğini duymuştum. yahu, demiştim öyle saçma şey mi olur? çünkü çocuklukta çok manasız şeylere sabrettiğim için bunu kabul etmek istememiştim. böyle bir şey varmış, böyle bir şey varmış. zaten modern adı altında günümüz dünyasında karşılaştığımız zibilyon saçmalık ile bir kısmını tüketiyoruz. insanlarla olan ilişki ve iletişimde de tüketiliyor. sonra kendimiz ve yakınlarımız olunca konu, idare edilsin moduna bürünüyor ve her şeyi hak görmeye başlıyoruz.
tatsız bir durum, 18 yaşında falan başlamalıydı bu tükeniş.

(bkz: sabır ruhun muvazenesidir duygusuzluğu değil)

ciğerle beraber hızla biten şeyler kategorisine giren şeydir.

git gide eksilen duygumdur

taş bile kıskanıyor da çatlayıveriyor ortasından. öyle değil miydi?

kölelikten kurtulmak, adaleti ve eşitliği dünyaya yayarak fıtri özgürlüğü getirmek için çetin meşakata katlanmanın adı.

önümde düğmesini iliklettiğim çok zaman olmuştur ama onun bile sonu var.

yaklaşık 15 senedir sabrediyorum. yani artık sabredemiyorum.

zorluklara karşı dayanma gücü.

benim diğer adım. ben beklerim.

mücadele etmektir.

bile bile tutsaklıktır.

yemek başlıklarını görüp de yiyemeyenlerin son durumu.*

her seyin basi. evet.