şanssız olmak

ne zaman şanslı değilim ama şanssız da sayılmam desem kapıda beliren talih durumudur

ilişkiler konusunda çok sanssız olduğumu düşünüyorum. kendinize göre birine rastlamamak şanssızlıktır.

bazen yanlış yol doğru yere çıkarmaz diyerek suçu kendimde aramaya kalkıyorum ama hayır hayır benim bir hatam yok sadece çok şanssızım

(bkz: blackjack) oynarken delicesine hissettiğim durum.

1999 yılında doğmaktır.

"zaten şans biz de ne arar bok altın olsa fakir g*tsüz doğar"

bkz: lalalar

denize girse deniz kurur. gökten vajina yağsa bu kişiye harun abi düşer. öyle bir şeydir.

sanırım bu doğuştan geliyor. hiç şansım yok.

bazen kendini gösteriyor bu.

yılda bi' iki kere uğrar, o günü bana zehir eder rahatlar
bugün ptt'de işim vardı para yollayacağım, x şubesine gittim bu tutarı buradan alamıyoruz şu şubeye gidin dediler. ebesinin şeyine gittim neyse olabilir.

işlemi yaptım, masrafı hesap edememişim 100tl eksik çıktı,*
ptt'nin önündeki atmye gittim, bakımdaymış
en yakın atm nerede var, 1.5km ötede ziraat, ziraat'e gittim kartımı yuttu
oradan iş bankası atm'sine gittim,100tl ve katlarını çekin diyor, seçiyorum yok olmuyor ıh

kanser oldum ya,
100tl abi allah kahretsin, hayır ptt'ye de geri dönemiyorum rezillik yani
sinirlendim eve gidip para alıp ebesinin şeyine gidip o 100tlyi ödedim
mutlu son, nakit taşıyın.

yaşanması kaçınılmaz bir durum

kendimin şansız biri olduğunu düşünüyorum. ne zaman bir işim şansa kalsa her zaman kötüye gidiyor.

(bkz: murphy kanunları)

kadere olan inancımı daha da artıran, yaşamakta olduğum durum, aynı zamanda kaderim.
kimi insan vardır, ben de onlardan biriyim, ne yaparsa yapsın ,nereye tutunmaya çalışırsa çalışsın her daim ters köşe olur. bir ilişkiye başlarsın aldatılırsın, bir işe girersin bin türlü anlaşmazlık, hır gür çıkar, bir seyahate çıkarsın açık büfeden motoru bozarsın. her şey üst üste binince de, peşinden depresif nöbetler, anksiyete atakları gelir. daha ilerisi allah muhafaza intihara kadar gider.
umarım kötü talihim son bulur.

o yüzden en sevdiğim şarkı talihim yok bahtım karadır.

hissettiğimdir.

elini attığını kurutan insan tipidir. ben de öyleyim.

geçen gün otobüs yolculuğunda önümdeki abla koltuğunu ağzıma soktu. bacağımı bir taraftan diğer tarafa geçirirken aldığım suyu patlattım kulaklığım ve koltuk ıslandı. kalan suyu içmek zorunda kaldım ve tuvaletim geldi. otobüsten indikten sonra dolmuşa bindim evin yakınlarında indim. ama yürüme yolu var 10 dk karanlık bir sokak. saat sabah 6.30. köpek takılır mı peşime diye düşünmemin üzerinden 2 saniye geçmedi köpüşün teki bavuluma yanaştı etrafımda dolaşmaya başladı. geri taksi durağına dönüp taksiye bindim.*)

sabah otobüse binmek için durağa gidersin akbili evde unutursun, akbili alır durağa koşarsın otobüsü kaçırırsın kan ter içinde kalırsın, sonra başka otobüs gelir geç kalmamak için tek şansın odur ama tıka basa doludur o terli ağır halinle o kalabalık cehenneme girersin. sonra müthiş bir trafik başlar 20 dakikalık yolu 50 dakikada gidersin.

okumayın boğulursunuz.

illettir. bir türlü mutlu olamazsınız. evrim , herkese şans versin.

şansız olmak mı gerçekten?
belki de en büyük şansımızdır.
belki de kendimizi en büyük avutma şeklimizdir kim bilir.

her zaman dahası olan şey.