sevgili günlük

burada kafayı yiyeceğim. iyice manyadım. durup dururken ağlıyorum. gerçi ben normalde de çok kolay ağlayan biriyim ama şimdi baya hayatsızlıktan ağlıyorum.
aslında keyfim yerindeydi. pazartesi için biraz gerginim ama onun dışında normal. stabilliğe alıştım ne yapayım? dışarı çıksam da kendime çııktığım için bu ay dolaşmayayım fazla dedim. yorulduğumla ve harcadığımla kalıyorum.
az önce karşıma bi alıntı düştü. birilerinin varlığına dair.
ay aldı beni bi ağlama.
ben böyle yalnız mı öleceğim? yani yaşamak istediklerimi yaşayamadan yaş kırk oldu.
yemin ederim bıktım ben yaç vallahi bıktım. neden ben yürüyorum hâlâ? neden ben yalnız yapıyorum her şeyi? neden benim için çabalayan birine denk düşmüyorum? neden benimle keyif alabilecek birileri yok etrafımda?
vallahi aklımı kaçıracağım.
az kaldı.

bi ay sonra yeniden seninleyim sevgili günlük.
çünkü yine işe gitmedim ve kütüphaneye geldim.
sence kısmetimle ne ara karşılaşırım?

arkadaşlar ürgüp'e gidelim diyor ben oturalım evde diyorum.

köy evinde oturmak güzel geliyor.
kimse ile muhattap olmamak...