sevgili günlük

artık sana değil orijinal bir deftere güzel bir kalemle falan yazmak istiyorum.

çok şükür bugünde lafımızı koyduk bana koymadığı sürece artık kim nasıl yaklaşıyorsa öyle davranıyorum.yani karşılarında adeta bir ayna mevcut umarım kimse kırmaya kalkışmaz.biraz böyle olmayı istiyorum çünkü.insanlardan sıkıldım, sıktılar.

bugün de sevilmedik. kimse bizim yerimize halletmesi. saçımız okşanmadı. bugün de başımızı bir omuza yaslayamadık. ve yine tüm birikenlerin üstüne, gidip babasızlığımıza ağladık.

sevgili günlük, birkaç gündür rehberimde kayıtlı olmayan numaralardan iş teklifleri ile ilgili mesajlar geliyor. beni tuzağa düşürmek istediklerinden emindim. çünkü işi gayriresmi halletmek istiyorlar tabiri caizse faturasız...
çünkü acemi tuzakçılar ısrarlı olur. bir konu da çabuk zafere ulaşmak için ısrar ederler. bugün tuzakçı hanımefendilerden biri profil fotoğrafını değiştirdi.
profil fotoğrafınız ne kadar güzel siz misiniz dedim.
evet benim dedi :d fotoğraftaki hanımefendi aydan şener idi. bu kadar acemi tuzak kurmak ve beni bu tuzağa düşürmek istemek benim aklıma hakarettir. gerçekten bu tuzağa düşeceğime inananlar beni üzdü. daha kaliteli olmalılar ben onu hak ediyorum.

edit: belki de onları yakalayacağımı biliyorlardı. amaç buydu. acemi tuzak adamısın bu kadarlıksın diye hakaret de etmiş olabilirler. eğer böyleyse küserum :(

sevgili günlük
diye başlamak isterdim ama hem günlük yazma saatim değil hem de başka bir yere günlük yazarsam kendi günlüğüme ihanet etmişim gibi geliyor.

ilkokulda ve ortaokulun başında günlüğüme yazdığım ibare. şu an bana çok itici geliyor.

26 yaşımda yeni bir yerde yeni bir başlangıç yapmıştım. sonra kimsenin cesaret edemediği, kaybetmesi yüksek riskli bir ticari girişimim oldu. kazandım. her geçen gün kaybetme riski çoğalsa da kaybetmeyi göze alarak devam ettim. şu an 32 yaşımdayım ama artık bu kadar risk beni yormaya başladı. artık kaybetmek istemiyorum... bir yerden sonra keyif de vermemeye başladı. aylar önce bu işi bitirme kararı aldım. yeni müşteriler geldi ama geri çevirdim. ilgilenmiyorum dedim. iş ortaklarım devam ederse eder orası beni bağlamaz. onlar çekilmemi anlayışla karşıladılar. yaklaşık 20 yıldır kullandığım numaramı değiştirip yeni bir hayat kuracağım dedim ve öyle de yapıyorum. ama insan hayal ettiği tarihte her şeyi bitiremiyor. hayat buna izin vermiyor. çünkü bu işi birden bırakıp, numaramı birden kapatırsam insanlarda bana karşı bir güvensizlik oluşur. bu iş okulu bırakmaya benzemez... yeni numaramı aldım kullanmaya başladım * neyse yeni bir hayata başlamak için ilk adımı attım. bu zamana kadar hiç blöf yapmadım, hep dediğimi yaptım. bu da öyle olacak hatta oluyor. neyse ben küçük ama mutlu olabileceğim bir köydeki evime gidiyorum.

günümü klasik işlerle geçiriyorum. mesela bugün sabah kalktım, pazara gittim. sebze meyve aldım işte. daha sonra yemeği ayarladım. söylemesi ayıp kuru dolma yaptım. daha sonra da ağaçları budadım. aha akşam oldu. yemeği yedik falan.
geceye doğru yol alıyorum.

öğretmenim canım benim canım benim...diyerek anne ziyareti yaptık. nefiz kek ve kısır yaptı canikom. hunharca yedik, marula sarıp sarıp kısırı hüplettim. karnım şişti şimdi ama

paylasımcılıktan birliktelikten yeni bi parcanın ilk dinlenişdiginde ki hazzından ve bundan iki sene sonra verecegi degiskenlikten bahsedebilirdim. değişen her şey aslında dönüşüm müdür? zaman kaybı mıdır yoksa bilinç altının yarattıgı fikirlerin ucsuzlugunda kaybolan kelimelerin mi bu kadar garip gözükmesi. her şeyin yeni ve eskisine bakılcak olursa kimi pratiklikten kimi zorbalıktan kimiyse kendini arındırdıgı muhabbetlerden böyle olsa gerek. çalıştığın iş yerinde bi nevi istemsiz sponsor olmak gibi. durum bundan ibaret mi? insan neden sevilmek ister ? boşluğu kapatabilmek adına mı vakit gecmesi adına mı yoksa ? hala neden diye sorgulayabilecegim sikik sokuk problemlerim olsaydı keşke diyorum. cünkü tükenmişlik hissinin vaadettigi maalesef ki hic bi oyalanma kalmadı ben de. ruhsuz biri degildim. mutsuz biri olmayı hic istemedim. kendimi bildim bileli birlik ve beraberligin yarattıgı sonuc ne olursa olsun anı olarak bırakmak istedigim ne varsa o hislerin bir bir yok olusu kendime döndügümde özüne bakarsan baskalarıyla yasanmıs olan seylerin bana artık bi katkısı olmaması ve tek basıma kendi benligim adına direnmek zorunda olusumun bilincime katmıs oldugu ziyadelik? ne demek ziyadelik kargaşadan ibaretken. günün birinde harcamaktan sıkılacagım paramın cogunlugu mu beni tatmin eder . yanımdaki saygı deger insan topluluguyla yasayacagım yeni farkındalıklar hala var mıdır. aslına bakarsanız hepsi bi aldatmacadan ibaretken hislere dayatılan tüm bu isyankarlıgım. hala birilerinin yüzünü güldürmekten zevk alıyorum yine de.

sana çok şey yazacakken hiçbirini yazmaya isteğim yok.

sevgili günlüğün iki günlüğü kaç para?
ayrıca aynı günü ikiye katlarsak iki gün eder mi?

saçma işte
çoook

yazmaya başlarsam kalemim boşalır, gözüm dolar.

öncelikle selamlar sözlük, nasılsınız bakalım? bu gün gereksiz yere dertlendim, hem de her şey normalken. normalde ben her şeyi dert eden insanlara kızarım, ama bunun sebebi benim de bu güne kadar dertlerimle yüzleşmememmiş galiba. düşündükce gerisi geliyormuş, anında dert sahibi oluyormuşsun. ben en son dertlerimle yüzleştiğimde 6. sınıftaydım, 11 yaşımdaydım. hiç arkadaşım yok diye geceleri yorganı kafama çekip ağlardım. o zamanlar 5. sınıfımız pandemi ile geçtiği için hala 4. sınıf havasındaydık, ilkokul havasından çıkamamıştık yani. bi de ben sınıfın sırf dersle ilgilenen inek çocuğuydum, gıcık birisiydim yani. sırf dersle ilgilenmekte problem yok * , problem "2" alan çocukları aşağı katmanda görüp sınıfı hiyerarşik olarak ayırmam ve insanlara ona göre davranmamdı. kimseyle konuşmuyordum, şakalaşmıyordum, tuvalete bile gitmeyip yerimde oturuyordum. sınıftaki herkesi birer birey olarak görüp insanlarla yakınlaşmaya çalışsaydım, kimin yanlış, kimin doğru olduğunu öğrenip öngörülerimi yıksaydım belki 2-3 arkadaşım olurdu, sınıfta olmasa bile en azından 2000 kişilik okulda olurdu. bu hatamı farkettiğim an 7. sınıfa yeni başlamıştım. resmen dünyam değişti, insanları tanımaya başladım. sınıfta kimin yaltak, kimin dost, kimin düşman olduğunu gördüm ve yanlışa yanlış, doğruya doğru dedim. hayatımda ilk defa o yıl sınıfın dersle ilgilenmeyen çocuklarına selam vermiştim, size komik gelebilir, ama bu trajikomik bi olay ve gerçek. ve 7. sınıfta dostsuzluk problemimi çözüp okul otobüsünde 2-3 dost edinmiştim, onlar benim ilk gerçek dost dediğim, beni çıkarsız seven insanlardı. şu an 8. sınıfım ve 14 yaşımdayım, ve yine dertlerimle yüzleşmeye karar verdim sözlük. bu yıl şubat ayında sömestr tatilinde 8 yıllık sınıfımı değişmek zorunda kaldım. tüm öğretmenler kötüydü ve notlarımın 5 olmasına engel olan şerefsiz öğretmenler yüzünden ayrılmak zorundaydım. bu yüzden öğretmenleri müthiş, ama öğrencileri kötü olan bi sınıfa geçtim. ne güzel insanları arkada bıraktım, ve yeni sınıfımda o insanların yerini dolduracak kişiler yok. bi şekilde onu idare ediyoruz, amma en büyük derdim kimse tarafından sevilememek. herkes menfaat peşinde. kalem, silgi vb. verir misin, sınavda yardım eder misin gibi sorulardan başka bir şey sormuyorlar. hiç benimle derdini paylaşan, bi şeyler konuşmak isteyen, doğru düzgün bir insan yok. ben kesinlikle bende bir yanlış olduğunu düşünmüyorum, bende olsaydı tıpkı 6. sınıftaki gibi kendimi düzeltirdim. sorun insanlarda. mesela şu an saat azerbaycan saati ile 20:54 ve eski sınıfımdan bir arkadaşım bana menfaat talep etmeden, benim hatrımı çok istediği için bana "öylesine yazasım geldi, nasılsın?" yazdı. bu mesaj benim için mücevherdir, ve bu mesaj karakterli insanların, menfaat düşünmeyen insanların hala bir yerlerde mevcut olduğunu gösteriyor. sırf öğretmenleri güzel diye geldiğim sınıfta normal insan yok ve sırf öğretmenler çok iyi diye tahammül etmek zorundayım 1 yıl. kısacası kendi yağım, kendim kavruluyorum. çıkış yolum yok, haklıyım ama ellerim bağlı kaldım. ben şimdi arkadaşıma cevap yazıcam sözlük, kendinize iyi bakın. arada bir buraya uğrarım :)

sevgili günlük, bu sene göğüs kupum büyüdü. 29 yaşında ve hayat bu kadar güzel, tr bu kadar bktanken.

senin ben damını onarayım.

sevgili günlük. canım biraz sıkkın. umarım halledebilirim.

edit. biraz hallettim.

sevgili günlük;
iyi insanlar, hâlâ varmış. bugün umudum yeniden yeşerdi.

klasik gunluk baslangici. artik daha yaratici 1 laf bulunmali ya. evet.

en son ortaokul 6. sınıfta falan günlüklerimde böyle başlıyordum. onu da okulda teknoloji ve tasarım öğretmeni öğretmişti.

eh tabi şuan başlar mıyım sizce bu gelişmişlikle? elbette hayır. bu arada günlük tutmanın sayısız faydalarını gördüm bu zamana kadar. dolayısıyla, sizlere günlük tutma tavsiyesi vermeyeni dövüyorlamış.

kalem tutma aşkı, ömrüm boyunca bırakma benim peşimi.