sevgili günlük

annemin ellerini hayal ederek uyuyacağım bu gece de. bazen içimdeki boşluk daha da büyüyor günlük. bazen o boşlukta bi basıma kalakalıyorum.

-annemin toprağına kar yağıyor günlük.

sevgili günlük, sana yazmak dökemediğim yaşları kelimelere dönüştürmek mi yoksa göz yağmurlarının taşıp ilmek ilmek işlenmesi mi bilmiyorum. belki de ikisi de. bazen öyle yoruluyorum ki bunda kelimeler bile yetersiz kalıyor. sanırım burası bunları yazmak için doğru yer değil ya da bunların hiçbir önemi yok. zaman geçerken benimle beraber, yolun gerisinde kalanlar oluyor ya hani, her insanın yaşadığı durum bu. sen yürümeye devam ediyorsun bir sokak geliyor ki kesiliyor sesler yavaş yavaş, sessizleşiyor adımlar. geleceğe uçup gidenler ve şimdide sıkışıp kalan sen. işte bu anı öyle her zaman hatırlamıyor insan. mesela ben bugün dedemin bozuk saatini tamir ettirip taktığımda hissettim en derinden. ondan bir parça. görmek duymak dokunmak. sadece dokunmak. toprağa.

merhaba, sana tertemiz bir sayfa açtım.

israf etmeyecem.

bazen annem gibi güldüğümü fark ediyorum günlük. fark eder etmez gülüşüm donup kalıyor bi anda. ya da verdiğim tepkiler, mimiklerim onunki gibi... tuhaf hissediyorum adlandıramıyorum.

* bir kez daha gözlerimi kendime açtım..

bu gece gardenya çiçeğimin başına geçip anne diye ağladım.

bu gün sigarayı bırakma kararımın arkasında durmadım, sevdiğim insanları üzüp onlar tarafından üzüldüm. 9 da dersim olmasına rağmen hala uyumadım ve sana yazıyorum.

bugün etrafımda bu kadar çok insna olsa da yapayalnız olduğumu öğrendim.beni bu yalnızlıktan birisinin değil yine yalnız kendimin kurtaracağını anladım.ve kendime iyi davranmam gerektiğini düşünüp duş aldım ,bakım yaptım.sonra da oturup en güldüğüm diziyi açtım.(bkz: nasıl gün ama)

sekiz yaşımda annemin aldığı tüylü deftere her akşam yazı yazarken kullandığım söz öbeği.

(bkz: sevgili günlük, bugün uyandım.)

bugün harika bir haber aldım:
buradançok mutluyum.

iki gündür videolusunu çekmek istediğim günlük yazarlarının meşhur sözü.

*özleyince ne yapıyorduk?..
sen bilirsin, paylaşsana benimle.

aşk nedir? 11 12 yaşında tuttuğum günlüklerim hep böyle başlıyor.

karikatürist ersin karabulut'un mürekkep basım yayından çıkan çizgi romanı .güzel çizimler ve hoş bir öykü barındırır.

günlük. hayatın ne kadar tuhaf olduğunu anlamanın bi sonu yok. bir şeyleri anladığını zannedersin ama aynı dersten defalarca sınıfta kalabilirsin yaşarken. ya karşına kötü bi yol çıkar ya da muhteşem yolun içinde bile çıkmaz yollar vardır. akıl bir açıklama yapamaz bazen. her şey muhteşemdi nasıl olur? cevap yok. kilit. neden sorusunun cevabının her zaman mümkün olmadığını gösteriyor hayat hem de birkaç kez. yollar, eşikler, seçimler, toplum, kültür... nasıl yaşamalının bir kılavuzu yok. güzelin içinde zor var. insan olmanın anlamını hiçbir zaman anlayamayacağız bana kalırsa. bir düğüm içindeyim, ümidimle korkum el ele.

günlük... 96 doğumluyum ve 2004 ten beri günlük tutuyorum.
hafızanız bazı hatıraları artık hatırlamakta zorlanıyorsa; ağlayarak veya tebessümle birer hikaye okumak istiyorsanız yapmanız gereken tek şey yaşadıklarınızı bir yazıya dökmek olacaktır.
bazen canım sıkıldığında rastgele bir sayfa açar geçmişe yolculuk yaparım. "aaa o gün böyle mi olmuştu" ya da "ah ben bunu unutmuştum" diyerek tarihin tozlu sayfalarında ordan oraya sürüklenip giderim. hayatıma giren ve çıkan insanlar, bana hissettirdikleri, üzüntülerim ve sevinçlerim, ağlamalarım ve kahkahalarım... inanın geçmişten bugüne nasıl değiştiğinizi, ne kadar yol kat ettiğinizi öyle güzel görüyorsunuz ki. bir nevi en yakın arkadaşınızla dertleşmek gibi. yargılamak yok, yalan yok, özeleştiri ve her şeyi olduğu gibi kabullenmek. kendinizle konuşmayı ihmal etmemeniz dileğiyle...

iyi miyim bilmiyorum. bugün resmi tatil ve izinli olmama rağmen sıklıkla bana karşı mobbing uygulandığını düşündüğüm iş yerime zorla getirildim. * halbuki çok farklı planlarım vardı. sabah kalkacak önce evimi temizleyip sonra çok güzel bir kahvaltı yapacaktım. gidip elbise alacak mutlu mesut evime gelip biber dolması pişirecektim. netflix'te güzel bir dizi açar izlerdim belki. sonra kayıt olduğumdan beri sık sık yaptığım gibi sözlüğü açacaktım ve akıştan ilgili çeken başlıkları açıp okuyacaktım. yürüyüşe çıkacaktım sonra spor yapıp duş alırdım kesin. çay koyardım kendime ve 3 gündür iş yoğunluğu yüzünden henüz başlayamadığım kitabıma başlardım. zaten 300 sayfa olan bir kitap. 3-4 saatte biterdi.

ama ne oldu. sabah temizliğe tam girişmişken sevgili müdür yardımcım beni aradı ve normal şartlar altında izinli olmama rağmen * bir takım azarlar eşliğinde hemen gel dedi. saat 6da işten çıkıp eve geldim ve o saatten beri stresten uyukluyorum. çok sinirli, çok kırgınım.

sevgili günlük.
yarın günlüğümde ne okumak istiyorsam bugün onu yapacağım.

gün boyu yaşananların beyin süzgecinden geçirilmesiyle alınan karar ya da pişmanlıkları herhangi bir insan yerine, sır tutmayı başarabilen dost saydığımız hatta gerekirse kilit vurabildiğimiz şahidimiz.

bugün saçımı kestirdim, kuaför saçımı gelinin kız kardeşi gibi fönledi, hopidik hopidik saçlarım hopluyordu, gözüm sim aradı ama yoktu, üzüldüm.