sevgili günlük

sevgili günlük seni aldatıyorum çünkü bunu sana yazarken bile sözlüğe yazıyorum.

moralim cok bozuk günlük. ankaradan nefret ediyorum. kimsem yok burada. günlerim kötü geçiyor. resmen arkadaş aranıyor diye ilan vericem artık bu nasıl bi durumdur. canım çok sıkkın. istanbul beni severdi, istanbuldaki herkes sanki beni çok severdi. sevilmeyi özledim günlük. güzel sözler işitmeyi, önemsenmeyi özledim.

sevgili günlük...

bugün çok şey yazdım. o yüzden sana yazacak bir şey yok.

sevgili günlük,
az önce her zaman aldığım ve asla fiyatını sormadığım bir yiyeceği fiyatını kasada gördükten sonra geri bıraktım. artık proteini nerden alırım bilemiyorum et, süt, yumurta haftada bir anca tüketirim. çok üzgünüm.

bugün hafta sonu giriş yapıyoruz. hava yağmurlu ve hüzün var. bugün arkadaşımın son günüydü iş yerinde. askere gidecek ve 6 ay kadar yok...

bugün de güzel bir şey olmadan bitti.

bunun kadar iyisi gelmedi. gelmeyecek. sarı kedi özlendin.

sevgili günlük;
bugün hep duvarlara baktım, izledim.. ne müzik dinledim ne de kitap okudum.. sadece sessizlik istedim... gözyaşlarım ve sessizlik.. ruhum bedenimden ayrılıyordu sanki.. nefes alamıyordum.. hıçkıra hıçkıra ağlamak istedim...

belki diye bı umutla gözümü açtım bugün hergun o günün diğer günlerden farklı olmasını dileyerek çıktığım yatağımdan bugünde farkı olmadan çıktım ne istediğimi bilmediğim bı hayat yaşıyorum sanki sürükleniyorum ordan oraya ve suçlanıyorum her uyandığımda sonra balkona çıkıp bı sigara yakıp düşünüyorum uzun uzun hayat bu mu özünde bu kadar mı yoksa benim için çizilen" yaşa ulan işte" nefesin bitene kadar denilen hayat mı buydu sonunda yine bı neticeye varamıyorum...en azından günü bitiyorum bu döngü ne zaman bitecek bilmiyorum ne istediğimi söyleyemem belki ama neyi istemediğime artık eminim hayatta.

sevgili günlük, bir adamla tanıştım. kalbimi neşeyle aydınlattı.
sevgili günlük, biz ayrı düştük.

sevgili günlük;
görünen o ki bu ülkede yaşayan nadir insanlardanım. ben ne miyim? e mutluyum mesela. arada sırada gözüme toz kaçar, ayağım takılır belki ama mutluluğumun kaçması için daha fazlası gerek. ayrıca sağlıklı sayılırım. bazen başım, belim ağrır ama beni hastanelerde süründürecek bir rahatsızlığım yok. arkadaşlarım var mesela benim. her zaman görüşemesek bile yalnız olmadığımı bilirim. ailemle yaşadığım sıcak bir yuvam da var. bazen telefon ekranlarından başlarımızı kaldırıp zar zor yüzümüze bakıyoruz ama olsun o kadar, sonuçta hep beraberiz. ne kadar şanslıyım değil mi? ne kadar nadirim... çevremdeki insanlar bir kap yemeğe muhtaç taklidi yaparken ben ne kadar da iyiyim. doğru galiba, benden başka kimse ailesiyle görüşemiyor, kimsenin arkadaşı yok, yemek yiyemiyorlar, evleri bile yok onların, sağlıksızlar, mutlu hiç değiller. onlara yazık ama bana ne mutlu değil mi? şükredecek çok şeyim varmış meğer. iyiki onlar gibi taklitçi olmayı seçmedim. yoksa gözümün önündeki bu nimetleri kaçırıp, allah muhafaza ya mutsuz olsaydım? düşüncesi bile berbat değil mi? o yüzden ne diyelim, allah herkese şükretme kabiliyeti versin. beni dinlediğin için teşekkürler sevgili günlük.

tanrının unuttuğu insanlardan biri olmayı kabullenebilirim. hiçbir şeyden korkmamayı öğrendim. kendim için üzülmemeyi de...
ama tanrı bazılarını mutlaka hatırlamalı...
bazı insanlar hiç üzülmemeli.

sevgili günlük,

hayatımdan sana ne, iyi geceler

dün bir yerde okuduğumu yazayım sana.
senden sevgili olabilseydi, adın günlük olmazdı.
bil istedim.

sevgili günlük batıyoruz. hemde yavaş yavaş değil tepetaklak batıyoruz.

sevgili günlük,
hayatım akıp gidiyor. tüm o heyecan duyduğum fikirleri tek tek yitirdim. gerçek beni yansıtamamaktan çok yoruldum. gelecek. verimsiz geçen günlerime bir dert daha ekleniyor. içimde bitmek bilmez sıkıntılar, bunalımlar. gerçek ben kim idi? benim kendime dair görüşüm var mı? soruların sorulması can sıkıcı çünkü biliyorum ki cevapları hep boş kalıyor. enerjimin çoğu kısmı toprağa gömülü, kalan kısmı anca hayatımı sürdürmeme yetiyor. her şeyden çok uzak, kimsenin ulaşamayacağı bir mesafedeyim. tükenmek-tüketmek ikisinden nefret ederken üretmez de oldum. sadece tükenmek evresindeyim. uzun yazılar yazmak zorlar oldu. beş cümlem dizilmiş ise ne mutlu bana. tek iyi bir şey yazmak istiyorum. kendimi şaşırtacak bir şey istiyorum. diyorum hep hiç mi iyi bir şey yok bir tane yaz şuraya da kendinden utan. utandıramadım. ama çok utanacağım bir gün biliyorum. kendimle ne alıp veremediğim var bilmiyorum. nasıl sevebiliyorum? nasıl varım ben? inanmıyorum. var olduğumun kanıtı acı çekmekse evet en çok var olan benim. daha çok acılar çekeceğim hissediyorum. şaşırmak istiyorum. bu dediklerimin tersi olsun, kendime ‘bak yanıldın işte’ deyip yüzüme tükürmek istiyorum. kandırdın beni yıllarca, süründürdün, senin yüzünden yaşayamadım ben. mahvettin.

sevgili günlük,
bugün yine yorucu bir gündü. fiziksel olarak zordu ama ruhsal olarak daha zordu. son zamanlarda kendimi tükenmiş hissediyorum. insanlara iyiyim demekten yoruldum. en zoru da iyi görünmeye çalışmak, enerjik ve mutlu.alıp başımı gidesim var, tek başıma. ama olmuyor o da. olsun nasip, kısmet. her işte bir hayır vardır. elbet bugünler de gececek. yüzüm yine içten gülümseyerek. umarım yakındır o gün. neyse günlükcüm sonra yine görüşürüz.

sevgili günlük, kelimeler kifayetsiz kalıyor yaşadıklarımı anlatmaya.anlatamıyorum o yüzden derdimi sana.