sevilmediğini kabullenmek

kendin tarafından ise ivedilikle çözüme ulaştırılması gereken bir kabulleniştir.

mesele diğer insanlarsa hepsi b*k yesin afedersiniz. çok mu mühim gerçekten? on tanesi gelir dokuzu gider, biri de kalır kıymet bilirse yeter.

bunun bi tık ötesi de kişinin kendisinin pek sevilecek biri olmadığını kabullenmesidir.

karsidaki azicik bile ilgi duymuyorsa sevilmiyosundur, cok da kasmaya gerek yok

bazi durumlarda ruh hastasi birinin yara bandı oldugunu kabul etmektir. sarji bitince sana ulasir, birlikte olmak icin zarflar. sarji dolunca bir gr kiymetin kalmaz. vereceksin ayari gececeksin, o insanlar mutlu olamaz ve mutlu edemez.

yıllarca boğuştum. içimde hep bir ses vardı hayır seviyor sadece sevgisini gösteremiyor. sonra kendime diyordum ki sevgi nasıl bir şey ki gösterilmesi bu kadar zor. bir insan sevince nasıl gösteremez. bir de seveceği insan kendi canından kanından, dünyaya getirdiği insan olunca nasıl gösteremez sevgisini. hep neden diyordum. sorguluyordum. tabiki bir cevabı yoktu. sonra doktor bir gün dedi ki neden deme. neden kelimesini zihninden sil. bu böyleydi yıllarca evet peki ben bundan sonra napabilirim de, dedi. o günden sonra kabullenmesemde eskisi kadar sorgulamaz oldum. bir süre sonra sorgulamayı tamamen bıraktım ve kabullendim.
er geç kabul ediyorsunuz ne kadar kaçsanız da. dilerim bu duyguyla sinanmaz kimse.

zor bir dava başlı başına bir var olmadan yok olmayı kabullenme gibi.

kendine yeniden başlama ihtiyacının belirtecidir.

eğik başını bir kaldırırsın, yere sağlamca basarsın, bacaklarında o yürüyüp gitme gücünü duyarsın, kendine giden yola koyulursun. orada artık başın öne düşmemelidir.

sevmiyor mu, sevmeyecek mi, kaçıyor mu, belki de hiç aklına bile gelmedi sevmek... kaldı geriye cevapsız sorular...

bu biraz kırıcı.
en yakın arkadaşının en yakını değilsindir mesela.
hiçbir zaman ilk tercih edilen de değilsin.
annenin en sevdiği çocuğu da değilsin.

sevilmiyorsun ama insan olduğun için buna muhtaçsın, ne kadar acımasız...
bunu okuyan sevgili yazar, ben seni sevmiyorum iyi ki varsın.

boşverin elbet biri çıkar.

çok kafana takma geçer ya dediğim durum.
su iç yazılım öğren kitap oku bilgilen gül koş spor yap şınav çek su iç*

gerçek bir sevenim var fakat benim sevdiğimin sevgisinin tam anlamıyla bir fake olduğunu anladım. kabul ettim. mutluyum.

o meshur argumani akla getirdi.

"sen elmayi seviyorsun diye elma da seni sevmek zorunda degil."

o zaman elmayi sevmeyeceksin genc armuta yoneleceksin. uzume, çileğe yoneleceksin.

keski ve çekiç ikilisini bilirseniz yarattığı etki şu şekildedir ; ayakta duruyorsunuz, kabullenmek süreci o keski kafatasının tepe noktasına dayalı, ilk hamle cekicten geliyor ve süreç başlıyor darbe üzerine darbe paramparça bir kafatası keskinin geçtiği yerler yeni yollar açıyor ve her yol bir kabullenme. sinir sisteminin narkozsuz darbeyle yok olması. temelden patlatilmis bir binanın önce dumanlar çıkarması ve o giz perdesi içinde yok olması da güzel bir örnek olabilir.

belki de en zor şey ...

mecbursun. olayların kronolojik sıralamasına göre, esasında hiç sevilmediğini farketmek daha da acıdır. cebinde yedeği olan insan işi diyorum ben buna. hep daha iyisi, daha güzeli, daha harikası. denk geldiğine inanıldığı anda bir bakmışsınız ki ex olmuşsunuz ve zaten hiç sevilmemişsiniz.

kimse sizi kendiniz kadar sevmeyecek. aile fertleriniz ve cocuklarınız bile. can denilen olgu tatlıdır. uğruna milyonlar katledilmiştir. ölmemek için yapmam dediğiniz her şeyi yaparsınız. kendinizi sevdikten sonra başkasının sevgisine ihtiyacınız kalmaz. tatlı bir zehirdir diyelim geçelim. (bu entry bi tık kendine güven latte gibi oldu ama gerçeklerden bahsetmek istedim)

kekremsi bir tat bırakır ağızda. konuşası gelmez insanın. bir yumruk hissi bırakır karında, hareket edemezsin uzun süre. zihnin dönüp dolaşıp eski görüntüleri getirir gözünün önüne, bir huysuzluk çöker hüznün sonucu olarak üstüne.
kabullenmek, işin atlatılmaya başlandığının ve gerçeklerle yüzleşildiğini gösteren başlangıcıdır. kabullenmemek size yıllarınızı kaybettirebilir, olmayacak düşler peşinde hem gururunuzu hem de zamanınızı kaybedebilirsiniz. sevdiğim insana hiç olmadığım kadar yakın olup sevilmediğimi anladım, sessiz sedasız ve beklentisiz çekiliyorum. aptal değilim, çok bencil olduğu için arada bir kendisini hatırlatıp beni üzeceğini biliyorum, ama ben de eski ben değilim ki. kavga edecek kadar beklentim, onu takip edecek kadar umudum ve görmek isteyecek kadar sevgim kalmadı. büyük bir hüzün kaldı geriye. onu da kabulleniyorum yavaş yavaş.

kabullenince nefret başlar, beni neden sevmedin evresi.

nefret etmemek için kabullenmek istemeyiz.

bir insan bir insanı neden sevmez, ne büyük bir soru.