sofraya gidip gelen gariban reçel

bim reçelidir.

çilek olsa tek gelişte biterdi.

buzdolabında senelerce öylece durur. atsan atamazsın, satsan satamazsın.

gariban mı? orta kesim vatandaş bile reçel yiyemiyor. a pardon orta kesim artık yok olmuştu değil mi? ya zenginsin ya gariban…

ilk kekte hamura katıp kurtulun.

ramazandan kalan gül reçelidir.

bu reçelin size ahtı olur. reçellerin reçellik duygularıyla oynamayın.

bakın, her maddenin, her şeyin bir ruhu vardır. etrafınıza böyle bakın.

şimdi bir vişne reçelini ele alalım. her sabah sofraya konuyor lakin kimse bir bıçak, bir çatal ondan almıyor ve geri dolaba konuyor.

peki allah buna razı mı? vişne reçeli bundan memnun mu?

peki sorarım, geceleyin yatağınıza girerken, vicdan azabı duymuyor musunuz?

o da isterdi bir peynir üstüne konulsun, bir kaymak üstüne konulsun.

insanların düşüncesiz ve nezaket sahibi olmadıklarını zaten küçük yaşta anlamış idim...

yeterince düşünülünce ne kadar hüzünlü bir durum olduğu anlaşılabilir. hala dimdik sofraya gelmesi ve o tatlı tadını koruması da yüksek gönüllülüğündendir. bütün garibanların olduğu bu sevimli şekerli reçelin de arkasından makul miktarda gözyaşı dökülmelidir.

aylardır yenilmeyip kavanozun yada kasenin içinde evrim geçiren reçeldir.

peynir zeytin kalmadığında muhtaç olunan kutsal kahvaltılık

büyük bi iştahla tabağa konur ama nedense azıcık kaldığı halde bı turlu bitmez getir götür yapılır durur

atmak istesen gönül razı değil, masaya koymasan bu sefer de "ya yiyen olursa" düşüncesi rahat bırakmayacak, masada çeşit olsun en azından diyerek kendini teselli ederken bulur ve çıkarırsın dolaptan. 6'lı masanın 8283. kez toplantı düzenlediği parti binasına gidip geldiği gibi gelip gider sofraya gariban reçel. aynı evde kaynanasıyla yaşayan gelinin söylendiği gibi "yeter artık burama kadar geldi" der reçelin konulduğu saklama kabı. kahvaltı sofrasında yenecek hiçbir şey olmasa yine dönüpte kimse bakmaz suratına. ekmek kızartsan da canın tatlı çekse de labne alınsa da yine çekici gelmez gözüne. libidosu arşa çıkmış liseli ergenin ilk sevgilisine yaklaştığı gibi " bu sefer yiyeceğim ulan seni!" dersin ama nutella kavanozu daha çekici gelir gözüne. eee reçel de durur mu yapıştırır lafı " ulan bu da mı gol değil be, bu da mı !!!!"

zamanla kenarlardan küflenmeye, porsumaya, kurumaya başlar yenilmeyen reçel tanesi. bu sefer de çöpe dökmek zulüm gelir. her yerin yapış yapış olur. kavanozundaysa eğer suda bekletirsin falan. bazıları o kadar uzun süredir saklama kabındadır ki kokusunu bırakır ardından. aynı saklama kabı bir sonraki reçel alıp/ koyma evresine kadar sırasını bekler. bu döngü böyledir. reçel yeme alışkanlığı yoktur ama reçel almaktan da eksik kalmaz bizim insanoğlu.

yok sayıldın, görmezden gelindin, ötekileştirildin, yenilme umuduyla kaç kere konuldun sofraya. olmadı, olduramadın bol katkı maddeli tamek reçel...

filmlere konu olan incir reçelini yersiniz ama hepiniz. ama sıra hala kızının malatya'nın filanca köyünden yapıp yolladığı konserveli gariban kurtlu kayısı reçeline gelince hiçbiriniz yemezsiniz. çok kötüsünüz çoook.

yarın herkes kahvaltı da sadece reçel yiyecek. tek tek anın fotoğrafı başlığında göreceğim o reçelleri. her uzvunuzu gördük sıra reçellerinizde.

incir ya da kayısı reçeli falandır. çilek reçelinin garibanlığını kabul edemem hayır.

şu sıralar kendimi tam olarak böyle tanımlıyorum

saklama kabı gider gelir masaya
kıyamazsın atmaya biri yer illa dersin
ekmek kırıntısı vardır içinde muhakkak
en son dayanamayıp kabı suyla ıslatıp makineye atarsın annen bir daha reçel koymaz yiyen yok diye sonra bir gün reçel koyarsın ve bam yine aynı döngü

o reçel günlerdir aynı kapta sofraya konulduğu için gidip geliyor.bitmediyse kabını değiştiririm.çatal yerine ekmeği direkt olmak suretiyle o reçelliğe banan (isimlerini tek tek söyletmeyin bana) insanlar sorumlu reçelin dışlanmasından.
çorba kasesi gibi kasede reçel olur mu yahu? porsiyonu da küçük tutmak lazım.
reçel kırmızı çizgim, peynir*reçel kıpkırmızı çizgim.

bu konuda ispatlanmamış bir tezim var:
eğer o yenmeyen reçel bir kişi tarafından iştahla yenirse dikkat ediniz akabinde bir kaç kişi daha yemeye başlar. bu şekilde döngüyü kırabilirsiniz.

boynu bükük gül reçeli bu nerede görsem tanırım

reçel sevmem ama bir dönem oluyor ki sofrada yalnızca reçel yer kalkarım.recelin bile garibanligi bitiyor bir yerde.