sosyal medya hesabını kapatmak

mis gibi olay. telefonda vakit öldürmeyip günün uzadığını fark ediyorsun.

yapan insanı rahatlatacak, internete ödediği paranın karşılığında alınacak verimi de artıracaktır.

deneme netlerimin düşmesiyle karar verdiğim şeydir. netlerim hâlâ eski hâline gelmedi, bekliyorum valla.

ara ara telefondan bütün uygulamaları kaldırarak kafa dinleme yaptığımdan tam manasıyla gerçekleştiremediğim eylem.

kafanın rahat olması demektir. vakit kazandırır.

yaptım, çok mutluyum. tavsiye eder, salık veririm.
sözlük kullanımını da azaltırsam tamam olacak.

hiç açmadığım için kapatma gereksinimi de duymuyorum. bir z kuşağı genci olarak bunu başarabiliyorum ve kendimi tebrik ediyorum.

sosyal medyanın içinde doğan biz z kuşağı için zannımca ilerde çok büyük sonuçlar doğuracak sorundur. küçüklükten belli herkesin elindeki bu medya insanları bir kalıba sokmaya çalışıyor. kafa sözlükte olmamın sebeplerinden biridir ayrıca. artık fotoğraf görmek değil yazı ve fikir okumak istiyorum.

2 yıldır instagram 1,5 yıldır twitterım yok bir şey kaybettiğim olmadığı gibi kazandığım çok bir şey de yok

kendimle başbaşa kalabiliyorum. bu bana daha iyi geliyor.

bir anlık gaza gelip artık elimdeki zamanı verimli kullanacağım hareketiyle yapılan boş uğraştır. maksimum iki haftaya yenisi veya dondurulmuş hesap açılır ve bir instagramboy olmaya devam edilir.

sosyal medya hesabı açmak ve açmamak kadar, hangi mecrada paylaşım yapacağı kişinin zevkine kalmış. yasal bir zorlaması yok, tamamen keyfe keder bir durum söz konusu. hesap açıp, sonra kapatan veya askıya alan sayısız insan var.

hepsinde aynı istikrarı sağlayamayanların bir ya da bir kaç tanesinde yapması gereken. her insanın kendini ifade ettiği bir dil, sanal bir alan var. bazısı aşırı görsel takılıyor, bazısı aforizmalarla yürüyor gidiyor. kimi siyasi kimi bireysel. bazısı anonim trollükler peşinde bazısı takipçilerini evinde ağırlıyor. bazısı da clubhouse’tan çıkmıyor. bazısı da gerçekten dünyadan bir süreliğine kopmak, hepsinden ve her şeyden uzaklaşmak istiyor.

ınstagram beni çok geriyo, sürekli bi şeyler izlemem gerekiyo, birilerini begenmem gerekiyo gibi hissediyorum. beğenmeyince "neden beğenmedin?" diye soran bi kaç kişi oldu. o yüzden hesabımı kapattım, "kullanamıyodum, çok zamanımı aliyodu" diyorum soranlara ki yalan değildi. ama twitter öyle değil, twitter hem arkadaşım hem de düşmanım gibi . her şeyi oradan öğreniyorum, elimin altında sürekli kendini güncelleyen bi gazete gibi hissediyorum

ınstagram beni çok geriyordu, sürekli aynı tipli insanlar, harika hayatlar, sosyalliğin dibini yaşayan gençler, hayatının harika olduğunu ispatlamaya çalışanlar... kapatalı 8-9 ay oldu 1 aylığına kapatmıştım açmadım, açmayı düşünmüyorum. twitter kullanıyorum onu da sürekli kapatıp açıyorum

kimini özgürleştirir.

yıllardır en aktik kullandığım mecra instagram. aktiften kasıt da hikaye özelliği geldikten sonra hikaye falan atardım. selfie hiç sevemedim*, çekmem, paylaşmam*. sonrasında okula başladım*, arkadaşlarla kaynaştık falan o ara kapattım instagramı. yaklaşık 9 ay falan kapalı kaldı. arkadaşların ısrarı üzerine açtım ama telefona uygulamasını falan yüklemedim, tarayıcı kısıtlı özellikleriyle işimi görüyordu. sonra yine kapattım, yanlış hatırlamıyorsam mart - nisan 2020 gibi tekrar açtım. herkes gibi zor bir dönemden geçiyordum ve kendimi oldukça yalnız hissetiğim bir dönemdi. o zamandan beri de pek bir bağım kalmadı aslında.

şu an ise kapatmanın eşiğindeyim, günlerce girmediğim oluyor ama arada arkadaşlar yaşıyor mu, hayattalar mı diye bakınıyorum biraz.

sık kullandığım dönemlerde bakın, bende buradayım. yaşıyorum. demek için kullanıyordum. bir zamanlar bende hayatınızdaydım, beni hatırlıyor musunuz? dememin bir yoluydu.

şimdi ise yaşadığımı sadece bilmesi gereken insanlar biliyor, ne yaptığımı bilmesi gereken insanlar biliyor. hatta bu sene okulumu kazandığımda* her yerde kazandım demek istiyordum. bakın, bende kazandım. bazılarınıza -çok afedersiniz- kapak olsun. diyebilmek için*. sonra farkettim ki, bilseler ne olurdu ki? kime neydi? bilmesi gerekenlerin bilmesi daha iyi değil miydi? böyle düşünerekten hiçbir paylaşım yapma gereği duymadım. bu haberi çekirdek çevremle kutladım.

ve şimdi, tüm bunları yazdıktan sonra sosyal medya hesabımı tekrar kapatmaya gidiyorum.

iyi akşamlar, iyi geceler ve iyi günler.

her an yapabileceğim ara ara aklıma düşen eylemdir. bak yine mantıklı geldi. kapatsam mı acaba.

2020 sonlarından beri yaptığım durumdur.
çünkü,
-çok saçma
- bana ne yani milletin ne yaptığından.
- sürekli olarak olumsuz haber akışı oluyor kısa sürede fark edilmese de uzun süre boyunca maruz kalınca büyük psikolojik sorunlara yol açıyor.
-yoğun bir dopamin yüklenmesi oluyor e bu da insan doğasına aykırı.
- son olarak herkes çok mutlu, çok zengin, çok sağlıklı gibi göstermeye çalışıyor kendisini fakat olay hiç öyle değil insanların bakıp ne kadar da düzgün hayatı var dediği insanlar her insan gibi kimi zaman berbat hissediyor.

yani sosyal medya demek benim için şişirilmiş yalan hayatların topluluğudur.

yapamadığım eylem.

instagramımı 50 kişiye düşürdüm ve upuzun süredir böyle. kapatmayı düşünmediğim için böyle bir yola başvurdum.