sözlük yazarlarının fark ettiği şeyler

yaş aldıkça oyun daha da zorlaşıyor.

hayat da ki her şey koca bir yalandan ibaret.

insanların, özellikle de bazı insanların; ne kadar omurgasız olduğunu farkettim şu son dönemlerde.

möö. e möoö. valla hiç kusura bakmayın. ben, bunu fark ettim.

ulan inek * çanı düşürmüsün. kkkkkkkgnngmdmdm

t: yazarların, aynilik girdabından fark ettiği, şey'ler.

kendi mutsuzluğunu kendi yaratıyor insanlar. birini mutlu etmeye çalışmak, sadece o mutlu olsun diye çabalamak, vakit ayırıp sevdiği şeyleri yapmak sonucunda sizin için çabalamadığını fark ettiğiniz biri yaratıyor. çok seneler önce öğrenmiştim bunu. siz ondan erken uyanıp onun seveceği yiyecekler hazırlamak istersiniz mesela. bir heyecanla uyanmasını beklersiniz. hem onun uykusunu bölmüş olursunuz hem de istediğiniz tepki gelmez. mutlu olmak istiyorsanız ilgiyi üstünde yoğunlaştırmamak gerekiyor. kendinizi mutlu edin. aşırı fedakar olmayın. elbette birbirinizi mutlu edin ama böyle kendi uykunuzdan feda ederek değil. çabalayan taraf karşınızdaki kişi olmadıkça onun yapmadığı her şey batmaya başlıyor. birini mutlu etmeye çalıştıkça aynı ilgiyi karşıdan göremezseniz şayet devasa bir mutsuzluğunuz oluyor.

(bkz: enflasyon)

işinizi iyi yapmak için uğraşmanız kimsenin zerre umrunda değil, yaptığınız her şey kendi deneyiminiz.

kimseden yardım istememek için o kadar çok şeye kulak kesiliyorum ki, zira hiçbirinize güven olmaz. sorarlarsa bilmiyorum, başıma kalırsa hallederiz. zira sıkıldım artık bir işi yapabildiğini göstermemeye çalış yoksa üstüne kalır mottosundan.

gölge etmesinler yeter.

herşeye burnunu sokarsan, g** gibi açıkta kalırsın.

karşılıksız özveri ve saygımdan dolayı enayi olduğumu farkettim. ama çok değil birazcık minnacık.
çünkü herkes kendine yakışanı yapıyor. birilerinin kalitesizliği yüzünden bunca doğrumu kenara atamam.

ben asık suratlı değilmişim. benim suratımın asılma sebebi olaylar, durumlar, kişilermiş. gayet güleryüzlü biriyim. hatta öyle ki sadece çevremdeki insanlar hata yapınca yüzüm asılıyor. bu da çok nadir gerçekleşiyor. o yüzden asılan suratım daha net belli oluyor o yüzden de daha çabuk gönlüm alınıyor. güldüğünüz kişilerle güldüğünüz güzellikler yaşayın.

konu artık bizden çıkmış, ve ben rakı bardağında bira içmeye başlamışım. öyle saydığımdan özen gösterdiğimdem değil. misafir olduğum evde sirkülasyonu daha az olduğu için. ya da ne bileyim bir yerden mi özendim? yine de özenmeye değer bir zevkmiş bunun altını çizebilirim.
neyse, ne diyorduk?
- gelip geçene, harcanıp harcanana...
konu artık bizden çıkmış. geriye yutan eleman gibi bir ben kalmışım koca koskoaca sıfır ben. üzerine her beden kıyafeti geçirebildiğin bir ben. bir olmasına sıfır yaşayan ben.
öyle şaşalı, öyle süslü yalnızlıkların kıyı köşe sosyalleştiği ben'e kalan, süslü şaşalı yalnız ben.
birden ona kadar saymaktansa, üç iki beş dört bir beş on diye sayan ben. elimin altındaki çıvataların, boyuma denk gelen kabloların, yerli yersiz sorgu suallerin, idare etmelerin ve met etmelerin gerisinde ben. öylece seyirci ben.
usul usul işlediğimiz onca şeyin ötesine nasılda planlı plansız bir şekilde ortaya çıkan varlığımla nasılda böylesine barışık, nasılda ölesiye anlayışlı olduğunu anlamış değilim anladığım kadarıyla. hayatın en zarif yanından tutup onlarca yükün altında sınamakta sanırsam bana yakışırdı. yakışırdı da nasıl bu yakıştırmayı yapmaya cüret gösteririm ona da şaşarım.
- gelip yer edinene, yerini boş bıraktığını düşünene...
geriye dönüp başımı koyduğum yastıklı yastıksız onlarca uyku dalışlarında ne çok sahne değişiyor, ne çok kimlik değişiyor ve ne çok seyir haliyle izliyorum.
kontrolü bizde olsaydı yaşamın, bu kadar bilinçsiz hareket etmezdik, ki oysa ki tüm kontrollerde elimdeydi. geçmiş zamanın farkındalığıydı zaten tüm birikimler.
bol köpürt, kiminin akşamı olmasına rağmen bu yorgunluk bu saatte sana gece. kendimin yaveriyim ve de ne çok eğlenir üzülür geçerim. geçerim. geç erim. ulan ne de güzel kelimeymiş kafam milyon olunca takılacağım cinsten bir kelimeymiş zihnimin kıyı köşesine not edeyim.
bir şey fark ettimde, kendime o şey hakkında bahsetmeksizin bir şeyler anlatmak istedim.

insanlık b*ka doğru gidiyor gelişim melişim yok efenim

ne ormanda çakal
ne de cehennemde şeytan kalmış .

hepsi aramızda ...

ellerimi çektiğim an çoğu şey bitti demek ki sadece benim ittirmemle ilerliyormuş.

herkesin derdi kendi götüne büyük geldiği gerçeği

deprem yüzünden sinirden dişlerimi sıktığım için azı dişimi kırmışım.
yeni fark ettim.

bir ara izin alıp dişçiye gitmeliyim, ben de diyorum benim 20'lik dişlerde bir problem var herhalde diye.

hayat bana hızlandırılmış eğitimler vermektedir. sanırım cesedim yeterince kaz ayağı oluşmamış bir yüzü de ihtiva edecek.

“bu devirde babana bile güvenmeyeceksin” sözünün gerçekliği

bu yaşa kadar fark etmediysem, etmeme gerek yok zaten.
geçmiş bor'un pazarı, eşekle de niğde'ye varılamaz...

olmayacak bir hayale kapılıp gidiyormuşum. neyse geç olmadan gerçek dünyaya döndüm.