şu an hissettiğiniz burukluğun sebebi

tam olarak şuan ise; balkonumda sigarayı diken üstünde içiyorum. çünkü komşum rahatsız oluyormuş.

hangi birini anlatalım?

pandemi, ülkenin her anlamda titanic misali batması...kendi adıma da hayatımdaki şeylerin zincirleme kötü gitmesi.

bazen burdan paylaştığım turuncu kedim iki gündür yok. yakınlarda bir kediye araba çarpmış ve şoför onu çöp gibi çöpe atmış!!!
bebeğim hiçbir yerde yok. daha doğumgününü yeni kutlamıştık. masumdu. ve şu an nerde olduĝundan en ufak bir fikrim yok. acımasız şoförlerden nefret ediyorum!.

geçmişteki benliklerimin çoktan öldüğünü ve benim onları gömmeyi akıl edemediğimi çakozlayıp inceden bi bırkıldım. şu şarkıları dinlerken heyecanlanan eski bir ben vardı ölmüş gitmiş haberim yok. şimdiki ben hiç tat alamıyorum bu şarkılardan. ve tabi diğer şeyler bir çok atmosfer ölüp gitmiş, hiç bir şeyin tadı kalmamış. aynı şeyle karşılaşmayı umuyorsun ama sen eskisi gibi değilsinki başka bir şeye dönüşmüş her şey.

tamam yenisi nerde yenisininde bir tadı tuzu olmak zorunda yeni bir kitabı eski kafayla okumaya çalışmak yada eski bir kitabı yeni bir kafayla okumaya çalışmak gibi bir şey daha daha ileri yaşlarda bu işin dozu artacak mı acaba? yoksa solan yaprakların tekrar yeşermesi mümkün müydü?

pandemiden dolayı hayallerin ertelenmesi...

uyumam gerekiyor.sabaha yığınla iş beni bekliyor. uyuyamıyorum.*

sabah iş var..

yalnızlığın yüzüme vurduğu karanlık ve sessizlik.

tüm hayallerimin yarım kalması

erken yaşta uzun ilişki yapıp, en güzel yıllarımın monotonlaşması. bundan daha çok hayıflandığım bir şey yok.

bugün denk geldiğim kazalar. çoğul evet. ölümün bir saniyelikte olsa yakınından geçmek, içimi burkuyor.

eve dönerken bir tane çocuk, sen de 9 ben diyim 11 yaşlarında elinde sigara salak salak dans ediyor. kendini havalı sanıyor. sinir oldum ottan dünya düzenine.

keşke sadece şu an hissetsem. bugüne kadar hep alttan aldım insanları hep hoşgörülü oldum. bunu çok kullandılar.

boşa geçmiş bir ömür, yaşanmış bir çok travma, acı. bitmeyen yalnızlık ve olmayan bir gelecek.
kısacası kaybedecek bir şeyin kalmaması.

sabahın 9'u annem içerde halk tv izliyo kalktım kahvaltı yapıcam bi aşık mahzuni çalıyo bi bozkırın tezenesi perişan oldum şimdi odama geldim yozgat sürmelisi açtım büyük ihtimal bu son entryim sancaktepe yenidoğan mezarlığına defnoluyorum öğle namazına müteakip.

dışarda muhteşem bir hava var ama biz içerdeyiz. mapus gibi.

değer verdiğim insanlardan değer görememek.

koronadan dolayı hayatım durdu, ama yaşım ilerliyor bir daha 22 olamayacağım ve daha söyleyecek çok sözüm, gezilecek çok yer var ama ben öylece oturuyorum.

kimsenin hatırlamaması.*

bir şeylerin oluyormuş gibi olup olmamasından,
heyecanla girdiğim yolların sonunun hiçbir yere çıkmamasından,
iyi bir insan olmanın vicdanını rahatlatmaktan başka bir şeye yaramamasından çok yoruldum.