şu an hissettiğiniz burukluğun sebebi

hevesle macbook air aldım, ucuz olsun diye pt’den aldım. yine hevesle kutusundan falan çıkardan yavaş yavaş, ekranı kaldırdım görüntü gelmedi. şarja taktım görüntü gelmedi. biraz bekledim yine yok. yok. geri gönderdim şimdi bir sıkıntı çıkmasa bari diye bekliyorum öyle.

karar verdiğim şeyleri hayata geçiremiyor olmak...

zamanımın boşa geçmesi ve bunu bildiğim halde hâlâ bir şey yapmamam

çabaladığım hiçbir konuda yol alamıyormuşum hissi.

mülteci olarak ülkeme gelen insanlara hizmet etmek zorunda kalıyor oluşum. mülteci olarak ülkeme gelen insanlara hizmet ederken ellerindeki telefonlara bile asla para yettiremeyeceğimi görmüş oluşum. mülteci olarak ülkeme gelen insanlara hizmet ederken bel ağrısından ve ağır taşımaktan bitap düştüğümde mülteci olarak ülkeme gelen insanların acıma bakışlarına şahit oluşum. mülteci olarak ülkeme gelen insanlardan çok fazla alt tabaka oluşum.

çok sevdiğim değer verdiğim birinin sadece işini gördüğüm sürece bana iyi davranıp istediği zaman kullanabilmek için yakınında tuttuğunu öğrendim.

bunu da yazıp uyumaya gidiyorum. en azından deneyeceğim. yirmi senedir çalışıyorum.mümkün olduğunca ne ailemden ne de yakınlarımdan para istemedim.aksine tam bir enayi olduğum için verdikçe verdim.sevgi verdim, para verdim, aşk verdim. aklınıza gelebilecek her şeyi verdim.
şikayet etmiyorum şikayet etmek tam bir gerzeklik olur. hepsi benim seçimlerim.
ama işte günün sonunda durup arkana baktığında verdiğin kadar almamış olmak ve bunların hepsinin sebebi olarak kendini görmek biraz üzüyor insanı.
sağlık olsun. enayiliğe tam gaz devam.
*

ne yaparsam yapayım, ne kadar çabalarsam çabalayayım hayallerimdeki hayatı yaşayamayacağımı bilmek. niye biliyor musunuz? çünkü coğrafya kaderdir...

bir burukluk hissetmiyorum, çok yedim karnım buruk biraz orası ayrı.

adamlar - derine indik dinlerken bu şarkının anısını hatırladım. aslında şöyle o anı hatırladım ve sonra bilinçli olarak bu şarkıyı açıp o anı daha çok anımsadım. aslında güzel mutlu bir anımız da değildi ama yanyanaydık.

maddi özgürlüğüm dolayısıyla bir özgürlüğüm yok. birey olmanın gerekliliklerini karşılayamıyorum. "ekonomik krizler gelir geçer, düzeliriz, düzeltiriz yeah" diyenlere tek cevabım var:

(bkz: "gençliğimi çaldınız!")

eşeklik.

evde yaprak sarma var. dışarıda ise bir ordu kız ile harika bir akşam. işte bu beni burum burum buruyor. gelene kadar bıraksalar bari.

eskiden çok hoşuma giden sessizlik şu an içimi epey burkuyor, meğerse o kadar da sevmiyormuşum. evin içinde kuş cıvıltısı gibi bir ses eksik, o sese alışmışım, daha doğrusu bana iyi gelmiş, şimdi sanki odadan içeriye dalıp en son kaldığı yerden bir şeyler anlatmaya devam edecekmiş gibi. hava kararıyor, kalkıp ışığı açacak enerjiden bile yoksunum. izmir körfezine karşı sessiz bir gece olacak gibi görünüyor.

çok değiştim, kendim haricinde hiç kimseden beklediğim bir şey kalmadı. büyümek midir bu, bilmiyorum. ama kendimdeki hataları bulma, kendimi geliştirme takıntımın sonunda hayal kurma yetim gitti gibi. olumlu şeylerin hayalini kuramıyorum bile.

şehrin ışıklarını seyrediyorum ve balkondayım. mezuniyet törenini yaptığımız gökdelen göz kırpıyor. bugün, o kat kapalı sanırım. normalde havai fişek gösterisi olurdu bu saatlerde. ee her zaman mezuniyet töreni ya da evlilik teklifi olmuyor kovboy. alışacaksın...

kırılma noktalarından birindeyim. kırılacak mıyım yoksa sadece bükülecek miyim bilmiyorum. ama sanırım bu raddeye gelene kadar o kadar büküldüm ki, kırılmaktan başka çare de yok gibi... bu esnada tabii ki etraftaki her şey de kırılıp dökülecek benimle birlikte, bazılarını da çok seviyorum aksi gibi... o sevdiğim şeyler de burukluğumun sebebi.

annemin de babamın da beni hiç sevmemesi.
o kadar kötü şeyler söylüyorlar ki bana.
hiç kimsenin beni sevmemesi.
hiç kimsenin umrunda olmamam.
herkesin kötü gününde yanında olup yanımda bir kişiyi bile bulamamam.
yaşadığım hayatın zerresinden keyif almıyorum.
istediğim şehirde değilim, istediğim meslek için uğraşmıyorum.
bir tek gitarım var, kitaplarım. çok tatlı bir kediyle birlikte yaşıyorum. o olmasa çoktan gitmiştim bu dünyadan. günün birinde eğer o da beni terk ederse geriye yapılacak tek bir şey kalıyor. en acısız ölüm hangisi bilmiyorum. ama fark etmez bunu yapacağım. kendime söz verdim...
bu da burada dursun. bu da benden hayatıma giren sonra çıkan ve umarsızca beni bir kenara atan insanların benden sonra vicdan azabı çekme şeysi olsun. kendinizi suçlayın. hiçbirinizi sevmiyorum.
.
.
.
kendimi de hiç sevmiyorum. canım cehenneme. keşke ölsem.

evde olmamak.
bakın aslında ömrümün en büyük kısmını geçirdiğim yerdeyim. anne ve babalayım, eskiden hiçbir yer burası kadar ev gibi hissettirmezdi.
ama şimdi hayır, evde değilim.
benim evim, sürekli dizlerine oturup birşeyler anlattığım o insan olmuş çünkü. o yokken, en çok evim olan yer bile buruk hissettiriyormuş bana.
aşk böyle bir şey galiba...

ne kadar iyi olursam olayim asla kiymetimin bilinmemesi ve degerli olamamak. deger gormek icin deger vermek yerine insanlara sanirim bok gibi davranmak gerekiyor. ama yoklugunu hissettirince kiymete binmiyosun cunku o zaman suclu oluyosun onlara sana davrandiklari gibi davrandigin icin. garip isler