şu an hissettiğiniz burukluğun sebebi

anlıyorum gece çöker, bişiler olur da z kuşağı artık uykuya dalmak için yataklara çekilsin abi. biraz da yatakta dert yaysın etrafa. adamlar çökertti siteyi her yerde müslüm çalıyor arka fonda.

bu ne lan. dram dram dram. nasıl bünyeler bunlar ya.

ne mutsuz bezgin tiplermişsiniz ne çenesi kum dolasıca insanlarmışsınız abicim. enerji bırakmıyorlar adamda. banane len sizin çağ depresyonunuzdan ibibikler. yatakta zırlayın biraz nolur uffff anksiyetem azdı.

sinirlenince de k.rı kız peşine düşüyom, konu hep seks. ben de insanım ama. anlayış biraz.

beni sevdiğini sandığım kişilerin aklına bile gelmiyormuşum

birbirleri ile alakası olmayan iki kişinin aynı günde bir tür inzivaya çekilmesi. evren yalnız kalıp kafayı yemem için düzenini kurmuş sağ olsun.

sabah 4.30 uyanmış olmak. gece mi demeliydim yoksa?

erken uyanmakk

bir incecik elvedanın çiğ kokulu rüzgarı bu hissin müsebbibi.
ama 'burukluk' yanıltıcı bir isimlendirme olabilir sevgili sözlük.

zira bu sabah, sevgilimi adnan menderes'ten memleketine yolcu ettim. belki kısa bir ayrılık sayılabilir bu bir kaç haftalık süre, lakin bende tahrib gücü yüksek bir bomba gibi oturdu sanki göğsüme.
o kadar çok ağladım ki havaalanında, bir sıra sevgilim yansın biletler gitmeyeceğim seviyesine geldi, dedim durma git yoksa gidemeyeceksin. ama gerçekten içimdeki burukluk her yerimi sardı sanki o kaybolurken.
aşk çok garip bir şey dedikleri bu olsa gerek sanırım.

ekstra garip olanı hayat; birden fazla kere uzak ilişki yaşamış, aynı şehirde olsa bile hayatındaki erkeklerle haftada iki kereden fazla görüşmeyen, sürekli ay öyle beni sıkıntı basar diye diye gezen beni, ben sensiz napacağım diye havaalanında ağlattı ya, gerçekten ben bile inanamıyorum...

diyorum ya aşk işte, hiçbir şeye benzemiyormuş...

bilmiyorum. belki yalnızlık belki de etrafımdakiler böyle hissettiriyor belki de sorun bende böyle hissedecek hiçbir şey yok anlayamıyorum anlatamıyorum. şu an çok yalnız kimse tarafından istenmiyor hiçbir ortamda yerim yokmuş gibi hissediyorum. en kötüsü tüm bu hissettiklerimi kimseyle paylaşamıyorum en çok ihtiyacım olan şey bunları birisine anlatmak ve ağlamak. artık görünmez değersiz olmaktan yoruldum psikolojim bunları kaldırmıyor artık yakın bir zamanda yanlış bir şeyler yapmaktan çok korkuyorum.

ne kadar caba gosterirsem ne kadar ilerlemeye calisirsam yeterli olmuyo ve ben elimdekilerle kaliyorum oyle sadece

evde çikolata kalmamış. bunun burukluğunu herkes bilemez.

uzun zamandır yeni romanıma tek bir satır dahi yazamamış olmak...

sol frame'in eskisi kadar yazdırmaya teşvik etmemesi.

siz hiç yalnızlığa hasret kaldinz mi ? yalnızlığı bile özgürce yaşamak istediniz mi? tam bu kısıtlamanın verdiği buruklukla kivraniyorum
özgürlük bir lüks olmamaliydi!!

işimin bittiğini düşündüğüm lanet bir bölümdeki işimin bitmemiş olması. o bölümle bu iç sıkılmasının bir bağlantısı olduğuna inanıyorum.

o’nunla yan yana olamamak.

herkesin sorun çözme yöntemi farklı ve ortağın olan kişi sorunları senden farklı bir yöntemle çözmek istiyor, senin yöntemini beğenmiyor ve hoşnutsuzluğunu seninle konuşmadan kendi başına bir şeyler yaparak gidermeye çalışıyorsa burukluk yaşıyorsun. kızma desen değil, üzüntü desen değil. rahatsız olduğunuz şeyleri lütfen uygun bir dille söyleyin.

erkek kardeşlerimin tişört hırsızıyım. geçen gün üstünde görüp beğendiğim tişörtüne yüzsüzce el koyacağımı söyledim. bugün dolabı açtığımda tişört önümdeydi, gitmeden koymuş.

yarın annemin doğumgünü, 35 yaşında olduğunu bildiğim günlerden 54'e geldi...
onun ölümsüz olması için dünyayı yakardım. ama çözüm yok. annemin her doğumgününde ben üzülürüm zaten. (bkz: swh)

içimde olup biten her şey anlatılmaz yaşanır.
yaşıyorum...
sinir, nefret, bazen gramla bazen de ölçüsüz sevgi,hüzün, isyan...
ahh ahhh..!

akciğer kanserinden bugün amcamı toprağa verdik.45 senelik ömür iki dakikaya sığdı. cebimde çakısı,elim oğlunun -küçük kuzenin- omzunda dağıldık evlere.

boş ver be bazı şeylerde bize kalsın her şeyi de başlığa yazmayalım ...