telefonsuz dışarıya çıkmak

insana kendini maskesiz dışarı çıkmış gibi hissettiren durum. fakat büyük bir özgürlüktür.

özgür olma hali

hoş geldin kalp krizi

külotsuz çıkmaktan bi tık daha rahatsız edici.

son aylarda edindiğim alışkanlık. eve dönünce her şeyi yıkamak, temizlemek bezdirdi. bir de telefonu temizlemekle uğraşmaktansa evde bırakırım daha iyi.

asla yapamayacağım eylemdir.
çıplak dışarıya çıkarım telefonsuz çıkamam ciddiyim.
işte nasıl bizi köle yaptıklarının göstergesi falan diyormuşum.
alışkanlık yahu işte çıkamam.
ekran sürem günde 6 saat gayet iyi bence.

asla uygulayamayacağım durum. telefonumu evde unuttuğumda yarı yolda farketmişsem döner alırım mutlaka. çalan her telofana bakarım. gelen her mesaja geri dönerim. eğer bir gün telefonumdan arayıp bana ulaşamamışlarsa kesin başıma bir şey gelmiştir. tuvalet hariç oda değiştirirken bile yanıma alırım.

bence riskli. ne zaman geçrekten ihtiyacının olacağını bilemezsin çünkü ya da ben çol garanticiyim.

cüzdanım yok'la eşdeğerdir.

müzik dinlemek için farklı araçlara sahip olduğum sürece yapmaktan vazgeçmeyeceğim özgürlük.

asla güvende hissetmediğim durumdur.

kafa dinlemek için yapılan ama çok sık da yapılmaması gereken bir durumdur çünkü nerede ne olacağı belli olmaz.

ıssız bir adaya demet akalın ile beraber düşmeye benzer. mecburen demet akalınla muhabbet etmek zorunda kalırsın ve sürekli kendine kızarsın, keşke telefonum olsaydı diye. ya da duşta köpüklüyken elektrik kesilmesi gibi birşeydir. kaygı verici.

çantaya telefon yerine “ya birinin başına bi şey gelirse ve bana ulaşamazlarsa?” düşüncesini koyduğum durum.

kendini unut, telefonu unutma modu açık.

ölüm gibi bir şeydir ama kimse ölmez neyseki.

başka bir şehirden eve dönerken telefonumu o şehirde unuttum. evet gerçekten yaptım bunu. kınamayın beni, yeni annelerin başına gelebiliyor böyle şeyler* arabayı ben kullandığım için de eve gelene kadar fark etmedim durumu.

sonra ne mi oldu? bir telaş, bir her şeyin bir anda kafama hücum etmesi, bir karamsarlık ki o gün ve ertesi gün kargoya verilme ihtimali yok telefonun. hadi bugünlük idare ederim de diyemiyorum. pazartesiye kadar müthiş bir yoksunluk sendromu çektim. meğer uyuşturucu gibi bir hal almış telefon benim için. saatler geçmiyor sanki. pazartesi kargoya verilir salı falan tamam bu iş diye kendimi avuturken o günün iş yoğunluğu vs unutulmuş telefon. ben küstüm tabi, bildiğiniz küstüm. o derece bozuk atıyorum. aslında bir rahatlama da hissediyorum yavaş yavaş. daha özgür. daha etrafının farkında.
telefon nihayet ulaştı elime. fakat artık o eski aşk kalmamıştı telefonla aramda.

neredeyse son bir senedir (pandemiyle birlikte) evden çok uzaklaşmayacaksam yaptığım eylem. dezenfekte olduğundan emin olamıyorum. oynatmaya az kaldı.

ev terliği ile okula gitmek üzere dışarı çıktığım zaman bile telefonum cebimdeydi. diyeceklerim bu kadar.

sabahları sadede markete gittiğimde yaptığım olaydır. garip bir his uyandırıyor o kadar alışmışım ki.