unutulmayan fakirlik anıları

öğrenci evindeyiz henüz buzdolabını doldurmamışız, hesap yapıyoruz şunu alsak ne kadar gider hangi marketten şunu alsak en uyguna gelir vb.vb. tabi bunlar konuşulurken karnımız aç bir şeyler kemiriyoruz. o sırada ekmeğe limon sıkıp ağzıma atmıştım. o gün bu gündür ekmeğe limon sıktığım için dalga konusu olmuştum. komikti bir nevi.

artık ucuz diye adlandırılan bim' a101 den bile yüklü miktarda para ödemeden alışveriş yapamadığımız gerçeği, unutulmaz bu günler. fakirliğin zirvesindeyiz.

-paran kadar konuş! dedi;
-tamam, bile diyemedim....

lisede arkadaşlarla tarlabaşı’nda dönerciye giderdik. o zamanlar cebimizde günlük 20-25 lira ya olur ya olmazdı. evdekiler sigara içtiğimizi bilmediği için parayı hem yemeğe hem sigaraya hem yola yetiştirmek zorunda kaldığımızdan en ucuz yerleri tercih ederdik. okul 8 saat tabi en az iki kere yemek yemek zorunda kalıyorsun. gittiğimiz dönercide masada ekmekler dururdu. içinde tavuk arayıp zor bulduğumuz yarım ekmeklerimiz gelene kadar masadaki ekmeklerin üzerine yağ, pul biber döküp yerdik. bazı günlerde bir simit bir de mc donalds ve burgerda 1 liraya satılan pislik dondurmalardan alır hem tuzlu hem tatlı ihtiyacımızı giderirdik. şimdi onların tadı en güzel yemeklerde yok maalesef ki.

istanbula dönmek için balıkesir’den feribota binecektik. otobüsle feribota bineceğimiz yere gelmişiz, otobüsten inmemize saniyeler kala, feribot gözümüzün önünde açılmaya başladı. tabi son paramızı dönüş yoluna yatırmışız. gece, son feribot. evdekilere yalan söylemişim okul gezisi diye tatile gitmişim. o feribotu izlerken başımdan aşağı kaynar sular indi. zaman yavaşladı. evdekilere ne dicem? para yok nasıl dönücem? babamın bana yapacakları konusunda binbir türlü senaryo dönüyor kafamda. sonra otobüsten indik perişan haldeyiz. evi aradım gezi uzadı falan yalanları sıraladım. o gece arkadaşın abisi sabahki feribot için bilet aldı bize, sağolsun. eve nasıl döndük hatırlamıyorum. ertesi sabah feribota giden otobüse binmek için tekrar paraya ihtiyacımız vardı. şimdi miktarı hatırlamıyorum ama paramız eksikti. geceden kalan iki bira vardı yanımızda bir de 1 dolar. bir büfeye girdik tezgaha bir doları ve biraları koyduk durumu anlattık, büfeci abiden allah razı olsun, hepsini nakte çevirdi bize. fakirlikten tereciye tere sattık anlayacağınız..

her günüm unutulmaz geçiyor anlaşılan... anılar kısmına ne zaman geçebilirim tahmini?

ruhen hep fakirim ve hep de fakir kalıcam o sebep de çok gururluyum malesef. bazı şeyler kanıma çok dokunuyor. kocamın mersedesine binerken utanıyorum çünkü kırmızı ışıklarda insanlar tuhaf tuhaf bakıyor. bu fakirin bu arabada ne işi var der gibi geliyor bu bakışlar. çünkü zengin bi hatun gibi giyinmiyorum. zenginlerin giydiği şişme yeleğim bile yok. kocam bi keresinde alayım demişti. öyle tesettür mü olur be deyip reddettim. en kötüsü de arkadaş bulamamak. yaşadığım muhitte herkes kalbur üstü ve bencil. asansörde dünya iyileri ama ciddi bi sosyal bağ kurmaya gelince hepsi kaplumbağa gibi kafasını kabuğuna sokuyor. fakirler de sen zenginsin deyip uzak duruyor. ben zengin filan değilim kocam zenginse bana ne o kültüre adapte olmak zorunda mıyım? kocam zorunda değilsin bilakis böyle olman güzel diyor ama ınsanlar zorundaymışım gibi davranıyor. kalıplarınıza tüküreyim. *

ayakkabım (pembe) yırtılmıştı . daha küçüktüm o kafayla babama yük olmayayım diye dikmek istedim (ayakkabımı da çok seviyordum) . siyah iple diktigimden belli oluyordu. hoca tahtaya çıkardı soru sordu cevabı bildiğim halde arkadaşımın gözü ayakkabıma kaydığı için heyecandan cevap veremedim. 0 almıştım sözlüden ndjdhd.

yıl 2017, o dönem deli gibi aşık olduğum kız arkadaşımla dolaşmak istedim. cebimde 20 liram vardı birer kahve içer eve döneriz diye düşünüyordum.
kafeye oturduk, kız başladı ben açım demeye. yemek yedi, tatlı söyledi onu yedi, kahve içti. bende soğuk terler dökerek sadece su içebildim, o da zorla.
hemen lise arkadaşıma mesaj attım "bana acil para getirebilir misin" diye. arkadaşım "bende de yok kanka" dedi. lavaboya gittim, tanıdık tanımadık herkesi aradım. kimsede para yok.
telefon rehberimdeki en son kişi eski ustam 4 yıldır konuşmuyorduk, he öyle küsme tarzında değil ama iletişim kopukluğundan dolayı. aradım, utana sıkıla borç para istedim. adam direkt geldi kafe önüne, bende kıza çaktırmadan gittim, ustamla konuşuyorum. ustam verdi 150 lira, teşekkür ettim. en kısa zamanda ödeyeceğim dedim. önemli değil ödemeni istemiyorum bana zamanında çok yardımcı olduğun için bu senin hakkın dedi. tekrar teşekkür ettim, tam vedalaşıyorduk kız geldi, ustamla tanıştı, ustam kıza dedi ki "mavi_ay bey çok özel birisidir. herkese bir şekilde iyiliği dokunur, kıymetini bilin." o an hem utandım, hem gururlandım. kızın gözünde devleştim. bana daha değişik bakıyordu.
sonra oturduk tekrar yerimize biraz daha sohbet ettik. hesap 142,80 tl geldi. ödedim. yolda bardak mısır istedi onu da ödedim. kızı evine bıraktım.
eve gitmek için otobüse bindim bakiye yetersiz dedi, şoför indirdi. bende eve kadar yürüdüm, yol 2,5 saat sürdü. eve geldiğimde ayaklarımı hissetmiyordum ve saat gecenin 3 ü gibiydi.
başımı yastığa koydum, günümü düşündüm ve o gün fakirliğimi iliklerime kadar hissettim.

lisede 4 yakın arkadaştık, ekonomik seviyeler 2ye 2 idi ben ve bir arkadaşım diğer iki arkadaşımdan bir tık alt seviyeydik. onlar burjuva biz köylüydük. neyse burjuva olanlardan biri okula makaron alıp getirmiş beraber yiyelim diye. makaron da o dönem zaten tek tük satılan ve pahalı bir yiyecek hala da öyle sayılır aslında ama o dönem ekstra az bulunuyordu ve bilinmiyordu. 2 burjuva arkadaşım da daha önce yemiş ve sevmişler bu makaronu bize de ballandıra ballandıra anlattılar. biz o gün köylü arkadaşımla o makaronlardan yemedik. çok seversek canımız ister de alamayız şimdi hiç olmazsa bilmiyoruz canımız da istemiyor diye. koklayıp bırakmıştık.* fakirlik dolu bir anımdı bu da.
edit: sonradan yedik makaronu bir numarası yokmuş.

o donem sakiz 20 kurustu, 10 kurusum vardi borclanmistim.

türkiyenin en pahalı üniversitesilerinden birine haftalık 50 tl ile gitmem ve haftanın 4 günü de dersimin olması