utangaçlık

bende eskiden aşırı boyutta olan bir şey.

lise 2'de falan bunu kırabilmeye başladım. öncesinde cidden anormal utangaçtım.

artık ise yüzsüzün önde bayrak sallayanıyım. *

ama aslında tam öyle de sayılmam. yani öz güven kazanmamla birlikte utanacağım şeyler yapmamayı da öğrendim zamanla. gerçi benim yaptığım bazı şeyler de başkaları için utanç sebebi olabilir de benim açımdan öyle değil.

eppur sistem arızasıdır ve de çözülememektedir.

yaaa hiç beklemediğim bir anda gelen övgü, sevgi, güzellik, hediye vs karşısında hissettiğim..

kaçıp saklanmak isterim..

(bkz: buyrun benim)

ben utanmaktan bile utanıyorum.

çözümü hakkında tavsiyeler beklenen bi hal, duygu durumu.

dahlvier lise döneminde kırmış ama ben biraz daha erken hallettim utangaçlığı.

anısı da şöyledir efenim:

4. sınıfa kadar utangaç ve sessiz bir çocuktum. dolayısıyla utangaçlık bir yerden sonra insanı silikleştiriyor.. neyse.. y kuşağı akranlarım bilir o zamanlar pover rangers diye bir çizgi dizi vardı, biz de kendi halimizde kendimizi onlara benzetirdik. ama her nedense ismail denilen bir o. ç belirlerdi renkleri, bana da hep pembe rangers olmak düşerdi. başta sesimi çıkarmazdım, içten içe bozulur ama oyun bu ya diye geçiştirirdim. ama her defasında aynı renk bana denk gelince ister istemez insan kendini geri planda hissediyor. sanki başka bir role layık değilmişim gibi. sonunda artık pembe rangers olmak istemiyorum dediğim de dizime okkalı bir tekme attı. nasıl olduysa ben de bunun karnına bir yumruk attım. yaklaşık bi 15 sn falan yerden kalkkamadı. o günden sonra onun kuralları bittii.. en son 5. sınıftan mezun olarak ayrıldığımız da ben mavi, kendisi siyah rangers oldu... istesem onu pembe de yapardım da iyi niyet sağolsun. demem o ki erken kırmışım utangaçlığımı. şayet o yumruğu atmasatdım hayatıma pembe ranggers ve utangaç biri olarak devam edecektim.

yıllardır aşamadığım konu.
çekingen kişilik bozukluğuna sahip olmaktan utandığım için günlük hayatımda bunu belli etmemeye çalışıyorum elimden geldiğince.
bu sebeple narsist bir psikopat gibi gözüktüğümü söyleyen bile oldu, utangaç olmaktan iyi midir bilemedim.
herkesten nefret ediyormuş gibi gözüktüğümü söyleyen de oldu, dışarıdan bakınca soğukluğumdan ötürü yanıma yaklaşmaya korkan da oldu.

sadece utangaç kişiliğimi gizlemeye çalışıyordum oysa.

gerçi son zamanlarda gördüğünüz gibi açık açık söylüyorum.
çocukluğumda da bu şekil bir insandım, tüm ebeveynlerin 'sizin kız ne kadar da uslu' dedikleri türden bir şey.
o yüzden benim gibi bir şahıs olmaması için çocuklarınızı uslu yetiştirmeyin, kamu spotu.

neyse işte kendimle barışığım bu başarısızlığım konusunda.
kendi halimde utangaçlığımı yaşayıp konuyu kapatıyorum.

psikolojik olduğunu düşündüğüm ve sonuçların fazla düşünüldüğü zaman ortaya çıkan bir tür potansiyel engelleyici durumdur.

büyük ölçüde yönetmeyi başardığım duygu durumu.
bazen öyle diktatör bir rejimle yönetiyorum ki, arsız mı oluyorum, kayıtsız mı oluyorum ne o ara? yok ya öyle de değil ne bileyim. ilginç bir duygu. mesela babam bana iltifat etse utanırım, sevgilim iltifat etse gevşerim belli olmuyor işte saçmalayabiliyorum iki türlü de. saçmalayınca da utanıyorum.

üniversiteye kadar etrafıma neredeyse gık bile diyemememe sebep olan ancak insanın asla tam olarak da elden bırakmaması gereken duygusu.

artık insanların toplum içinde yaptığı arsızlıkların normalleşmesinin de suyu çıktı. hangi davranış aslında yapılması gereken, hangi davranış aşırıya kaçmak, bizim bunu ayırt edemediğimizi düşünerek yapılan dangalaklıkların adının dalgalaklık olduğu gerçeğini hiçbir şey değiştirmiyor.

çok sinirlendiriyorlar beni.
höf.

en doğal mahremiyet duvarıdır.

normali olması gerekendir. ama fazlası insanı asosyal yapabilir.

hiç beklemediğimiz bir anda insanın gözünün içine baka baka hiç beklemediğimiz bir takdir geldiğinde mesela ya da bir beğenilme geri bildirimi gibi şeyler hissedilen duygudur.

ben baya saklanmak istiyorum öyle anlarda.



#3617500 bazı şeyler değişmiyor. aaa daha önce yazmışım laağn.

insanın utanma duygusu olması iyi değil mi.
insan utanması gereken yerlerde utanmazsa sorun oluyor.
insanların utanması gereken şeylerle gurur duyduğu bir dönem bu dönem.
ne kadar cezaevine girmiş onunla gurur duyuyor
herkes mafya.
nasıl dolandırıcılık yaptığını anlatıyor.
fazla cahillerde utangaçlık yok. cidden yok. kafa rahat kim ne der düşünür umurlarında değil.
her insanda utangaçlık vardır.
bazısı kalabalıklar önünde utanır. bazısı karşı cins yanında. özellikle insanlar hata yapmaktan hata yaptıkça dalga geçilmekten utanır.
ne kadar salak olduğu söylenirse. ee zaten herkes herkese ne kadar zeki bilgili olduğunu göstermeye çalışıyor.
işte böyle böyle sosyal fobi mi diyolar tuhaf tuhaf şeyler ortaya çıkıyor.
böyle yetenek yarışmaları oluyor. yarışmacı çok kötü performans sergiliyor biz onun yerine utanıyoruz. başkalarının yerine utandığımız oluyor.
bu utangaçlık gibi duygular herkeste farklı oluyor demek ki. hiç kimsenin hatırlamadığı umursamadığı bir an, o an için utanan insan için belkide bir ömür hafızasında kalıyor.
travma mı oluyor, oluyor belkide.
utangaçlık çekingenlik bazen kendini eksik görmek yetersiz hissetmek fakir hissetmek, başarısız hissetmek .
bizim ülkece toksik ilişkilerimizin bir ürünü.