yabancı bir şehirde tek başına dolaşmak

çok isteyip lakin henüz gerçekleştiremediğim aktivite. bundan sebep, başka mahallelere gidip dolaşıyorum. sabahın erken saatlerinde, tek başıma deli dürtmüş gibi. ara sokaklara giriyor, evlere, okullara bakıyorum. sebebi nedir bilmiyorum ama çok hoşuma gidiyor bu.

bunun kadar eğlencelisi yok. yok ulan... şehri tanıyınca bir soğuma geliyor ama sonra. sıra başka bir şehirde...

yakın zaman planlarımdan. kaybola kaybola dolaşmak istiyorum

hiç girmem riske valla acarım google earth oturdugum yerde gezerim.

google map'in olmadığı zamanda londrayı ve bugünkü haline gelmek üzereyken dubai'yi gezmiştim. kaybolmamak için elimdeki resim defterine güzergahımı çizmiş, nişangahlar koymuştum.

çok özendiğim ama bir türlü şartları olgunlaştıramsdığım durum.

çoğu insanın başaramadığı eylem. bir kere insanların çoğu tek başınalığına katlanamıyor. kimisi yalnızlığına katlanamıyor. kimisi kendine.
bir kısım insan ise bilmediği bir şehirde olmanın dehşetini yaşıyor. " ya başıma bir şey gelirse?" , "ben buranın yabancısıyım." cümleleri kafada dönüp duruyor. aşırı tedbir hayatı kaçırmasına sebep oluyor, bana göre.
ben bilmediğim bir yerde her caddeyi, her sokağı gezmek istiyorum. bazen sidik kokan, ıssız sokaklardan geçerken korkunca kulaklığımı takıp müptezellerin yanından şarkı söyleyerek geçiyorum ama gezme hevesimde bir gram azalma yok. bu arada hayatta kalma güdüsü aşırı yüksek bir insan olmama rağmen vaz geçemediğim bir zevkim diyebilirim. sıklıkla bu gezilerimdeki cesaretimin boş bir güvenden ileri geldiği tarafıma söylense de fikrimde bir değişme yok.
o an bulunduğum şehri didik didik etmeli, havasını solumalı, hayatına karışmalı, oraya evvelden beri ait olmalıyım.

zihni acayip yoran ama insanı geliştiren bir eylem. ben pek severim tek takılmayı.*

hazırlığa başlarken muafiyet sınavına gireyim lan bi diye izmire gitmiştim,bilmediğim bi şehir bilmediğim bi otogar yana yana basmanede kalacağım yeri aramıştım.gergin ama bir o kadar güzel bir eylem.

kaybolurum, başıma birşey gelirden ziyade yapa yalnız oluşunun yüzüne tokat gibi çarpması

ben hep tek gezmek isterim ama kalabalık ve baskıcı bir aileniz varsa yaş fark etmeksizin her şeye karışırlar ve neredeyse hiç tek kalmazsınız. böylede şikayet gibi oldu ama şikayet değil aslında neyse anladınız siz.

hangi şehir olduğu da önemli... can sıkıcı şeylerin yaşanmasını istemeyiz. yoksa dolaşılır, gayet mutlu edici eylemdir. bazı şehirlerde; ne yapıyor bu salak, diye yaftalanabilirsiniz. çünkü bu ülkenin bazi şehirlerinde, dolaşmak kültürü yok. hakim değil. ya turist yerine koyup çarpmaya çalışırlar ya da avel avel suratınıza bakarlar. yahut ikisi de...
romantik olmayı bırakıp yabancı şehirde, uyanık olmak lazımdır bence.*

hayli romantik bir eylemdir. fakat ne yazık, dünyada romantizm iş görse idi, realizm çıkmazdı...

depremden sonra şehir değiştirdiğimde mecbur kaldım tek başıma dolaşmaya. alışık değildim telefonla birisini aradığımda şuradayım müsaitsen gel diyememeye. çok zor gelmişti ilk. aynı ülkenin farklı şehrindeydim ama sanıyordum ki bambaşka bir dünyadayım her şey yabancı ve hiçbir şey bana ait değil. iki sene geçti şimdi bu şehirden nasıl geri döneceğim kara kara düşünüyorum öyle sevdim ki...

yabancı olmadığım şehirde de tek başıma dolaştığım için pek bir değişiklik olmayacaktır.

ne zaman kalkışsam kaybolduğum etkinlik. kaybolmak bir çocukluk travması yüzünden sürekli yaşamak zorunda olduğum bir şey.
en son uralskaya bölgesinde ismi lazım olmayan bir şehirde yapmıştım yapacağımı, hani şu rusların meşhur sürgün bölgeleri, kırmızı hat dedikleri yerler.. * votkanın dibini bulmuşum kafam nasıl iyi, hava soğuk ve kayboldukça zifiri karanlığa kesiyor sokaklar. lan diyorum yine tarlalarda son bulacak bu iş. gecenin üçü-beşi derken döne döne bulmuşum evi. bir tek insan çıkmadı karşıma, kedi köpek bile görmedim.

ben bir keresinde sakarya’da kaybolmuştum. ilk defa gitmiştim. şu yoldan gitsem de aynı yere çıkarım dedim kendi kendime. sonra o yol bambaşka bir yere çıktı. :d geri döndüm, komple yol karıştı. en son bir polis arabası gördüm gidip kayboldum demiştim. gideceğim yere polisler götürmüştü. bu da böyle bir anımdı.

özgürlük hissi. tam olarak buydu. üniversite okuduğum şehirde bir yerden tatlı alıp yiyerek tek başıma, sokak sokak dolaşırdım çok güzel evler ve bahçeler görürdüm fotoğraflardım. çok özledim…bazen insanın canı yabancılık çekiyor. hele ki olduğun yere pek ait hissetmiyorsan

yağmur ya da kar da yağarsa enfes olur.

dolaşırım, tek başıma dolaşmayı seviyorum. tanıdığım bildiğim yerde bile kayboluyorum yabancı yerde kaybolmanın tadına doyum olmaz. yol hafızam çok kötü, buna rağmen tek seyahati seviyorum.

bir keresinde eşşeğin sudan gelmediği saatlerde dayak yemiştim hiç konuşamadığım bir şehirde ve sonrasında gezmiştim sokakları fena halde promil ve gece saat dörtte.