yağmur ve kapalı hava seven insan

yağmuruna ve havasına göre değişir. mesela, çok kişinin seveceği veya sevebileceği yağmurlu hava şu şekilde olursa mümkündür :

- yağmak ile yağmamak arasında kararsız bir yağmur olmayacak, kararlı ve dimdik bir şekilde yağacak.

- ürkütücü olmayacak şekilde tatlı bir gök gürültüsü sesi duyulacak.

- hava öyle bir kararmış olacak ki o kararmışlığın arasından tatlı bir ışık ortalığı kaplayacak.

- beraberinde rüzgar getirip de damlaları savurmayacak. pencere açıldığında da içeriye damla girmeyecek.

- kısa süreli olmayacak. ingiltere yağmurları gibi uzun ve kesintisiz yağacak.

ahmak ıslatan veya kedi işemesi gibi çiselti şeklinde yağmayacak. öyle bir yağacak ama evlerin bodrum katına dolup da eşyalara zarar vermeyecek.

rüzgarlı olmasın yeter, onun dışında her türlü havayı severim.

işin romantizminden ziyade ışığın gün içinde uzun saatler boyu değişmemesini seviyorum. kapalı havalarda yalnızca gece ve gündüz var. bu da ruh halimi olumlu yönde etkiliyor.

pluviofil deniyormuş bunlara, özellikle sınıflandırmışlar bile. ben yağmurlu havayı sevmeyen birinin olduğunu sanmıyordum çocukken ama varmış. çok huzur verici bir doğa olayı. elbette sağanak yağışta zorluyor ama genel anlamda yağmur umudu simgeliyor benim için.

yağmur havasını severim.kapali hava beni çok etkiler hiç sevmem agresif sınırlı gergin olurum.

ben olan kişidir. sanki diğer her gün dünya çok hızlı dönüyor da, yağmurlu günlerde her şey dinginleşiyor ve durağanlaşıyor gibi hissediyorum. sanırım beni umarsızlaştırıyor.

bu havada sokakları arşınlayacaksın, tıp tıp yağmur sesi de şemsiyeye veya yağmurluğa değecek.

net söylüyorum bunlar psikopat yav

sanırım dışarı çıkmayı sevmeyen asosyal bir insandır. ben hiç sevmiyorum hatta bunun yüzünden yaşadığım yerden bile nefret ediyorum.

pluviofil deniyor bu insanlara. ben de onlardan biriyim. günaydın istanbul

benim bu keşke hep kış olsa yaz denen mendebur mevsim hiç gelmese...

(bkz: ben)
sanki tüm hüzünlerim, mutsuzluklarım o yağmurla akıp gidiyor gibi hissediyorum. mutsuzken hava kapalıysa gök de bana eşlik ediyor gibi hissediyorum. zaten o yağmur tenime değdiğinde yaşadığımı hissediyorum. bu kadar şey varken neden sevmeyeyim?

pluviofil

pluviofil bir insan için kasvet , yağmur, sis ve grinin her bir tonu, endorfin , dopamin , seratonin gibi benim de sadece isim olarak bildiğim bilimum mutluluk hormonlarını çokça salgılatan yegane katalizör , bir nevi duygusal reaksiyon tetikleyicisidir.

pluviofil bir sabah uyanır ve bulunduğu odanın hiç olmadığı kadar koyu , hüzünlü ve ürkütücü olduğunun farkına varır. uyku kaynaklı düşmüş olan tansiyon ve kalp atım hızı çoğu insanın aksine daha hızlı normale döner. algıları , olağan dışı mutluluk hissi sayesinde daha bir hızlı açılır. nasıl desem, çocukluğundaki bayram sabahları gibi gereksiz şiddetli bir enerji ve heyecanla dolar. genç pluvi' nin ilk işi elbette perdeyi açmaktır. ve sürpriz. bir süre muzip bir gülümsemeyle, ıslanarak günahsız hale gelmiş şehri izler. yataktan nasıl kalkar , nasıl giyinip hazırlanır , plansız kendisini nasıl dışarı atar bir görseniz. neşesine rağmen güneşsever türdeşlerinin aksine hareketleri mekanik, donuk ve kasıntıdır. nitekim gri hava ciddi olmayı gerektirir. o gün daha janti, daha yakışıklı / güzeldir. çünkü artık bütün insanlar güzeldir. kalabalıkta birbirine girmiş ucuz parfüm kokuları , ıslak asfaltın ham petrol kokusu , yaktığı sigaranın deri cekete sinmiş kokusu bile güzeldir. güneşseverlere haksızlık pahasına keşke tüm ömrüm bu şehirde böyle bir havada sürüp nihayetlense diye iç geçirir. çünkü eğer mutluysa, kaybetmemek için biraz bencilleşebilir, hakkıdır. herkesin zannettiğinin aksine gülümseme nedir bilmeyen, güneşe ve sıcağa mesafeli , enerji sömüren , karamsar ve umutsuz bir kimse de olmayabilir. sadece basık ve yağmurlu havada depresif duygular taşımamaları ve tam aksine fazladan neşe hissetmeleri, bu havaları sevmeyenlerle aralarındaki tek küçük nüans olabilir.

denizin gri altındaki görüntüsünü , mavi görüntüsüne tercih eder. çünkü gri deniz derin ve gizemliyken , mavi deniz sığdır. koyu yeşil açık yeşilden elbette evladır. çünkü daha ciddi ve resmidir. dümdüz bir ova boyunca gözünün gördüğü en uzak yerdeki dağların tuhaf ve imrenilesi yalnızlığı, ancak gri havada anlamlı ve saygı duyulasıdır. tezat duyguları aynı anda hissedebildiği tek an o andır ; korkarken güvende hisseder, hüzünlüyken mutlu hisseder , yaşam sevinciyle doluyken ölümü düşünebillir.

pluviofil böyle bir havada ölmek ister.

çünkü ölmek ciddi bir iştir.

benimdir.

kapalı hava öyle bir şey ki çalışmak için, müzik dinlemek için, kitap okumak için, spor yapmak, gezmek için neredeyse her şey için en ideal hava. yağmurlu hava mutsuzlukla, güneşli hava mutlulukla ilişkilendirilir genelde benim için bu tam tersi güneşli havada hiçbir şey yapasım gelmiyor ancak kapalı ve yağmurlu havalarda yapılabilecek o kadar şey varki seçmekte zorlanıyorum.

geldi en sevdiğim mevsimler.

tamam güneşli havaları da çok severim ama sıcaktan nefret ederim. ve bu yağmurlu, kapalı, sisli havalar benim için cennet gibi sevmeyen çoğunluğun aksine. değişik bir huzur buluyorum ve soluğu dışarıda alıyorum. bu havada uzun uzun yürümek tüm sıkıntılarımı silip atıyormuş gibi hissediyorum.

benim bu. yağmura ayrı gökyüzündeki bulutlara ayrı esen rüzgara ayrı aşığım. ister ilkbaharı olsun ister sonbaharı, farketmez. içinde çok ukte kalmışların hüzünlülerin hava durumudur.

kasvetli havalar beni besler. ben güneş sevmiyorum. güneş benim hüznüme gölge düşürüyor.

babam da çok sever yağmurlu ve kapalı hava. çalışmaz o gün.

şimdi der, bir çinkolu evde olacaksın, çıtı çıtı yağmur sesini dinleyeceksin. en sevdiğim hava benim...." der.

yağmurlu ve kapalı havalarda içmek ayrı güzeldir zaten. ben de her müsait zamanında zıkkımlandığım için ve adana'da böyle havalar çok az olduğu için, nimet nimet...

trabzon'da yaşamakta zorlanmayacak insandır. hatta ekstra keyif alır.
ha ingiltere ha trabzon.

bu arada, üniversitemiz gayet güzeldir.
dev kampüsü vardır.
gerçi üniversite başvuru zamanı geçti ama olsun, yağmur ve kapalı hava seven mezuna bırakanlar, ktü'yü düşünsün.

içinde bulunduğum duygu durum hali ve süreç, beni bu havaları sevmeye itiyor. mecburi sevgi.
(bkz: beni bu güzel havalar mahvetti)