yakışıklı değilsen bir hiçsin

karşınızdaki kadına göre değişir, kadın çirkinse yakışıklı isteme lüksü yoktur fakat kadın güzel ve alımlıysa bir hiç olduğun doğrudur.

buradaki kezbanları fazla ciddiye almayın üzülürsünüz.

gelisememis benlik dusuncesidir.

yanlış. özgüvensizsen bir hiçsin.

yakışıklı olmakla karizmatik olmanın aynı şey olmamasından dolayı çoğu zaman düşülen yanılsama. ne yakışıklı erkekler karşında konuşurken tüm etkisi uçuverir. ne sıradan erkekler bir ağzını açar büyülenirsin.

yakışıklılık ilişki başlatır,karakter hayat yaşatır.

"dışı güzel içi çürük elma" tam da bu başlığa uygun.

bir ergenin açtığını tahmin ettiğim ıq su düşük başlık.

(bkz: sözlükte cahil yazar artışı)

redpil ve incel adlı iki akımın tartıştığı konulardan birisi. bu konular üzerinde ansiklopedik külliyatları var.

babana benzeme kendin ol meselesi.

hiçlik yüksek bir mertebedir yalnız tiple yada tipsizlikle erişilemez.

lütfen bunu yazan liseli olsun. belli bir olgunluğa erişmiş insanlar eğitime , bir hayat surdurebilme yeterliliğine sahip olmaya, gecinilebilir karaktere, bundan nasıl baba olura vs vs bakarlar. yakışıklılık bir yerden sonra eli yuzu düzgün olsuna döner. hatta linç de yemek istemem ama otuz beş yaş üstü için kulağınız olmasa da olur.

şirretlik içeren bir cümleden ibarettir.

kendinizi o kadar da üzmeyin. olmayınca olmuyor. biçki dikiş kurslarına falan gidin mesela. hiç olmaktan çıkın. nerden ne çıkacağı belli olmaz.

yakın zamanda aldığım kararlar eşliğinde erkeklere karşı kafama kodladığım bir cümle artık bu. kişisel sebeplerim var yani artık bana göre ultra yakışıklı olmayan bir erkeğe ilgi duymamam için. kim ne derse desin çoğumuzun ölümüne çirkin bir arkadaşı bile yok, kaldı ki seveceğiz, öznesi o olan hayaller kuracağız, bağlanacağız. e sonuç ne? yapıyor bir pislik, hem kötü birini, hem de bir sevimsizi unutmaya çalışıyoruz. bunu değiştirmek kendi elimde dedim, o yüzden yakışıklı olmayan tek bir herifle bile flört etmeyeceğim artık. düşününce yakışıklı sevgililerimi unutmaya çalışmak daha keyifliydi çünkü kafamda romantize etmek daha keyifliydi bir kere. ucube şovundan fırlama eskilerim için içerken bile ağzım ekşiye ekşiye içiyordum.
bu kadar b.k püsür başıma gelmeden önce bu cümle benim için hiçbir şey ifade etmiyordu çünkü kalbimle seviyordum insanları. farkettim ki gözlerle sevmek daha besleyici, ruhu tatlı tatlı okşuyor inanın bana. inanmasanız da olur, sanki ulaşamazsınız sandığınız kadın/erkek bir kuyruk sallasa boynuna atlamayacaktınız.

acil squat yapması gereken yazardır.

ne alaka lan bence zeki olmak bile çekici kılıyor erkeği mesela stephen hawking adam tekerlekli sandalyeden milleti ayartıp karısını aldatıyor.

paran yoksa bir hiçsin.

böyle bir cümle yazdığın için sen de bir hiçsin.

ön yargılarla* hareket ediyoruz hepimiz. ilk anlarda bu ön yargı karşımızdakinin fiziksel özellikleriyle şekilleniyor. bu son derece doğal bir durum. aklımızda hemen bir hesap kitap, bu kişiyi tanımaya değer mi? evet, işte bu ilk süzgeç için önemli yakışıklı/güzel olmak ama tek başına yetersiz bana kalırsa. ya sonrası?

katıldığım önerme, sonuçta ruhlar aleminde de yaşamıyoruz.

dış görünüşü gerçekten iyi olmayan bir erkek olarak yakın zamana kadar ben de böyle düşünüyordum. yakışıklı olmadığım için fazlasıyla dalga geçtiler. kafam normale göre biraz büyüktü, koca kafa dediler. kaşlarım birleşikti, martı kaşlı dediler. bunlar doğuştan başıma gelen şeylerdi. irademin dışında olan özelliklerimle dalga geçiliyordu. kaşlarımın birleşik olmasını, kafamın normalden daha büyük olmasını ben istememiştim. sağlığım yerindeydi. dalga geçilen bu özelliklerimi dert etmeyi düşündüm. daha sonra insanların yaşadığı sağlık sorunlarını düşünüp vazgeçtim. asla sevgili arayışında olmadığım için reddedip beni aşağılayamadılar. kimseyle en ufak sosyalleşmiyordum. aslında ağzım laf yapıyordu. esprilerim ve geyik muhabbetim hemen hemen herkesin hoşuna gidiyordu. yine de ne karşı cinsle ne de hemcinslerimle görüşmüyordum. daha sonra lise bitti ve üniversite ortamına yani beni hiç tanımayan insanların arasına karıştım.

sadece kaşlarımın ortasına artık müdahale etmem gerektiğini düşündüm. sonuçta estetik ameliyatı değildi. biraz tipim düzelmişti. üniversite ortamında da insanlardan uzak durmaya devam ettim. sosyalleşmeye tepki olarak doğmuştum. ne olursa olsun tipim hoşuma gitmiyordu. aynaya bakmayı hiç istemiyordum. yine de tamamen tiksinilecek bir yüzüm de yoktu. daha sonra bu asosyalliğim sınıfın dikkatini çekti. özellikle karşı cinsten gerçekten güzel olan kızlarla konuşmaya başladım. flört gibi değildi. 4 erkek 7 kız gibi arkadaş ortamında oturmaya ve sohbet etmeye başlamıştık. nedense tipi benden daha iyi olan arkadaşlarımın önüne geçmiştim. bunun sebebi kendimi ifade etme yeteneğimdi. özellikle ben bir şey anlatmaya başladığımda herkes pür dikkat beni dinliyordu. böyle böyle sosyalleştim. kendimle barışık olduğumu tüm arkadaş çevreme gösterdim. arkadaş ortamında kendimle dalga geçtim. kaşlarımı aldığımı tüm arkadaşlarıma gülerek anlattım. samimiyetim karşısında hepsi şok olmuştu. özellikle hemcinslerim tarafından sevilen arkadaş ilan edilmiştim. hepsiyle aram oldukça iyiydi. karşı cinsle ise arkadaşlık seviyesinde çok iyi ilişkilerim oldu. bu tipimle fazlasıyla özgüvenli davranmaya başlamıştım.

daha sonra spor yapmaya, saç stilime, kişisel bakımıma önem vermeye başladım. sakallarım da yavaş yavaş çıkmaya başlayınca ikinci sınıfın başlarında tamamen farklı bir görünüşüm olmuştu. zaten konuşma tarzım çok iyiydi. artık karşı cinsle arkadaşlığın ötesi de yaşanabilirdi. birçok kızla konuştum, görüştüm, flörtleştim. yine de sevgililik denen şey küçük yaştan bu yana bana hep ulaşılmaz gelmişti. birçok güzel kızla ciddi bir yola girebilecekken hepsini reddettim. karşı cinsten bana karşı sonradan gelen bu ilgi alaka beni cezbetmedi. şu an sosyal olarak fazlasıyla hareketli bir hayatım var. dış görünüşüm de eskiye nazaran oldukça iyi diyebilirim. yakışıklı değilsen bir hiçsin önermesini tek başıma çürütüyorum. hayatta imkansız diye bir şey yoktur. dış görünüşünüz ortalamanın altındaysa farklı alanlarda kendinizi geliştirin.