yalnız yaşayanların nedense delirmemesi

8 yıldır yalnız yaşayan biri olarak kimsenin normal olmadığını düşünüyorum. kendinle başbaşa kalmanın tek olumsuz yanı, kendine daha fazla değer veren, kibirli birine dönüşmenizdir. ego'nuzun bir çok olayda belirgin şekilde öne çıkmasıdır.

normaldir bu ama.

kimse olmadan hayatı sırtında taşıyan biri olmuşsunuzdur. birilerine ihtiyaç duymadan yapılan şey eğer -bir hayatı çekip çevirip yaşamaksa- yalnızlık sizi bu konuda yücelten yegane dayanaktır bana göre.

her zaman yalnız kalmak ile yalnız olmayı birbirine karıştırırız, doğrudur. fakat kişi hangi sebeple olursa olsun kendini yalnızlıkta bulup, içgüdüsel olarak yaşamını devam ettirdikçe daha da güçlenecektir.

kafka - mavi oktav defterleri'nde şöyle der;

''odandan çıkman gerekmez, masanda oturmaya devam et ve dinle. dinleme bile, sadece bekle. bekleme bile, gerçekten sakin ve yalnız ol. dünya özgürce sunacaktır kendini sana.''

şimdi bu formda delirmediğimizi idda edebilir miyiz?

belki. en azından benim için.

yalnızlık farklı şekillerde ortaya çıkabiliyor.ruhen yalnız olmayı,kafanızı dinlemeyi,kendi kendinize eğlenip vakit geçirebilmeyi seviyor ve bunu yaparken genelde insanlardan uzak durmayı seçiyorsanız bu sizin tercihinizdir.diğer yandan aslında çok geniş bir çevresi olsa da kötü gününde yanında olmayacak,canı sıkılınca rehberdeki o kadar isimden arayacak bir tane insan bulamayacak hale geldiyseniz bu seçici bir insan olmayıp yalnızlıktan korktuğunuzu ve bunun için etrafınızı bir çok parazitle sardığınızı gösterir ve yalnız hissedersiniz ki bu yine korkunuzun sonucu olarak sizin tercihlerinizle ortaya çıkar.delirme noktasına gelmek için bu ikinci grupta olmak gerek diye düşünüyorum zira ruhen yalnız olanlar kendi kendilerine sessiz sedasız takılıyorlar.en iyisi ne istediğinizi bilmek ve bu doğrultuda insanları hayatınıza dahil etmek.

bana göre asıl şaşırılması gereken şey yalnız yaşamayanların nedense delirmemesidir..
aile kavramı her ne kadar bizim kültürümüzde çok önemli bir yere sahip olsa da ne kadar uzaktaysanız o kadar huzur vaadeden bir birimdir. tek yaşadığım zamanlarda daha huzurlu, planlı, sakin olabiliyorken aile yanında bu durum tam tersine dönüyor. ah şu korona bir bitse de gitsek :(

neden delirsin ki? aksine dünyanın en huzurlu insanıdır tabii bilinçli bir tercih ise.
yalnızlığı seven ve isteyen insan kalben ruhen vicdanen rahat insandır,en azından ben öyleyim,vicdanımı rahatsız eden bir şey olmadığı için kimseden ilgi alaka beklemeden yalnızlığın ortasında sükunet ile bakıyorum her şeye.

teklik allah'a mahsustur. önce burda bi anlaşalım. yalnızlık konusuna gelirsek, eğer yalnızlıktan kasıt bi partnerin olmaması ise, fazla endişelenmeye gerek yok. partneri olduğu halde intihara meyilli insanlar var. fakat bahsedilen şey kimsesizlikse, o biraz sıkıntılı bi durum.

(bkz: ne belli) belki de delirmişimdir.

delirsek bilemicez. sen iyice delirdin bu ara diyecek birileri olmadiğından zaar.

insanı delirten diğer insanlardır.

yalnızlık delirtmez de günlük hayattaki olumsuz şeyleri eve taşımak çıldırtır.

kendimize anlatıp, kendimizi dinliyoruz..

biz yalnızlarsa milletin birarada yaşamaktan nasıl oluyor da delirmediğini düşünüyoruz. o gürültü, iş güç çekilir mi yaaa.

schopenhauer yaşam bilgeliği yazılarında yalnızlığı öyle güzel övüyor ki, kendisiyle dost olan insan asla yalnız kalmaz. aksine kendisini tanımayan, düşman olan insan ne kadar kalabalıkların içinde olsa da hep yalnız hisseder.

"tekim ben" diyen ünlü bireyi hatırlatabilir..

yalnız yaşamak becerilebildiğinde en kaliteli yaşam biçimidir. ruhunu tanımlamış birisi yeterince sosyalleşip yalnızlığına huzur bulmak için dönecektir. aksine hiç yalnız kalamayanların delirmemesine şaşırmak gerekir.

“düşün, dünyada yalnızlık kadar feci şey var mıdır? tabii yalnızlıktan kafa yalnızlığını kastediyorum, yoksa dünya bir sürü kuru kalabalıkla dolu...”
sebahattin ali
yalnız yaşamanız yalnız olduğunuz anlamına gelmiyor.kalabalıkların içinde de yalnız olabilirsiniz esas sıkıntı orada bence.

sahte kalabalıkların içinde olduğunu anladığın an kendini yalnızlığa itiyorsun zamanla yalnızlığın ne kadar doğru bir karar olduğunun farkına varmıyormu insan zaten

ben öyle düşünmüyorum bir evde maksimum 1 kişi yaşamalı.

çok da doğru olmayan tespit denemesi. bazılarının psikolojisi sağlam şekilde çöküntüye uğrayabiliyor, bildiğimiz anlamda delirmiyor olsalar da...

aslında bir bakıma güzeldir tek başına yaşamak çünkü her türlü düzeni kendi yaşantınıza göre rahatlıkla oturtursunuz evde ama bu iş kesinlikle bazı insanlara göre değil. asla tek başına kalmaması gereken bir kesim var. özellikle eş dost arkadaş sevdalısı olup da yoğun iş temposu ya da farklı bir ülkede olmak gibi herhangi bir nedenden ötürü arkadaş ortamından uzak kalan insanlar pek kaldıramıyor tek başına kalmayı.

yalnız başına bir odada, kalabalık caddelerde, sıcak aile evlerinde veya her nerede yaşarsa yaşasın önce kendine küsen, kendi sesine kulak kapatan insanların içinde bulunduğu durum, "normlara uygun değil diye kendine darılmak da neymiş. konuşun kendi kendinize, delirin kardeşim. aklı kaybetmeden bulmak zor." dedirtecek hal.

yalnız yaşayanlar neden delirsin ki? dedirten başlıktır.

kalabalıktaki yalnızlık delirtir insanı. çevrende herkesin olması ama hiç kimsenin olmaması...