yalnız yaşayanların nedense delirmemesi

sarhoş olanlar da ben sarhoş değilim diyor.
o da deli değildir elbet.

bir dönem yalnız yaşadım. gayet de sağlıklı olduğumu düşünüyorum. ilk yıl, pandemi dönemiydi. 17 günlük kapanma sürecinde biraz zorlanır gibi oldum. takdir edersiniz ki 17 gün boyunca 35-40 m2’lik evin içine hapsolmak pek iyi hissettirmiyor. o dönem bir ev arkadaşı edindim. adı timisi. birlikte yaşadık. askere giderken de benimle geldi, aynı koğuştaydık. şehir değiştirdim, yine peşimden geldi. çok vefalı bir dost gerçekten. hiç yalnız bırakmıyor, beni anlayan tek insan.

delilik o kadar kolay ulaşılabilecek bir şey değil. ben yıllardır deniyorum psikolojimi daha yeni yeni bozabildim. kayış kopmuyo bi türlü ben de anlamadım neden.

zorluk deliliğe içkin değildir. yalnızlığın zorluğuna ve de zor olan şeylerin insanları delirtme ihtimaline bu açıdan bakabilmek gerekir bana göre.

yalnız insanın "cehennem"inde umut, hiç bir durumda olmadığı kadar yaratıcıdır. umut zor günlerde kendi gücüne sahiptir.
delirmiş olmak, umudun yenilmiş olması demektir. deliler (çok zeki ve eğitimli insanlardan değiller ise) bu durumun farkında değildirler..

ben deliyim deyince karizmatik olduğunu sanan yazarlar podyumda. gerçek bir deliyle 2 saat kalın da göreyim ben sizi.

kimse duştan çıktıktan sonra evde efil efil sallaya sallaya gezen birini delirtemez.

hangi yalnızlık bu ? sadece evinde yalnız yaşayanların dış dünyasını da mı yalnız düşünüyorsunuz ?

bazen yalnız yaşamak dış dünyadan kaçmak da olabilir, huzur , rahatlık vs vs..

sebebi, delirmemek değil de, ipligimizi pazara çıkaracak kadar yakınımızda kimsenin olmayışıdır.
butik deliriyorum ben.
güneşin etrafında dönüp yilları ousturma gayretim yok. kendi etrafımda dönüp gece gündüz oynuyorum.