yalnız yaşayanların nedense delirmemesi

bence mesele telkinle alakalı, şöyle olan şöyle olur gibi etiketler tamamen yalan.

delirenlerin genellikle yalnız olmadığı gerçeğinin bilinmediği varsayım.

arada gelmiyor değil. aklıma anılar ve yaşanmışlıklar düşünce yalnızlığa okkalı bir küfür de savurmuyor değilim. rakı da eskisi gibi tad vermiyor. yalnız içmekte yoruyor aslında. hobi dersen bir yere kadar. insan iki masum buse, ufak bir dokunuş, gündelik deodorantla karışmış eski tenin kokusunu da özlüyor elbet. şarkı, türkü, yalnızlıkta dokunsan ağlayacak gibi yapıyor ki o daha berbat bir his. yani hemen değil ama yaş aldıkça ve vuslat koydukça deliriyorsun.

arada sırada deliriyor olabilirler, herkes gibi

ıcine delirmis olabilir disardan gorunur bir durum degildir

herkes için geçerli olmayan önerme.

açıkcası eğer kalabalık bir aile ile yaşıyorsanız ya da baskıcı bir aileniz varsa, her zaman evi ayırmak bir çözüm olabilir.( burada amaç kendi düzenini oluşturmaktır.)

fakat zamanla insanın içerisindeki o yalnızlık hissi büyür çünkü zamanının cogunu tek başına evinde geçirirsin.kendine evcil hayvan alsan da, arkadaşların bol bol gelse de kimse insanın kendi ailesi/ annesi/ babası gibi olmaz çünkü arkadaşlar/sevgililer gider anne /baba hayatında kalır.kendi cevrenle oluşturdugun kalabalığın samimiyeti, aile evinde olan sıcaklıktan küçüktür. zamanla evinde tek yaşarken o alışık oldugun kalabalık sofra hissiyatı gider, dizi izlerken demlenen çayın tadı tekken olmaz.. hatta bazen insan ayrı evi olmasına rağmen sık sık aile evine geri gidip, orada kalabilir.


bunun dengesini tutturmak bana kalırsa zor’dur.

delirmezler çünkü yalnız yaşamakla yalnız olmak aynı şey değildir.

kendi alanını oluşturabildiğin için sanırım.

yalnızlık iyidir dozunda olması şartıyla.

delirdikleri için yalnızlar belki de. (?)

yalnız yaşamakta sorun yok ama gerçek yalnızlık çok zor. gün içinde üç beş laf edip şakalaşabileceğin iş arkadaşların, hal hatır için birkaç dostun varsa yalnız yaşamak insanı delirtmez; hatta aksine dinlendirir ve besler. asıl delirten kimsesizliktir.

kim demiş delirmemesi.

yok öyle bir şey. temiz deliriyoruz. yalnızlığı akademik bir konu gibi çalışma seviyesine gelebiliyoruz. 500 kelimelik essay yazabilecek konumda olabiliyoruz. fakat bir eşik var. onu kırınca insan da sevememeye başlıyorsun. oraya gelince gerisi dutluk. bir şekilde kayışı koparmamak gerekiyor.

delirmemekten ziyade daha az delirmesi durumudur. kendimden biliyorum.

delirdikleri için yalnız yaşadıklarını kimse hesaba katmamış.

bir süredir yalnız yaşıyorum. hemde konuşacak çok az kişi var çevremde. ama aklımı yıllar önce yitirdiğim için sorun olmuyor.

siz öyle sanın.