yalnız yaşayanların nedense delirmemesi

yalnızlık mola gibi olarak değerlendirildiğinde güzeldir ama uzun vadeliyse bazen o kadar enerji yutar ki delirmek zor bir eylem olarak gelir sadece saatlerce öylece durulursun

delirmek sadece yalnızlara ait bir olay olmadığı için saçma bir düşüncedir.

her şey yavaş yavaş oluyor.delirdiğinin farkına bile varmıyorsun.sonra bir bakmışsın yalnızsın.

delirdim ama sürekli içime atıyorum.

sahi neydi yalnızlık
senin olmadığın yer miydi
yoksa benim olmadığım mı
yoksa hep olduğunu sandığın yer değil miydi
sen yoksan ben de yokum dememişmiydin.
sen yoksan iyilik te yoktu hani
sen yoksan dünyada yoktu hani
sen yoksan nefes olmak bile yoktu hani
sen yoksan herşey yok değil miydi
şuan varım burdayım diyorum ama
bir tek ben duyuyorum kendimi.

başkasının manipülasyonu ve negatifliğiyle zorunda kalmıyorsun en azından.
yalnızlık daha iyi senin ruh sağlığını bozacak kişilerle olacağın diye düşünmeliyiz.
insanlar kendini sevmeyi bilmiyor seni de sevemiyor böyle sağlıksız bir tutumda sorumluluk alamayıp yükleri karşı tarafa negatif bir yönde atıp kaçıyorlar.
bu sebepten hep kendini suçluyorsun gereksiz yere.
hata çok başlarda fakat düzeltemeyiz diye bir şey yok biraz emek edin olmuyorsa bırakın.
delirmemek sizin elinizde.

adamlar spiderman gibi düz duvara tırmanıyor. bir de delirsinler mi denilesi hede.

delirenleri de olduğu için biraz yanlış olan iddia. herkesin manevi dünyası, kendi kendisiyle uzun süre baş başa kalmaya müsait değil. böyle durumlarda kediye, köpeğe sarıyor insanlar çünkü evde bir nefes olması insana iyi geliyor.

(bkz: yorumsuz)

daha çok duygusuz ve kalpsiz oluyorsunuz, duygusal bir şey hissetmiyorsunuz, çok sıkıcı, hiç benlik değil.

o kadar da kötü bir şey değil aslında ama her bünye kaldıramıyor.

yalnızlıktan delirmez kimse. delirdiğimiz için yalnızlığı tercih ederiz.

yalnızlık sorunlu ve hasta ruhlu insanlardan bir kaçış olduğu için belki de yaşam biçimleri arasında en asili ve mantıklısıdır.

duygusal anlamda açlığın tavan yaptığı bir durum. insan, doğumundan sonra ki o birkaç yıl yani beslenme ve bakımını kendi kendine asla yapamayacağı o bir kaç yıldan sonra, asla kimseye ihtiyacı olmayacak şekilde dizayn edilmesine rağmen yalnızlığı daima ret etmiştir.

insan bu yalnızlık durumuna bayılıyor gibi görünsede, içten içe bunu asla istemez.
12 yılı aşkın süredir yalnız yaşıyorum ve emin olunuz ki, o bir kaç vur patlasın çal oynasın yıllarından sonra yalnızlık gerçekten iğrenç bir hal almaya başlıyor.

bahsettiğim yalnızlık, "yalnızlık çoksel şekerim yhaaa.s.s.s insan kendini buluyor ve manyak bi feng shui oluyor" kıvamında olan, yalnız olduğunu söyleyip 352882536399263921 tane arkadaş, eş dost, manita, flört bilmem ne çevresi olan kişilerin yaşadığını zannettiği yalnızlık değil.

başlıkta da belirtildiği gibi, bazen delirme noktasına gelinen, kusmak isteyeceğiniz bir yalnızlıktan bahsediyorum.
(bkz: ahmet mümtaz taylan) hocanın leyla ile mecnun da bahsettiği "kuduz bir sokak köpeği kadar yalnızım" dediği yalnızlıktan bahsediyorum.
her zaman dediğim gibi.
yalnızlık bunu tercih edebiliyorsanız güzeldir.
fakat buna maruz kalmışsanız şayet, dünyada tadabileceğiniz en iğrenç duygudur.

"nedense" kelimesine takıldım ben. yalnız yaşayanların delirmemesi değil nedense delirmemesi. yani beklenen bir şeymiş gibi, olağanı delirmekmiş gibi. belki de doğrudur.
21 yıldır delirmediysem daha da delirmem sanırım.

yalnız yaşamıyorum.
kendimle ve kedimle başbaşayım.

yalnızlık çok severim . asıl aile ortamında , kalabalık yerlerde delirmemek zor.

ben yalnız değiliz.

delirme olmuyor ama bir süre sonra ne kadar sürdüğünü tam söyleyemesemde; insanlardan daha da uzaklaşıyor ve yabancılaşıyorsun. yalnızlık konforlu bir alana dönüşüyor ve içinden çıkasın gelmiyor. bir ortama girince ne konuşulur ne anlatılır unutuyor insan sonra. zevk almamaya başlıyorsun. kafan bir kendini kaldırıyor birkaç çok yakının dışında.

ka-tilim ol-dum her ge ce ne den se