yaz mevsimini sevmemek

asosyal bir çomardır, enter.

sevilesi bir mevsim değil çünkü * bi kere çok bunaltıcı. bir yerden bir yere gitmek eziyet toplu taşıma kokuyor nefes alınmıyor. yürüsen her yer yürünecek mesafe değil.
kış ne güzel ferah ,serin nefes aldırıyor insana yağmur yağıyor mis gibi huzurla yürüyorsun* kar yağıyor oluşan o sessizliği dinlemek mükemmel
hadi yaz bitsin artık kış gelsin*

için nedenler
*rögarlardan sızan lağım kokusu.
*kapalı alanlarda ortama yayılan ter ve çorap karışımı leş kokusu.
* otobüslerde ucuz parfüm ve hacı yağının karışımı ile oluşan o muazzam kombinasyonun verdiği baygınlık hissi.
* insanlarla tokalaşmamak, onlara yaklaşmamak.. sosyal fobi
* her gün kıyafet değiştirmek (ya da 2 kez)
* bazı anlarda kendinden bile tiksinmek.
* cinnet ihtimali.. film önerisi: falling down

bir çin atasözü der ki :

" sıcak herkesindir,ama soğuk insanin elbisesine göre değişir."

yazı, kışa göre hep daha çok sevmisimdir.kış bnce cok dramatik bir mevsim.sevemedim gitti

zevk meselesidir. ama insanların geneli yaz mevsimini sever.
misal ben hastasıyım yaz mevsiminin.

bu artık sevmemekten öte apaçık nefret etme noktasına vardı. büyük adam olup norveç isveç gidebilirsem daha da dönmem. güneş kere allah bin belasını versin yeter.
(bkz: izmirspor)

evladim olsa sevmem o derece.

yapis yapis yapmaktan baska gram faydasi olmayan bir mevsimi neden seveyim.

cuğarayı güneşe doğru tutunca yanüyür babbaa

özellikle de akşamları sokağa çıkan çoluk çocuğun ve eğitim nedir bilmez annelerin seslerini duymak zorunda olduğum için yaz aylarından nefret ediyorum. bir gün cinnet geçirip üstlerine kaynar suyu bocalayacağım.

mevsim sevgisi ya da nefreti benim için hiçbir zaman kalıcı olmamıştır. yaptığım işe, bu iş doğrultusunda dönüşen yaşamıma, bu yaşamın etki ettiği ruh durumuma ve hayata karşı takındığım tavra göre neyi sevip neden ölesiye nefret edeceğim değişiyor. bundan üç dört sene önce yaz mevsiminin benim için anlamı, esintili bir akşam üzeri balkonda oturmaktı. çünkü hiçbir şey yapmıyor, göz kapaklarımın ağırlaştığı yerde uyuyakalıyor, akşam yemeği için uyanıyordum; güneşin batışı dolaylarında gerçekleşen bu rutin sona erdiğinde sürekli aynı yüzünü gördüğüm gökyüzünü ve ağır ağır yok olan güneşi, veda edercesine izliyordum.

tatille arası olmayan insanlardan biriydim. haftanın yedi günü çalıştığım o korkunç günlerden dolayı tatile yabancılaşmış değildim. elbette onun de etkisi vardı ama bana göre bu yaradılışıma kazılı bir özelliğimdi. sadece yaz tatili değil; bir yeri ziyarete gitmek, şehirleri gezmek gibi olağan şeylerden de oldukça uzaktım. diğerlerinin aksine, denizi ilgi çekici bulmayan sayılı kimselerden biriydim.

sonra bu hayattan çok sıkıldım. dedim; bir şeyler yapmalıyım, çok sıkıldım. ama heyecan verici bir şeyler yapmam için birkaç sene daha geçmesi gerekiyordu. birkaç sene sonra yaptığım ya da yapmayı denediğim her şeyde bocaladım, elime yüzüme bulaştırdım ve sıkıcı bulduğum sıradan yaşantım, artık özlemle bakar olduğum güzel bir gelecek hayaline döndü.

bu mevsim, insana sıcağı çağrıştırır, pek tabii, fakat bana -basit bir benzetimle- tam anlamıyla cehennemi ve yanmayı çağrıştırıyordu. tuhaf bir tesadüf olarak, bugüne kadar çalışmayı sürdürebildiğim fabrikaların, en uzun süre boyunca çalışabildiklerim demek istiyorum, çalışma alanları ortalamanın üstünde bir sıcaklığa sahipti. benim için yaz mevsimi, ter ve toz demekti. doğrusu, benim için mevsim sayısı bire düşmüştü; her mevsim yazdan da yazdı.

şimdi ise sadece tek mevsimim var: oda sıcaklığı. bereket versin, hayat pek lütufkâr davrandı ve bana, berbat iş geçmişim göz önüne alındığında, bir nevi yöneticilik kıratında bir iş bahşetti. bunun de kısa sürecek bir düş olduğunun farkında olarak, artık hiçbir şey beklemediğim ve istemediğimden, tadını çıkarmaya çabalıyorum. dışarıda her ne olursa olsun, mevsimlerin surlarını aşmakta zorlanacağı bir kalenin içindeyim.

allah ne nolur bitsin bu sıcaklar.

ben götümün donmasına razıyım.

karpuz kış meyvesi olsaydı yazı hiç aramazdım.
gerçekten hiç sevmiyorum.

yazı sevmem, kışı da sevmem. sonbahar ya da ilkbahar en iyisi. gerçi artık onları da göremez olduk.

yaz mevsimi bana pick me kızları anımsatıyor, boğuyor insanı.

izmir gibi nemli yerlerde hiç çekilmiyor gerçekten. sürekli terliyorsun yapış yapış iğrenç bi hissiyat. enerjisi de kalmıyor insanın dışarı çıkası gelmiyor.

yazın habercisi, ulu müjdeleyicisi olan yalın bile sevmiyor artık yaz mevsimini. bunaltıcı sıcaklardan adam artık doğru düzgün yaz şarkısı bile çıkaramıyor. cornetto reklamında birbirinin dondurmasını yalayan çiftler bile ayrılalı çok oldu.

sevmiyorum efendim ben de yaz mevsimini. güneşten de güneşli havalardan da nefret ediyorum. vampir gibiyim, güneş ışığına bile tahammülüm yok. evimin içi zifiri karanlık.

oturduğunuz yerde terlemekten, bunaltıcı sıcaklarda sigara içmekten nasıl keyif alabilir ki bir insan. güneşe ateş eden adanalı insanları şimdi daha iyi anlıyorum. ilk kurşun benden.

yaz mevsimi kapatılsın.

sevi*şirken çok terletiyor o yüzden sevmem fazla. se*vişme ihtimalimin 0 olması bu durumu değiştirmiyor.

normal insanın konfor ısısı 22-24 derece. benim 20. 24 olduğunda terlemeye başlıyorum. bu nedenle yaz bana eziyet. mümkün olsa güney kutbunda yazlık alırım.

butun çimenler artık kurumaya başlıyor.

inanılmaz sıcak bir havada durmadan terlemeyi sevmek oldukça garip geliyor bana. nemden sürekli yapış yapış olmak bile yaz mevsimini sevmemek için bir neden olabilir benim için. tek güzel yanı yazın arkadaşlarla sahil kenarında takılmak.

ilkbaharın bokunu yesin yaz, baharın anca getir goturu yapar. yaza sert girdim galiba arkadaşlar.

ilkbahar ne güzel mevsimdir öyle, hava ne bunaltıcı ne de buz gibi, hafif esen serinletici rüzgarlar, geceleri üşütmeyen tatlı soğuk...

yazın geceleri bile sıcacık bu ülkede, bosverdim ben yazı, bana gelmiyor yazlar. üstelik millet tatile falan gidiyo manitasıyla geziyor, çekemiyorum arkadaş. *