yazarlardan iç dökmeceler

çabalamayacak kadar tembel, susmayacak kadar isyankar olunca insanın ruhu yaşlanıyor! çaresizliğin resmini çizebilir misin eşref ruşen? içinden geçerim.

annemi özledim.

bazı günler cenaze stili güneş gözlüğümü takip hiç kimseyle muhatap olmadan önüme bakmak istiyorum. bazı günler hayata devam etmek her zamankinden daha zor oluyor. konuşmak gülmek hatta mümkünse yürümek dahi istemiyorum. kendimi böyle sevmiyorum. ama içimde beni bu hale getiren başka bir ben var. ve o beni çok seviyorum.

seneler geçti.. hep derdim ki pişman olsun, olsun ki benim içim rahat etsin. içim rahat etmedi sanki pişmanlık koca bir yük gibi göğüs kafesime oturdu boğuyor beni. beş sene geçti dile kolay beş sene ama ben onun adını duyduğumda beş sene önce ki halime döndüm. onu seven, onun canının yanmasını istemeyen ben oldum. sahi ben acı çekerken onun da canı yanmış mıydı veya gözünün içine baka baka karşında küçücük kaldığımda içi yanmış mıydı? ne hayatıma birini alabildim ne de kalbimin yangınını söndürebildim.. kendimi kandırmışım bitti, geçti diye. dünya üzerinde benim kadar onu sevecek kimse olmadığını da anlamış kendi itiraf etmiş. çok geç değil mi her şey için. zaman geçmişken yaralar tam kabuk bağlayacakken bana yaptığı haksızlık değil mi? çok özledim onu sesini, kokusunu, ruhunu, yanında çocuk oluşumu, kahkaha attığında ki o sesinin tınısını, gözlerime bakıp da beni anlamasını o kadar çok özledim ki. ama bu yolun dönüşü yok olmayacak da ne çektiğim acıları unuturum ne de gururumu çiğner karşıma geçmesine müsaade ederim. sen benim kalp yangınım olarak kalacaksın bu da benim günahım olsun. sende pişmanlığın ile günahını çekeceksin. galiba kaderin bize biçtiği ceza bu. üzülme ben sana hakkımı helal ettim çok kırmış olmana rağmen affettim de.

icimi buraya dokucem ama sonra geri nasil toplucam peki

calculus 2 den 8 aldım. düz 8

bana hep derlerdi ki "kardeş senin ya büyük bir derdin var ya da hiçbir derdin yok"

ikisi de. doğumla ölüm gibi. ikisi de aynı hayatta olamaz mı?

oof of

mümkün değil okuldan birini sevmem dedim. sanırım şu an sevgilisi olan birini seviyorum. ama sevgilisi var ve beni arkadaşı olarak gördüğü için bu duygu alevlenmeden söndüreceğim.

özledim sözlük. çok kırgınım ama çok özledim. kızıyorum kendime. hâlâ umut beslediğim, hâlâ beklediğim, hâlâ ayrılığı kabullenemediğim için kendime kızıyorum. neden bunca acı, neden bunca anlaşılmamazlık. mümkün olan şeyler varken onları bitirmeyi seçmesine üzülüyorum, darılıyorum da. sonra son dedikleri aklıma geliyor. sadece istemiyor diyorum, bu kadar. istemiyor. ama buna bile inanmak istemiyorum, yine kendime kızıyorum. tüm o yaşanması mümkün hayallerin bir çırpıda kenara itilmesi canımı yakıyor. hani diyor ya şarkıda "ben o yare dağlar kadar güvendim, güvendiğim dağlar elime geldi". öyle işte. o kadar güvendim ki sözlerine. hiç bırakmayacağım demelerine ve daha nicesine. mutlu olduğumuz o kadar çok an varken mutsuzum demesini hatırlıyorum. sonra düşünüyorum, belki sadece ben öyle sandım. belki mutluluğa inanmak istedim. belki dediği tüm o yıkıcı şeylerin tersine inanmak istedim ve hâlâ istiyor oluşuma çok kızıyorum. anlatamıyorum sözlük. şu içimi harfi harfine açabilsem hallolacak her şey sanıyorum, sonra görmediğini hatırlıyorum. şimdiye dek çok açtım. neden diyorum kendime hep. soruyorum, artık çok yoruldum sormaktan. düşünmeyi durdurmaya çalışıyorum, sonra ufacık bir an geliyor. bazen bir şarkı ezgisi, bir isim, bana onu hatırlatan ufacık bir şey. sonra her şey altüst oluyor. anlaşılmamak yoruyor, artık bunu beklemiyorum. artık birçok şeyi beklemiyorum. çok kırgınım. içimde dolup taşan ve bastıramadığım şu hisler, hem kırgın hem hasret olmak, bu ikilemler beni parçalıyor. artık kendi içimde bölündüğümü hissediyorum. kendime karşı saf tutuyorum. çok bocalıyorum, sendeliyorum. ne olacak bilmiyorum. bilmek istiyor muyum onu da bilmiyorum. bazen sadece bekliyorum. bazen sadece umut ediyorum. bazen tüm o yorgunluklar ve kırgınlıklar ardımda kalıyor, sadece atlayıp trene onu görmek istiyorum. sanki görsem geçecek her şey. sanki bir dokunsam bitecek. ama olmuyor. istenmediğimi hatırlıyorum. zihnimi ve kalbimi susturmaya çalışıyorum. dizlerim kırılıyor, olduğum yere çöküyorum kimi zaman. merak ediyorum onu. bunun için yine kendime kızıyorum. çöktüğüm yerden kalkamıyorum. bekliyorum öylece neyin geleceğini bilmeden, sadece gelmeyecek olanı biliyorum. beklemek de bu yüzden boş geliyor, biliyorum ama bilmemezlikten geliyorum. bu yüzden yine kızıyorum kendime. çok kızıyorum. sonra bir şarkı açıyorum. eskiden kendimi bulduğum çoğu şarkıya bile yabancı kaldığımı fark ediyorum. artık kendimi bir şarkıya bile ait hissedemiyorum. beni de alıp götürmüş gibi. ben burada ne yapıyorum, bilmiyorum. yine kızıyorum. belki de ona kızmamak için kendime kızıyorum. gerçi bir insana seni, bizi istemiyor diye kızamazsın. bunu bazen unutuyorum, bu yüzden yine kendime kızıyorum. neyse sözlük, yoruldum. kulağımda çalan bir şarkı var saatlerdir. onu salıp gidiyorum.

beni böyle sevme

aslında anlatacak bir şey kalmadı.
o hiç gelmedi lakin ben beklemekten hiç yorulmadım.
tüm hikaye buydu.

yıllarca bi yalanı sevmişim. anlamam uzun zamanımı aldı. çok üzüldüm, çok kırlıdım, ağladım, kendimi parçaladım. kim için? koca bir hiç. ne için? önemli gördüğüm şeyler. değer mi? asla.
ama
beni ben yapan önemli değerlerden biri oldu. yine de kendisine teşekkür ediyorum.
eğer benim böyle bir eziyeti çekmemi sağlamasaydı gerçekten değeri hak eden insanla tanıştığım zaman ona kötü davranmamı engelleyemezdi.
yine de ben kendisine hakkımı helal asla etmiyorum. gerek bu dünyada gerek başka bir yerde hesabımı elbet soracağım. sadece sıramı bekliyorum. dilerim o da kendini hazırlar.
zira benim intikamımdan sonra kendini toparlayabileceğini hiç zannetmiyorum.

dökersek zor toplarız diye hiç konuşmayanlar ülkesinde bir kaç kelime israf ettiğimiz de oldu.

ülkenin durumu endişe verici nitelikte olduğu için gelecek endişesi beni paranoyak ve olumsuzlukları daha fazla görür hale getirdi ve hayattan zevk almamaya başladım. ama bu demek değil ki vazgeçeceğim kullanacağım oy ile fikirlerimle yaşamaya devam edeceğim onların ellerinde cehaletlerine dayalı yargıları benim elimdeyse bilgiye dayalı kaliteli fikirlerim var! yaşasın eğitim yaşasın mücadele yaşasın bilgi !

bir gün yazar olabilecek miyim bilmem. benimle benim arasında en kutsal iletişim. her sohbetimizde kusuyor gibi oluyorum. bir türlü dilimi daha terbiyeli bir hale getiremedim. bir gün "büyük dertleri olan" (o. atay) bir insan olabilirsem belki de bir arkadaşım öldüğümde karamalar olarak yayınlar o bir kaç defteri. ötesi olmak isterdim, yaşadıklarımı - düşündüklerimi özel hissedip bütün olarak kitaplaştırabilecek kadar bütünlüklü yazabilmek. birinde ağlıyordum diyorum,diğerinde önceden hiç umursamadığım mutfakta bizim evin bir parçasıymış en sonunda da otogardaydım en beğendiğim atkımla özgür hissetiren bir kış gecesi. atmamayı becerebilmekte büyük marifet o da yok. aklım bu ara hep olmayışımda. her dönem bir yazar arkadaşım olmuştur. onların belkide ağırlığı altında eriyorum belki de hayatım eritiyor. sanki asite batıyorum giderek ama güzel haber hala kalem ve kağıt seviyorum bilgisayarda yazarken tuşlar hiç ahenkli bir tını oluşturmuyor. burada bile konu bütünlüğümü sağlarken anam ağladı. yüzümdeki donuk ifade beni bir azat etsen belki diyorum..

> dök içini diyorlar, döküyorsun sonra üzerine basıp geçiyorlar…

derin bir sessizliğin içinde kayboluşumu ellerin ceplerinde izliyorsun.

kimsenin beni gerçekten sevmediği gerçeğiyle yüzleştim tekrardan. gerçek sevgi çok nadir bulunan bir şey, bunun zaten farkındayım ama beni ikinci bir seçenek olmadığı için ya da hayat şartları onu buna ittiği için hayatında tutan bir insandan çok benimle olmak hoşuna gittiği için beni hayatına alan en azından bir insan olsun isterdim etrafımda. bunun mümkün olamayacağını biliyorum, çünkü daha önce de dediğim gibi, ben berbat biriyim. gene de insan açgözlü bir varlık olduğu için istemeden duramıyor işte

özellikle bu platform da kimseye birşeyinizi anlatmayın. bire bin katıp başka kişilere anlatılıyor sonra. ben neler duydum.

para kazanabileceğim bir iş buldum sonunda. ama düşünmeden edemiyorum neden böylesine mecburuz? evet hayatta kalabilmen için çalışman gerekiyor. bu acı bir gerçek. ama alacağın para para değil ki.. ulan asgari ücret alıyorsun elektriğe 1k verirsen sana ne kalacak? bunun daha kirası var o var bu var.
kısacası türkiye'den sıkıldım. imkanım olursa arkama bile bakmadan kaçacağım buradan. merak etme sözlük nereye gidersem gideyim bırakmam seni.