yazarlardan iç dökmeceler

bugün tacize uğrayan bir arkadaşımın yanına destek olmak için gittim. o yaşadığı olaya ağladı, ben aynı olayı yaşadığımda yanımda kimsenin olmamasına..

güney karadenizin şirin tatil beldesi içdökmeceler'li yazarların coşturduğu başlık.

sosyal fobi sayılabilecek bir çeşit fobim var, yaklaşık 8 yıldır.. bir türlü üstesinden gelemiyorum.. tüm sosyal hayatımı, ailemle olan hayatımı bile etkiliyor..
bunun için terapi görüyorum, terapistim antidepresan kullanmamı önerdi ancak antidepresan ciddi yan etki yaptı ve bıraktım.. çok daha kötü olmuştum alışma sürecinde..

daha önce 2 farklı antidepresan denemem olmuştu ancak o kadar kötü yaptı ki beni bıraktım.. bu 3. ilaç da aynısını yaptı ve ilaç kullanmak istemiyorum..
bu fobimi terapistim dışında hiç kimse bilmiyor.. insanların beni garipseyeceğini yadırgayacağını düşünüyorum, gurur meselesi yapıyorum, bu sebeple aileme bile söylemedim.. 8 yıldır bununla gizlice mücadele ediyorum..
ne yapacağımı bilmiyorum sözlük.. fobimle yüzleşme denemelerim başarısız oluyor.. ilerleme kaydedemiyorum, tıkanmış hissediyorum, sonsuza kadar bu şekilde yaşayacakmış gibi hissediyorum..

23 yaşımın sonlarına doğru harbi ulti açtım...
özlemek, çok merak etmek ve sürekli birini düşünmek benlik değildi işte bunlar beh.
sanki başka bir sıkıntım yokmuş gibi...
deli saçması işler diyeceğim ama burada faka basıyorum işte.

14 gündür deliksiz uyuduğumu hatırlamıyorum, ya sabaha karşı, ya hiç, ya birkaç saat.

ülkece zor maddi manevi zor bir dönemden geçiyoruz ve bazı şeyleri sindirmek aşırı zor. sevdiklerimin yasını tutup, ağlamamaya çalışırken ama ağlarken bu salak deprem yine oluyor!

bu satırları yazarken bile burnumun direği sızlıyor. çünkü az önce yine sallandık.
allah'a emanet yaşıyoruz cidden.

ne denir ki, hayata tutunduğumuz ip kıldan ince kılıçtan keskinken ben yaşama sevinciyle dolsam ne olur?


14 günde dişlerimi o kadar sıktım ki acıdan, öfkeden, dik durmaya çalışırken, bütün dişlerim dökülecek yakında. biliyorum.

önüne geçemediğimiz her şey canımı yakıyor ve bir şey yapamıyorum..

bu kadar acı bizi adam eder inşallah.

bi insanin artik duzgun biri olup olmadigini verdigi sozu tutamamasindan degil tutamayacagi sozu verip vermemesinden anliyorum. ayni sey gibi gozukuyo ama degil aslinda. hic degil. ama anlatamicam. o tutulmayan sozler gelip bize yuk oluyolar. sirtta kambur bogazda dugum hissi olusturuyolar. insan kendini bilir sonucta. ne halt yemeye sunu yapicam bunu yapicam der ki yapamayacagini bile bile?? o olmayacagi yapamayacagi ihtimali varsa bile??? yazik. bazi seylere cok yazik oluyo biz de ziyan oluyoruz.

şükret şükret diye yükselen sesleri biliyorsunuz değil mi?
şükür,haysiyetin aynasıdır.sizler hangi haysiyetsizliğin larvasısınız?

o kadar dolu ki dökemiyorum.

konuşcak çok şey var ama susuyorum.

sessizliğim asaletimden falan değil bıkkınlıktan, yorgunluktan, belirsizlikten.

geçer inşallah diyorum, geçer dimi? geçer demiyor iç sesim işte. o diyor ki daha da büyüyecek sen daha ne gördün ki o gördüklerin sadece fragmandı.

belki de şeytan vesvesesidir bu o da aklımın bir kenarında aslında iki ara bir dere vaziyetteyim.

yine de her şeye rağmen pozitifte kalmaya gayret ediyorum ayakta kalacağım allah'ın izniyle. bazı sıkıntılar oldu olmaya da devam ediyor ama öğretici bir tarafı da var. yani fifti fifti.

yola devam etmek için çok geçerli iki sebebim var
ve önce allah rızası sonra da onlar için sonuna kadar savaşacağım.

dökmeye niyetim yok içimi,zor sığdırdım zaten.
-cemal süreyya-
diyeceklerim bu kadar.

tuhaf bir başlık olmuş yaa. şey gibi:

- nerdesin?
+ küçükçekmece'de.
- anaktarlar nerde?
+ evde.
- goltuğun altında mı?
+ hayır dökmecede.
- ha?
+ küçük çekmecede.
..hoff

neredeyim, hangi dündeyim, hangi yarındayım bilmiyorum. sezon beş yılımı bomboş ötesi harcamışım da saçma sapan şekilde yaşamaya devam ediyorum sanki, akıntıya kapılabilsem o da yok. tıkandım kaldım

düşüncelerimi anlatan kelimelerin, ağzımdan çıkan her sesin anlamsızlaştığını fark ettim.

n'olucak bu halimiz? itten beteriz

başım ağrıyor, umarım hafızam siliniyordur.(bkz: swh)