yazarlardan kendilerine sorular

sevgili kendim neden hayatını bu kadar keyif şeysi gibi yaşıyorsun? azcık yaşının kadını olsan nolurdu?

yat uyu ne sorusu.

sen kimin feykisin?

acaba? he??

yarın ne giycen kız?

çenn kilo mu aldın çen?

arabesk sevgim 'mazohist' olmaktan dolayı mıdır

yoksa arabesk dinlediğim için mi 'mazohist' oldum

hicbir fayda saglamayacgin seyi neden hala yaparsin ki, insane oldugun icin mi, veya insan oldugun icin bunlari normal mi saniyorsun?

sıklıkla soruyorum varoluşumun sebebini. bazen biri içinde sorgulayabilirim acaba o neden varoldu diye. varız ama ne yapıyoruz anlamadım, aynı şeyleri tekrar ediyoruz, neyi bekliyoruz? ne için yahu! bana sor denilince böyle cıvığını çıkartıyorum işte.

finallere vizeler gibi son gün çalışırsan konuların yetişmemesi , derslerden kalma, en önemlisi de mezun olamama riski var biliyor musun?

şu sıkışmışlık hissinden kurtulup her şeyi yoluna koyabilecek miyim acaba.

barış bıçakçı'nın bir süre yere paralel gitmesi misali sözlükle bir süre bakıştıktan sonra, uzun zamandır kendime soru sormayı bıraktığımı fark ettim.
oysa ne çok sorum vardı benim. kendi kendime konuşup dururdum sokaklarda. yanımdan insanlar geçerken, geçmiyorken de sorardım.

ama ne sorardın diye sorsanız söyleyemem. yok gizlediğimden değil de hatırlamadığımdan. sanırım neden ben temalı bir şeylerdi.

ve bir gün sen çünkü aslında senin seçimin senin hayatın senin korkaklığın senin umursamazlığın zamanında aymazlığın dedim. sustum.

hala her yaptığı eleştirilen ama bundan nefret ettiği halde susan bir kadınım. kendimi savunamadığımdan değil de sorulara cevap vermeyi çoktan bıraktığımdan.

umutsuz değilim ama polyanna da sayılmam. kendime ne sorduysam yanlış cevaplar verdim. hata yapmamak için susuyor ve.

ne mikime yine buradasın?